ณสนามบินสุวรรณภูมิ
ราชาวดีและกรรณิการ์เดินทางมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิแล้วแต่หญิงสาวค่อนข้างแปลกใจที่พี่สาวไม่ยอมเช็กอินที่เคาน์เตอร์ของสายการบินเมื่อมาถึงแต่ทำท่าเหมือนรอใครบางคน...
“พี่หนึ่งรอใครหรือคะ” กรรณิการ์ชะเง้อคอยืดยาวตามพี่สาวหล่อนไม่เห็นใครสักคนที่พี่สาวรอเลย...
“แค่มองนิดหน่อยไม่ได้รอใครหรอกจ้ะ... เอ่อสองไปเช็กอินแล้วไปรอที่เกทก่อนดีไหมของเราชั้นเฟิร์สคลาสนะคนละแถวกับพี่” ราชาวดีรุนหลังน้องสาวให้ไปที่แถวของเฟิร์สคลาสที่ไม่ต้องมีคิวเพราะผู้โดยสารน้อยส่วนราชาวดีกับบิดานั่งชั้นประหยัดธรรมดาเพราะจ่ายค่าตั๋วเครื่องบินเอง...
“สองไปขอลดเกรดเป็นชั้นประหยัดดีกว่าไหมคะเนี่ย... สองอยากนั่งกับพี่หนึ่ง” กรรณิการ์ทำหน้ายู่... นับตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยมาก็ไม่ได้เที่ยวเลยหล่อนจึงไม่มั่นใจตอนเดินทางและอยากนั่งกับพี่สาวเพราะไม่รู้ว่าอาการแพนิคเวลาเครื่องบินขึ้นลงจะยังเกิดขึ้นกับหล่อนอยู
