Chapter 7
หรือเราไม่เคยรักกัน (2)
บนชั้นดาดฟ้าที่แสนเงียบงันและเป็นส่วนตัว...เสียงคล้ายมีคนกำลังแหวกว่ายอยู่ในสายน้ำแว่วมาเข้าหูภัทรนันท์ที่กำลังเดินขึ้นบันไดมา ชายหนุ่มนึกแปลกใจว่าใครกันที่มีความคิดเหมือนตน แต่
จะใครก็ช่างเขาคิดว่าคงไม่ใช่บิดามารดาแน่นอน
'น้องอัยย์...’
เขาชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นว่าเป็นใคร...หล่อนไม่รู้ตัวว่าไม่ได้อยู่เพียงลำพังอีกต่อไป สายตาคู่คมมองไปยังเสื้อคลุมที่กองอยู่บนเก้าอี้ เขายืนนิ่งอย่างลังเลและชั่งใจ จะถอยกลับลงไปหรือถอดเสื้อคลุมโยนทิ้งแล้วโดดลงไปในสระเล่นน้ำเป็นเพื่อนเธอ
มินตราว่ายกลับมาที่ขอบสระเมื่อเริ่มรู้สึกหนาว หญิงสาวเดินขึ้นมาคว้าเสื้อคลุมมาสวมทับลงบนร่างกายที่เปียกชื้น และเหมือนจะมีเซ้นส์ว่ากำลังถูกจับจ้องจากสายตาของใครบางคน ในชั่ววินาทีแห่งการตัดสินใจของภัทรนันท์ การที่อีกฝ่ายหันมาเขาจึงชะงักฝีเท้าที่กำลังจะก้าวเดินกลับลงไป สีหน้าของหล่อนนั้นออกแนว
