Duke's fortune teller 03 โลกใหม่ ร่างใหม่ จิตวิญญาณดวงเดิม
1186 คำ
อยากจะบ้าตายฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้กับตัวเอง....!!!
สวัสดีฉันชื่อรำไพนะอย่างที่ทุกคนรู้ว่าฉันเป็นใครนั่นแหละแต่ว่าตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วฉันไม่ได้เป็นรำไพ หมอดูตกอับ ไร้งานอีกแล้วแต่ว่าตอนนี้ฉันเป็น โซอี้ ชามามา เป็นลูกของคนธรรมดาในยุคกลางของอังกฤษ ถ้ามันเป็นการย้อนเวลาคงไม่เท่าไหร่หรอกแต่ว่านี่มันเป็นการหลุดเข้ามาในการ์ตูนที่ฉันอ่านตอนกำลังนั่งรถไฟฟ้าไปสัมภาษณ์งานน่ะสิ
โดยการ์ตูนเรื่องนั้นมีชื่อว่า...'ท่านดยุกปีศาลกับเลดีแสนน่ารัก' ซึ่งเนื้อเรื่องมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายหรอกแค่ท่านดยุกริโอที่ปกครองเมืองรายัน ตกหลุกรักกับนางเอกที่ชื่อว่าไวโอเล็ท ฉันอ่านได้ไม่กี่ตอนเลยด้วยซ้ำทำไมเข้ามาที่นี่ได้ละเนี่ยยยยย T^T แถมยังเกิดมาเป็นเพียงสาวชาวไร่ธรรมดา ๆ อีก คนอื่นเขาเป็นคุณหนู เป็นเลดี้ เป็นดัชเชส ส่วนฉันน่ะเหรอแค่คนธรรมดาชาวบ้านหนึ่ง!!
"จะเกิดใหม่ทั้งทีดันมาเป็นแค่ลูกชาวบ้านเนี่ยนะ??" ฉันมองตัวเองในกระจกที่ตอนนี้ฉันไม่ใช่รำไพคนนั้นอีกแล้ว แต่ฉันอยู่ในร่างกายเด็กสาวอายุ 18 ปี ที่ไม่ได้ทำงานอะไร เรียนก็ไม่ได้เรียนเพราะว่าร่างกายไม่แข็งแรงแถมยังขี้โรคอีกต่างหาก ตัวละครของฉันมันไม่ได้โดดเด่นเลยด้วยซ้ำอ่านผ่าน ๆ ก็แค่บ้านที่ท่านดยุกมาตามหาโอไวเล็ทตอนหนีออกมาเท่านั้นเองอะ
"หรือเรียกง่าย ๆ ว่าตัวประกอบสินะ เฮ้อออออ" พรึ่บ!! ฉันทิ้งตัวนอนที่เตียงนอนของโซอี้ตัวจริง
หลังจากที่ฉันโวยวายริมคลองไปแล้วพ่อแม่ของโซอี้ก็พาฉันมาที่บ้าน บ้านสองชั้นที่แสนธรรมดามาก ๆ เลยละ ฐานะเรียกว่ายากจน!!สุด ๆ ไปเลยละสิ่งที่ดีก็คือ...หน้าตาของเด็กคนนี้เท่านั้น ฉันมองกระจกแม้ว่ามันจะไม่ได้คุ้นชินเลยก็ตามคนหน้าตาบ้าน ๆ กลายมาเป็นสาวอังกฤษผมทอง ตาฟ้าในการ์ตูนซะงั้น
"แต่เรื่องที่ดีอีกอย่างคือบ้านนี้รักลูกสาวมาก ๆ เลย..." ฉันสัมผัสได้ตั้งแต่ขึ้นมาจากพ่อแม่ของโซอี้กอดลูกสาวและร้องไห้ยกใหญ่ที่เธอเลือกจะปิดตัวเอง ส่วนหนึ่งเพราะว่าโซอี้นั้นเป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาหายได้แม้ว่าจะพยายามพาหมอแล้วก็โดนหลอกบ่อย ๆ น่ะสิ แล้วเสียเงินไปฟรี ๆ กับพยายามซื้อยามาให้โซอี้กินเรียกได้ว่าเป็นพ่อแม่ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อลูกสินะ ไม่เหมือนพ่อแม่ฉันเลยสักนิด
ก๊อก ๆ
"ค่ะ" ฉันส่งเสียงออกไป
"แม่เองโซอี้กินอะไรร้อน ๆ ก่อนจะนะลูกพึ่งมาจากน้ำเย็น ๆ" ปึก! แม่ของโซอี้วางถาดทานอาหารลงและพยายามก้มหน้า
"ขอบคุณนะคะ"
"ฮึก! กินเยอะ ๆ นะลูก" ฉันรับรู้ได้ว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่ เพราะว่าเธอเกือบจะเสียลูกสาวเพียงคนเดียวไปซะแล้ว
"ขอโทษนะคะแม่ที่หนูทำแบบนั้นลงไป" ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงเหมือนกันแต่ว่าในเมื่อฉันอยู่ในร่างลูกสาวของเธอแล้วก็ควรพูดอะไรที่ทำให้เธอเบาใจหน่อย
"ฮืออออ ๆ ทำแบบนั้นทำฮะลูกรู้ไหมว่าหัวใจของพ่อแม่เกือบสลายไปแล้ว ฮึก!! ทำไมลูกถึงได้...ฮึก!!คิดอะไรสั้น ๆ แบบนั้น"
"ไม่ตายตอนนี้สักวันก็ต้องตายอยู่ดี..." ฉันพูดออกมาและมองหน้าของผู้หญิงแปลกที่ตอนนี้เธอเป็นแม่ของเจ้าของร่างนี้
"พะพูดอะไรแบบนั้น?!"
