Chapter 17
คือความผูกพันที่ไม่มีวันจางหาย (1)
เสียงเคาะประตูห้องทำให้กมลกานต์ต้องแปลกใจ ยามสองทุ่มกว่าที่ได้เวลานอนของตนพอดี หล่อนลุกเดินไปเปิดประตูห้องเพื่อดูว่าใครมาเคาะเรียก เพียงบานประตูเปิดกว้าง หล่อนต้องชะงักนิ่งงัน แววตาที่เริ่มจะสั้นลงไปตามกาลเวลาจับจ้องมองคนที่ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกับก้อนบางอย่างที่ตีตื้นขึ้นมาจุกอยู่ในลำคอ
ที่หน้าห้องแสนเงียบงัน มินตราในชุดนอนเสื้อกางเกงแขนยาวสีชมพูหวานลายคิตตี้ ในอ้อมกอดของหล่อนมีตุ๊กตาคิตตี้สีชมพูตัวใหญ่ ทำให้กมลกานต์นึกไปถึงสิบปีก่อน มินตราในวันนี้มีท่าทีไม่ต่างไปจากเด็กที่ยังไม่โต แววตากลมโตกระพริบปริบๆ ยามจับจ้องมองอย่างออดอ้อนไม่ต่างไปจากวัยไร้เดียงสาเช่นวันวาน
"น้องอัยย์ มีอะไรกับแม่หรือเปล่าจ๊ะ"
"คุณแม่ขา...อัยย์...อัยย์อยากนอนกอดคุณแม่ มันเหงาจังเลยค่ะ ให้อัยย์นอนด้วยนะคะ"
'อัยย์..’ คนพูดน้ำตารื้นเสียงสั่น กมลกานต์ถึงกับพูดอะไรไม่ออ
