Chapter 10
แค่เธอเท่านั้น (2)
"โอ๊ย!"
เสียงร้องที่ดังอยู่ด้านหลังทำให้ภัทรนนท์กำเบรกจักรยานแล้วหันไปมอง เขาเห็นร่างเล็กนั่งกองอยู่บนพื้นสองมือกุมอยู่ตรงหัวเข่า สีหน้าสื่อถึงความเจ็บปวดคล้ายจะร้องไห้ อันมาจากการที่เจ้าตัวปั่นจักรยานล้มจนหัวเข่าถลอก ชายหนุ่มจอดจักรยานของตนเอาไว้ริมทางแล้วเดินย้อนกลับไปดู
"ไหนดูสิครับ เลือดหรือเปล่า"
เขาจับมือเล็กออกไปจากหัวเข่าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบฝุ่น เห็นร่องรอยถลอกไม่ลึกมากกว้างประมาณหนึ่งนิ้วมีเลือดไหลซิบๆ ออกมา แววตากลมโตที่เหลือบมองมีน้ำใสๆ คลอขัง เขาก้มลงเป่าที่ปากแผลเพื่อให้หนูน้อยรู้สึกคลายความเจ็บและความกลัว ปลอบประโลมกันด้วยฝ่ามือแกร่งที่ยื่นไปขยี้ลงบนศีรษะกลมทุยเบาๆ
"ไม่ร้องนะครับคนดี แผลแค่นิดเดียวเจ็บไม่นานก็หาย กลับถึงบ้านทายาก็วิ่งเล่นได้แล้ว"
แววตากลมโตสบกลับมาตาแป๋ว แม้จะเจ็บแต่ก็ทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย กลีบปากระเรื่อเม้มเข้าหา
