Duke's fortune teller 02 ผลักตกตึก
1793 คำ
"ใช่ค่ะ อ่อ ฉันลืมแนะนำตัวเลยฉันชื่อเกวลินนะคะ ส่วนตรงกลางชื่อคุณแม็ค และต่อก็คุณโต้งค่ะ พวกเขาเป็นหัวหน้าของแผนกรักษาความสะอาด ยกเว้นฉันที่เป็นหัวหน้าบัญชีเพราะว่าบัวผันขอร้องมาน่ะค่ะ ว่าให้รับคุณหน่อยได้ข่าวไม่เอาไหน อุ๊ย! ได้ข่าวว่าไม่มีงานทำ" เกวลินพูดซึ่งนั่นทำให้รำไพหน้าชาอย่างมาก เธอไม่คิดเลยว่าน้องสาวเธอจะให้เธอมาทำงานเป็นแม่บ้านเพราะแบบนั้นบัวผันเลยบอกว่างานอะไรก็ทำไปเถอะสินะ
"ผมยินดีจะรับคุณเข้าทำงานนะครับเพราะว่าคุณอายุยังน้อยน่าจะทำงานได้นานและมีประสิทธิภาพ ตอนนี้ตำแหน่งอะไรว่างอยู่ลุงโต๊ง" แม็คถามโต๊ง
"ตอนนี้ก็เป็นห้องน้ำครับที่เราขาดคนอยู่" ยิ่งได้ยินอย่างนั้นรำไพก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเสียศักดิ์ศรีและต่ำต๋อยไม่มีทางที่บัวผันจะไม่รู้เรื่องตำแหน่งว่าง
"อ่อ คุณรำไพโอเครไหมครับที่จะทำตำแหน่งนี้??" แม็คถามรำไพที่กำลังนั่งตัวแข็งอยู่
"เอ่อ..."
"ฉันได้ยินจากบัวผันมาค่ะว่าคุณอยากเป็นหมอดูมากจนไม่ทำงานอะไร ทำให้แม่และบัวผันต้องลำบากใจเป็นอย่างมากฉันว่าคุณควรหาอะไรทำไปก่อนนะคะอย่าทำตัวเป็นภาระ.." ซ่าาา!! พรึ่บ! รำไพสาดน้ำใส่หน้าของเกวลินและลุกขึ้นมา
"กล้าดียังไงมาว่าฉันว่าเป็นตัวภาระฮะ?!!! รู้จักฉันดีแค่ไหนกันเชียว!!?"
"นี่คุณ!!!ทำบ้าอะไรฮะ?!"
"ฉันน่ะ...งานอะไรก็ทำได้ทั้งนั้นแต่ว่า!!!ถ้าจะดูถูกกันขนาดนี้ฉันไม่ทำ!!!!!" หมับ!! รำไพหยิบกระเป๋าและเดินออกมาจากห้องสัมภาษณ์ทันทีพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง
ปัง!!!
ตอนนี้เธอโกรธมาก...โกรธที่บัวผันไม่บอกเรื่องตำแหน่งงานกับเธอ!!แต่นั่นก็ไม่เท่ากับที่บัวผันเล่าเรื่องของเธอให้หัวหน้าที่ชื่อเกวลินฟัง!!แล้วเอามาถกถางเธอ!! ตอนแรกรำไพว่ากลับบ้านแต่ว่าเธอต้องจัดการน้องสาวของเธอก่อน!
แผนกบัญชี
"บัวผันอยู่ไหน?!" รำไพเข้ามาที่แผนกของบัวผันซึ่งเธอกำลังนั่งทำงานอยู่พอดี
"พี่เป็นบ้าอะไรเนี่ยมาทำเสียงดังทำไม?" บัวผันรู้สึกอายมากเลยรีบห้ามรำไพไว้
"ถ้าไม่อยากให้ฉันบ้ามากกว่านี้ก็ออกมานี่!!มาคุยกันหน่อยดิ!" รำไพเท้าเอวมองหน้าของบัวผัว ที่จริงเธอเองก็พอเดาได้ว่าพี่สาวเธอเป็นอะไรถึงมาโวยวายแบบนี้
"ก็ได้!! ขอโทษแทนพี่สาวด้วยนะคะ" บัวผัวขอโทษเพื่อนร่วมงานก่อนจะคว้าแขนของรำไพออกมาจากตรงนั้น
หมับ!