"ก็หนูป่วยนิ...ร่างกายไม่แข็งแรงจะตายวันไหนก็ไม่รู้เหมือนกันสู้ตายซะตอนนี้พวกคุณจะได้ไม่ลำบากออกไปหาเงินเพื่อหมอหามารักษาไง ไหนจะค่ายาราคาแพงนั่นอีก" ฉันบอกไปฉันพูดตามที่คิดว่าโซอี้ต้องการ
ฉันคิดว่าการที่โซอี้พยายามฆ่าตัวตายนั้นก็เพราะต้องการลดภาระของพ่อแม่ตัวเอง ถ้าไม่มีโซอี้สักคนพ่อแม่เธออาจจะใช้ชีวิตได้สุขสบายกว่านี้ก็ได้
"โซอี้!!มันไม่ใช่เรื่องที่ลูกต้องคิดเลยนะมันเป็นหน้าที่ของพ่อแม่ที่ต้องรักษาลูกอยู่แล้ว เพราะพ่อแม่ทำให้ลูกเกิดมาาาาเลยต้องรับผิดชอบชีวิตของลูกให้ดีที่สุด ฮึก ๆ" ทำไมแม่ของฉันไม่คิดแบบนี้บ้างนะ
"เอาเถอะต่อไปนี้คุณไม่ต้องหาหมอมารักษาอีกแล้ว"
"โซอี้พูดกับแม่ดี ๆ หน่อย" ฉันหันไปตามเสียงก็พบว่าเป็นพ่อของโซอี้นั่นเองที่กำลังกอดอกยืนพิงประตูอยู่
"ขอโทษค่ะ ต่อไปนี้พ่อแม่ไม่ต้องหาหมอมารักษาอะไรหนูอีกแล้ว" ฉันบอกไป
"ทะทำไมละลูก?"
"เพราะหนูหายแล้วไม่ได้เป็นอะไรเลยทั้งนั้น ร่างกายแข็งแรงอีกและต่อไปนี้หนูจะออกไปทำงาน หาเงินเอง พ่อแม่ไม่ต้องลำบากแล้ว" ฉันพูดรัว ๆ อย่างรวดเร็ว ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองต้องอยู่ที่นี่ไปนานแค่ไหนแต่ว่า...ฉันต้องรอดในการ์ตูนเรื่องนี้ให้ได้!! นี่มันยุคท่านดยุกอะไรก็ไม่รู้อะจะตายวันไหนก็รู้เหมือนกัน หรือว่าความจริงแล้วอาจจะตายไปแล้วก็ได้
"จะจริงเหรอ?"
"ค่ะ"
"ลูกอย่ามาหลอกพ่อเพราะว่าไม่อยากหาหมอนะ คนเราอยู่ ๆ จะอาการดีขึ้นได้ยังไง?" ได้สิเพราะว่าตอนนี้วิญญาณในร่างไม่ใช่โซอี้แต่เป็นรำไพยังไงละ
"จะลองพาหมอมาตรวจก็ได้นะคะ แต่ไม่ต้องพามาให้เสียเงินหรอกเอาไปทำอย่างอื่นดีกว่า" ฉันบอกไปตรง ๆ
"ตรวจต้องตรวจ! บางทีตอนนี้สมองของลูกก็อาจจะกำลังได้รับผลกระทบบางอย่างจากการจมน้ำก็ได้ถึงได้แปลกไปแบบนี้!!คำพูดกับแปลก!!ท่าทางก็แปลก!! รอแปบนะมาเนียข้าจะไปตามหมอ" พ่อของโซี้พูดกับแม่ที่ชื่อว่ามาเนีย
"พะพี่มาช!!" มาเนียตะโกนตามหลังไป
"ให้พ่อไปตามเถอะจะได้มั่นใจว่าหนูไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ"
"โซอี้...เกิดอะไรขึ้นในน้ำนั่นหรือเปล่า?" มาเนียมองหน้าของฉัน
"ไม่รู้สิ...ความรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่เลย" เกิดใหม่ที่ยุคที่ไม่คุ้นเคยไม่มีโทรศัพท์ ทีวี ตู้เย็น สัญญาณอินเตอร์เน็ต ฉันจะบ้าจะอยู่ได้ไหมเนี่ย???
"เกิดใหม่เหรอ???"
"ค่ะ เกิดใหม่..." แต่ไม่ใช่วิญญาตเดิมนะเพราะลูกสาวของท่านได้หายไปแล้ว...
- ผู้เขียน
