ตอนที่หนึ่ง การพบเจอที่ไม่บังเอิญ 3
757 คำ
ราชาวดีเงยหน้ามองเห็นดวงตาเข้มคมของคนร่างสูงใหญ่ในความมืดมิดหล่อนยังเห็นสายตาเขาวาวเรืองแสงเขาเข้ามาทักก่อนก็จริงแต่สายตาเขาไม่ได้เป็นมิตรมากมายนัก... แต่คงมาทักตามมารยาทมากกว่าหล่อนคิดว่าหล่อนไม่เกี่ยวข้องกับเขาจึงไม่มองไม่ทักเขาและถอยห่างออกมาให้หลิงหลิงกับเขาคุยกันเองอย่างยอมเสียมารยาท....
“มาเที่ยวหรือหลิงหลิง”
“ใช่ค่ะ... ไม่น่าเชื่อว่าจะมาเจอกันที่เมืองไทยนะคะ...”
“พี่มาติดต่องานนิดหน่อย... เที่ยวให้สนุกเถอะพี่แค่เข้ามาทักไม่รบกวนหรอก”
“ค่ะเที่ยวให้สนุกเหมือนกันนะคะ” หลิงหลิงยิ้มให้อย่างหวานหยดร่างสูงใหญ่เดินจากไปรัศมีร้อนๆ อึมครึมก็จางหายหลิงหลิงเบะปากตามไป...
“ทำไมไปทำหน้าใส่เขาแบบนั้นล่ะ”
“เกลียดน่ะสิผู้ชายคนนี้แย่งคนรักพี่ชายเราไปพี่ชายเราถึงได้เสียผู้เสียคนแต่ก็ดีแล้วล่ะได้ผู้หญิงคนนั้นไปก็จนใจเอง... แม่นั่นก็ทนอยู่ด้วยไม่ได้หนีมาขอคืนดีกับพี่ชายเราเห็นว่าหมอนี่ร้ายกาจทุบตี
ทำร้ายร่างกาย... แล้วยังนอกใจอีกแม่นั่นก็โง่เองพี่ชายของเรารักแทบตายอยากแต่งงานด้วยแต่ดันอยากไปเป็นผู้หญิงของถังเหว่ยหลง
สุดท้ายไม่วายหนีกลับมาแทบไม่ทัน...”
“ฮื่อมาเฟียนี่น่ากลัวเนาะ” โชคดีที่นายภาวันบิดาของหล่อนทำงานสุจริตแม้ว่าจะดีลกับลูกค้าที่ฮ่องกงเป็นตลาดหลักแต่ว่าก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับคนในวงการนี่เท่าไหร่ไม่อย่างนั้นคงได้มาข้องเกี่ยว
กับคนพวกนี้แน่...
“ไม่ทุกคนหรอกเรากับพี่ชายเราไงพี่ชายของเราใจดีนะไม่ได้ไปกระทำใครหรอกส่วนใหญ่เป็นผู้ถูกกระทำเสียมากกว่า... ดูตอนที่เราไปโวยวายสิพี่ชายเราจะด่าจะต่อว่าเราไหม”
เพราะมั่นใจจากหลิงหลิงว่าพี่ชายหล่อนจะไม่โกรธไม่ได้
ต่อว่าหล่อนมากมายอะไรเลยมันทำให้หล่อนกล้ารับปากที่จะช่วย
หลิงหลิงเพราะจำภาพพี่ชายของหลิงหลิงที่หล่อนเคยเจอสองสามครั้งได้ว่าเขาใจดีไม่ได้หน้าตาน่ากลัวเหมือนถังเหว่ยหลง...
หลิงหลิงจูงแขนราชาวดีขึ้นไปชั้นพิเศษวีไอพีโดยบัตรผ่านของแขกพิเศษที่หล่อนมีทำให้ไปได้ทุกที่ของผับหรูแห่งนี้... ที่หน้าห้องวีไอพีห้องหนึ่งมีบอดีการ์ดของภพเทพยืนอยู่บอกชัดเลยว่านาตาชา
ต้องอยู่ข้างในห้องนั้นกับเขา...
บอดีการ์ดสามคนเดินมาขวางหน้าประตูเมื่อหลิงหลิงจะจูงมือราชาวดีเข้าไป...
“ถอยออกไป...”
“อย่าไปรบกวนคุณภพเทพเลยครับคุณหนู”
“เลิกเรียกฉันว่าคุณหนูแล้วก็ถอยไป” หลิงหลิงกวาดตามองทุกคนการ์ดสองคนถอยเพราะรู้ดีว่าคุณหนูหลิงหลิงนั้นแสนเอาแต่ใจซ้ำขัดใจเมื่อไหร่เป็นได้เจ็บตัวมีเพียงเจียหย่งเหวินหัวหน้าบอดีการ์ดของภพเทพเท่านั้นที่ยังยืนขวางคุณหนูหลิงหลิงอยู่คนเดียว...
“เจียหย่งเหวินบอกให้ถอยไป... ฉันยังไม่อยากมีปัญหากับนาย
... ขอเคลียร์ปัญหากับพี่ชายฉันก่อน” หลิงหลิงจ้องหน้าเจียหย่งเหวิน
เหมือนจะฟาดฟันกันด้วยสายตาอยู่พักหนึ่งเจียหย่งเหวินก็ถอนหายใจแล้วเดินเบี่ยงออก...
หลิงหลิงยิ้มหวานให้เจียหย่งเหวินแล้วหล่อนก็เคาะประตูห้องแรงๆ เคาะอยู่พักใหญ่จนเจ็บมือ... เจียหย่งเหวินดึงมือหล่อนเอาไว้หลิงหลิงกำลังจะหันมาด่าแต่เขาพูดแทรกขึ้นมาก่อน...
“เดี๋ยวผมเคาะแทน” ความหวังดีจากคนตัวสูงกว่าแข็งแรงกว่าทำให้หลิงหลิงถอยมายืนซ้อนหลังเขา
เสียงเคาะจากแรงผู้ชายที่หนักแน่นขึ้น... ทำให้แก้วหูทุกคนแทบแตกแล้วสุดท้ายคนในห้องก็ทนไม่ได้ภาพของภพเทพนุ่งผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวยืนจังก้าหน้าโหดอยู่ตรงบานประตูทำให้ราชาวดีกลืนน้ำลายลงคอก้าวถอยอัตโนมัติหนึ่งก้าวเพราะรู้สึกปอดแหกอย่างบอกไม่ถูก...
ไหนบอกว่าพี่ชายใจดีไงยัยหลิงหลิงหน้าดุบอกอารมณ์โกรธอย่างกับสิงโตโดนเเย่งเนื้อหวาน... หล่อนล้มเลิกแล้วไปรับจ้างอะไรง่ายๆ หาเงินเป็นของขวัญให้น้องดีไหมนะ...
- ผู้เขียน