"ตามมานี่เลยพี่!!"
ชั้นดาดฟ้า
พรึ่บ!!
"พี่ทำบ้าอะไรฮะ?! ไปโวยวายแบบนั้นทำไมทำตัวเหมือนคนไม่มีการศึกษา!!" บัวผันเหวี่ยงตัวพี่สาวตัวเองก่อนจะต่อว่าเสียงดังมากเพราะเธอรู้สึกอายที่รำไพเข้าไปโวยวายแบบนั้น
"เหอะ!!แกอายเหรอที่โดยทำแบบนั้น ฉันอายกว่าอีก!!ที่โดนคนอื่นที่ไม่รู้จักดูถูกเพราะว่าคำพูดของน้องสาวตัวเอง!!"
"พี่พูดเรื่องอะไรเนี่ย?"
"แกทำไมไม่บอกว่างานที่ว่ามันเป็นงานแม่บ้าน!!แถมยังล้างส้วมอีก!!" รำไพถามเสียงดัง
"ก็ถ้าบอกพี่จะยอมมาไหมละก็ไม่! คนอย่างพี่น่ะมันไม่เอาอะไรเลยด้วยซ้ำ!!"
"ฉันจะทำหรือไม่ทำมันเรื่องของฉันแต่แกก็ควรจะบอกความจริงพูดกับตรง ๆ สิ ฉันจะไม่เสียเวลามา!!"
"เหอะ!!เสียเวลาอะไรนักหนาพี่ไม่มีงานทำเลยด้วยซ้ำอะ!!ที่ฉันช่วยหางานให้ก็ดีแล้วไม่เหรอหรือไงงานอะไรก็ทำไปก่อนเถอะ!!เริ่มทำตัวเป็นภาระฉันและแม่ได้แล้ว!!!" บัวผัวโวยวายและระบายความรู้สึกออกมา
"วะว่าไงนะภาระเหรอ?"
"ใช่ไง!!พี่ไม่รู้เหรอว่าฉันกับแม่เหนื่อยกับพี่แค่ไหนอะ!!?"
"ฉันแค่อยากทำงานที่ฉันอยากทำ!!ถ้าแม่ไม่ขัดขวางป่านนี้ฉันเป็นหมอดูชื่อดังไปแล้ว!!!"
"มันก็แค่เรื่องลวงโลกเท่านั้นแหละ!!!พี่ไม่ได้มีความสามารถอะไรขนาดนั้นเลยด้วยซ้ำ!!!หมอดูก็คือหมอเดามันก็เพราะสิบแปดมงกุฎทั้งนั้นแหละ!!!จะล้างส้วมล้างห้องน้ำก็ทำไปก่อนเถอะ!!!"
"ฉัน...ที่โวยวายเนี่ยคิดว่ามันแค่เรื่องนั้นหรือไง?!"
"แล้วมันเรื่องอะไรอีกละพี่กำลังทำให้ฉันเสียเวลาทำงานนะ!!!" บัวผัวตะโกนเสียงดัง
"แกบอกอะไรหัวหน้าของแก?"
"บอกอะไร?"
"แกบอกอะไรผู้หญิงคนนั้นถึงได้กล้าดูถูกฉัน!!!แกเอาฉันมานินทากับหัวหน้าแกเพื่อนร่วมงานแกได้ยังไงฮะบัว?!!" หมับ! รำไพจับไหล่ของบัวผันและเขย่าแรง ๆ หลายครั้ง
"โอ๊ยยยยย!!แล้วพี่จะให้เก็บเอาไว้คนเดียวหรือไงเรื่องที่มีพี่ไม่เอาไหนอะ!!มันอึดอัด!!ฉันก็แค่เล่าให้หัวหน้าฟัง!!เพราะเขาสามารถช่วยเหลือได้เขารับฟังฉันไม่เหมือนพี่ที่ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากสร้างภาระ!!!!"
