Chapter 8
ความทรงจำของเด็กหญิงตัวน้อย (2)
ในภาวะกึ่งฝันกึ่งตื่น หัวสมองของเด็กหญิงตัวน้อยอื้ออึงและสับสนจนปวดหนึบหนับ หากแต่ว่ามันพยายามสั่งการให้เจ้าตัวฝืนเปิดเปลือกตาอันแสนหนักอึ้งขึ้นมองโลกภายนอก ในชั่ววินาทีที่ค่อยๆ ปรือตามองแล้วกลอกไปมารอบกาย ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าของคนแปลกหน้าที่ไม่ใช่บิดามารดา ใบหน้าของเขา...คนที่เข้าไปในซากรถแล้วคว้าร่างตนเข้ามากอดเพื่อให้คลายความหวาดกลัว
"ฟื้นแล้ว..."
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เป็นผู้ชายที่วัยน่าจะแก่กว่าบิดาของตน ดูภายนอกเหมือนเขาจะเป็นคนอบอุ่นและใจดี หนูน้อยสัมผัสได้จากแววตาคู่นั้นที่จับจ้องมองมา
"เป็นยังไงบ้าง...หนูอัยย์..."
เขารู้จักเธอ...คิดอย่างแปลกใจพลางสบตากลับไปอย่างงุนงง
"ไม่ต้องกลัวนะ คุณลุงรู้จักคุณพ่อของหนู แล้วนี่พี่ภาม เขาผ่านไปเจอก็เลยแจ้งตำรวจให้มาช่วยหนูเอาไว้...ปลอดภัยแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว"
พันเลิศเล่าแบบไม่ละเอ