"อ่อ แกกับแม่คิดกับฉันแบบนี้ใช่ไหม?" เธอรู้สึกเสียใจแต่ตอนนี้ต้องทำเป็นเข้มแข็ง
"ก็เลิกดูดวงและหางานสักที!"
"ไม่เลิก...แกกับแม่ไม่สนับสนุนฉันไม่ใช่เพราะว่าฉันดูดวงไม่เก่งหรือว่าเหมือนพวกสิบแปดมงกุฎหรอก แกเองก็ดูดวงออนไลน์เหมือนกันอย่างคิดว่าฉันไม่รู้นะ"
"....!"
"ส่วนแม่ก็เอาแต่ไหว้พวกร่างทรง เหอะ!!โคตรย้อนแย้งเลย แกกับแม่แค่เกลียดฉันเท่านั้นแหละ!!!เพราะว่าพ่อที่เป็นนักทำนายหายตัวไป"
"เขาทิ้งเรา!!เขาไม่ได้หายหัวไป!!"
"แล้วแกกับแม่เคยลองตามหาไหมละ?"
"....!!"
"ตอนพ่อหายไปแกกับแม่เอาแต่โวยวายว่าพ่อทิ้งไปทั้งที่ความจริงมันคืออะไรยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ!!!ที่ผ่านมามีฉันเพียงคนเดียวที่ตามหาพ่อ!!!"
"ทิ้งก็คือทิ้ง!!คนปกติที่ไหนเขาจะหายไปแบบนี้ละ?!!"
"แกเอาอะไรมาวัดฮะ?!"
"ก็จากสิ่งที่มันเกิดขึ้นไงพ่อทิ้งเราไปจริง ๆ และไม่คิดกลับมาหาเราเลย!!วันนี้ถ้าพี่ไม่อยากจะก็กลับไปซะอย่ามาสร้างความเดือดร้อนที่นี่อีก!!" หมับ!!รำไพไม่ยอมปล่อยบัวผันไปง่าย ๆ
"นี่คงเป็นตัวจริงของแท้สินะ!!!บัวผัน!!!"
"ปล่อยนะ!!ฉันเป็นอะไรเหรอพี่พูดมาสิ!!พูด!!!!" ปึก!ปึก! บัวผันผลักไหล่ของรำไพสองสามครั้งจนเธอต้องถอยหนี
"เห็นแก่ตัวไง!!!!!"
"พี่รำไพ!!"
"ใช่!!ที่ฉันไม่ทำงานแต่ที่ผ่านมาฉันก็พยายามอย่างมากในการเป็นหมอดูที่เก่ง พยายามหาลูกค้ามาตลอดมีแต่แกและแม่!!ที่พยายามขัดขวางฉัน!!แถมแกเอาฉันมาพูดให้คนอื่นฟังอีกอย่างน้อยฉันไม่มีงานทำแต่ก็ไม่ได้มีนิสัยแบบแก!!ต่อหน้าอีกอย่างลับหลังอย่าง!!!"
"หยุดนะ!!!" ผลัก!!! บัวผันผลักรำไพอย่าง
"ไม่หยุด!!ฉันจะพูด!!พูดและเอาไปบอกทุกคนเลยว่าความจริงแกมันเห็นแก่ตัว!!!!"
"พี่รำไพ!!!!!" ปึก!!! โครม!!
"อ๊ะ!!!" เพราะว่าบัวผันผลักรำไพหลายครั้งเธอเลยไม่รู้ว่าตัวเองใกล้กับริมระเบียงของดาดฟ้าแค่ไหนและเมื่อบัวผันผลักแรง ๆ อีกครั้งเธอเลยไม่ได้ระวังตัวเสียหลักพลัดตกลงมา
"พี่!!!!!!!!!!!!"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!"
ตึกสูง 30 ชั้นและตอนนี้รำไพก็กำลังร่วงลงจากโดยมีน้องสาวของเธอกำลังก้มมองอยู่อย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าเธอจะร่วงลงมารำไพหลับตาบนและคิดว่ามันคงถึงเวลาของเธอแล้ว ดูดวงให้คนอื่นตั้งเยอะแต่ไม่ดูให้ตัวเองมันก็เป็นแบบนี้แหละ
'หรือว่าความจริงแล้วฉันควรหายไปจากโลกนี้กันนะ'
'แม่กับบัวผันจะไม่เหนื่อยไง...'
เมื่อความตายมาถึงรำไพก็ตกตะกอนบางอย่างขึ้นมา
ตุบบบบ!! ร่างของเธอกระแทกกับพื้นอย่างแรงเลือดนองไปทั่วบริเวณนั้นร่างกายของเธอชาไปหมดก่อนที่เธอจะไม่รู้สึกตัวอีกเลย
ปุง!
ปุง!
ปุง!
'ที่นี่ไหน?!' เธอลืมตาขึ้นมาในน้ำพบว่าตัวเองกำลังจมน้ำอยู่รำไพพยายามตีตัวเองขึ้นมาเหนือน้ำและคิดว่าโลกหลังความตายมันเป็นแบบนี้เหรอ???
'นี่ฉันกำลังเกิดเป็นนักว่ายน้ำหรือว่ามิติที่มีน้ำกันเนี่ย?!' หมับ!! และขณะที่รำไพกำลังคิดเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่นั้นก็มีคนคว้าแขนของเธอไว้เพราะว่าเธอไม่สามารถพยุงตัวเองขึ้นจากน้ำได้จริง ๆ เนื่องจากชุดที่สวมใส่มันนักมากไม่ว่าเธอจะพยายามว่ายน้ำขึ้นมาเท่าไหร่ก็ไม่สามารถลอยขึ้นมาเหนือน้ำได้
ซ่าาาา!
"แค่ก ๆ ๆ ๆ อึก!!" ตุบ! รำไพไอออกมาเพราะว่าสำลักน้ำเข้าไปเป็นจำนวนมาก
หมับ!!
"ฮือออออ!!!โซอี้!!" อยู่ ๆ ก็มีคนเข้ามากอดเธอและร้องไห้อย่างหนักรำไพกำลังงงและประมวลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมผูหญิงคนอื่นถึงได้เรียกว่าลูกแถมยังเรียกเธอว่าโซอี้อีกต่างหาก นี่มันหมายความว่ายังไงกันนะ????
"โซอี้ลูกพ่อทำไมคิดสั้นอย่างนั้นละลูก" ยังไม่ทันที่เธอจะเข้าใจอะไรเลยชายคนหนึ่งก็เข้ามาลูบหัวเธอและบอกว่าเป็นพ่ออีกด้วยแถมหน้าตาก็ไม่เหมือนพ่อเธอสักหน่อย
"นะนี่มันเกิดอะไรขึ้น?" รำไพพูดอย่างเลือนลอยและไม่เข้าใจมาก ๆ เธอมองไปรอบ ๆ ผู้คนแต่งกายแปลกมากแม้ว่ามันจะคุ้นตาแต่มันไม่ใช่การแต่งกายแบบยุคปัจจุบันแน่นอน...
"โซอี้...ลูกพยายามฆ่าตัวตายไง...ดีนะที่ชิกิต้าช่วยเอาไว้ได้ทัน ฮือออออ ๆ"
"ชะชิกิต้า???" ชื่อคุ้นหูทำให้รำไพเงยหน้ามอง
"เจ้าบ้าไปแล้วหรือไงโซอี้!? ถ้าข้าช่วยเจ้าไม่ทันรู้ไหมว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นพ่อแม่เจ้าที่ทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงินมารักษาเจ้าจะต้องเสียใจเจ็บปวดไหนรู้บ้างไหม?!"
"นี่ทุกคนพูดเรื่องอะไรกันเนี่ย?! เจ้า ๆ ข้า ๆ อะไรนายเป็นคนโบราณเหรอแล้วที่นี่มันที่ไหนเนี่ยฉันอยากจะบ้าตายใครกำลังเล่นตลกอะไรเนี่ยยยยยย!!!!!!!" รำไพเกิดอาการสับสนแบบสุด ๆ
- ผู้เขียน
