บทที่ 4 ชนวนเหตุของการ แก้แค้น (2)
1615 คำ
หลายวันผ่านไปขจีเนตรตัดสินใจรับงานหลังจากเงินในบัญชีเหลือไม่ถึงห้าพันบาท เธอคิดอย่างที่เอวารินพูดเหมือนกันต่อให้ต้องใช้ร่างกายแลกเงินก็ต้องยอม เพราะมารดาต้องทำการผ่าตัด จำนวนเงินที่ใช้ไม่น้อยเลย ไหนจะค่าหอพัก ค่าน้ำค่าไฟ ค่ากินของตัวเอง ยังดีที่หนี้สินถูกจัดการไปหมดแล้ว ไม่อย่างนั้นต้องเครียดจนเส้นเลือดในสมองแตกตายแน่
หญิงสาวมาทำงานเป็นเด็กนั่งดริงก์ด้วยความรู้สึกขมขื่น ฝืนยิ้มให้กับพวกเ*******ูทั้งหลาย แม้ว่าร่างกายจะโดนลวนลามไปบ้างแต่เธอก็อดทนเพื่อให้ได้เงิน
คืนแรกผ่านพ้นไปได้อย่างไม่ค่อยดีนัก คืนที่สองโอเคขึ้นมาบ้าง จนเข้าคืนที่สามซึ่งเธอไม่รู้เลยว่าเป็นคืนเชือด
ไม่รู้อะไรดลจิตดลใจให้นางฟ้าตกสวรรค์เดินไปเข้าห้องน้ำและขังตัวเองอยู่ในนั้น หูบังเอิญได้ยินคนคุยกันเรื่องขายตัวอะไรสักอย่างเลยลองฟังดู ตาสวยถึงกับเบิกกว้างด้วยความตกใจ ตัวสั่นงันงกตั้งแต่หัวจดเท้า
ไอ้เจ้าของคลับซึ่งเป็นนักการเมืองสีเทาต้องการตัวเธอไปเป็นของเล่นบนเตียงอย่างนั้นเหรอ ยิ่งเธอไม่เคยผ่านมือชายใดมันก็ยิ่งสนใจอยากได้
“ไอ้ชาติชั่ว” พึมพำเสียงเบาพร้อมใช้ความคิดอย่างหนัก ทำอย่างไรให้หนีออกไปจากนรกขุมนี้สำเร็จ อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงคลับก็จะเปิดต้อนรับลูกค้าแล้ว
เมื่อตั้งสติได้หญิงสาวก็รีบเดินออกจากห้องน้ำแล้วหายไปทางห้องที่มีล็อกเกอร์เก็บของ จากนั้นก็เปิดหยิบกระเป๋ามาสะพายไว้บนไหล่ทำทีเหมือนจะออกไปธุระเดี๋ยวกลับมา
ขาเรียวก้าวไปไม่ถึงไหนเหมือนเห็นคนหน้าตาคุ้นเดินเข้ามาจึงแอบหลบมุมสังเกต จากนั้นก็ตามทั้งคู่ไปอย่างเงียบเชียบ
ธวัชชัยหรือเสี่ยชัยจูงมือเอวารินไปนั่งบนเก้าอี้ อดใช้สายตากะลิ้มกะเหลี่ยมองเด็กสาวคราวลูกไม่ได้ ถึงเอวารินจะยอมให้จับให้จูบแต่ไม่เคยได้ถึงขั้นนั้นเลย
เขารู้สึกกระหายมากอยากครอบครองสาวน้อยตรงหน้าให้จมเตียงแต่น้อยกว่าขจีเนตร
“วันนี้มีอะไรพาให้หนูเอวามาหาเสี่ยถึงที่นี่เลย” พูดพลางลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่าของเอวารินไปด้วย
ขจีเนตรไม่เคยเห็นเอวารินในชุดแบบนี้มาก่อนอดแปลกใจไม่ได้ ก่อนจะร้องอ๋อในใจคนเราดูจากภายนอกไม่ได้คือเรื่องจริง ใครจะไปคิดคนหน้าตาใสซื่ออย่างเอวารินจะรู้จักกับไอ้แก่ตัณหากลับ
“เอวามาขอบคุณเสี่ยที่ให้โอกาสเซลีนน่ะค่ะ”
เอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยวนพร้อมด้วยการก้มกราบบนอกของเสี่ยกระเป๋าหนักจนนมสองเต้าแทบหกเรี่ยราด เสี่ยชัยมองตาแถบถลนออกจากเบ้าสมองเริ่มคิดลามก
“เสี่ยมากกว่าที่ต้องขอบคุณหนูเอวาที่ส่งคนสวยอย่างหนูเซลีนมาให้เสี่ย”
แค่คิดถึงใบหน้าสวยราวกับนางฟ้าของคุณหนูขจีเนตรความเป็นชายของเขาก็ตื่นขึ้นมาทันที
ถ้าไม่ติดว่าไม่อยากให้เหยื่อสาวตกใจกลัวเขาอยากจัดการเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้า ผู้หญิงอะไรน่าจับน่าจูบไปทุกสัดส่วน อก เอว สะโพก มีส่วนไหนบ้างที่ไม่น่ามอง
“เมื่อไหร่เสี่ยจะจัดการทำให้เซลีนเป็นเมียสักทีล่ะคะ”
นี่แหละเรื่องสำคัญที่เธอถึงกับต้องมาหาเสี่ยชัยด้วยตัวเอง
เธออยากเห็นขจีเนตรถูกเสี่ยชัยบดขยี้บนเตียงใจจะขาด
“คืนนี้ครับคนสวย รับรองหนูจะได้เห็นคลิปเร่าร้อนของเสี่ยกับหนูเซลีนแน่นอน”
แววตาของเสี่ยชัยทำให้เอวารินพึงพอใจจึงขยับขึ้นไปนั่งบนตัก ก่อนจะเอามือไปคล้องคอแล้วยิ้มหวานหยด นี่คือไม้ตายของเธอเวลาออดอ้อนผู้ชาย แล้วใครบ้างที่จะไม่ลุ่มหลง
“น่ารักมากเลยค่ะ เสี่ยเป็นผู้ใหญ่ใจดีม้ากมาก”
“เสี่ยใจดีขนาดนี้หนูไม่คิดจะตอบแทนหน่อยเหรอ”
“แล้วเสี่ยอยากได้อะไรคะ”
“หนูก็รู้ว่าเสียอยากได้อะไร”
บทสนทนาจบลงเพียงเท่านั้นหลังจากสองร่างแนบริมฝีปากแลกลิ้นดูดดื่มทั้งล้วงทั้งควักให้กันและกัน
ขจีเนตรกำมือแน่นด้วยความโกรธเคือง แววตาแดงก่ำคิดไม่ถึงว่าเอวารินจะเป็นคนแบบนี้
เธอมองซ้ายมองขวา หลบออกมาด้วยความหวาดกลัว กลัวว่าจะมีคนเห็นจึงกึ่งวิ่งกึ่งเดินหนีออกจากคลับของนักการเมืองชื่อดังจนมาถึงถนน
เธอหันไปเห็นข้างหลังเหมือนมีการ์ดของทางร้านกำลังวิ่งมาทางนี้จึงตัดสินใจข้ามถนนไปอีกฝั่ง ไม่ทันมองว่ามีรถคันหนึ่งกำลังขับผ่านมาด้วยความเร็วจนเกือบจะโดนชน โชคยังดีที่หลบพ้นทำให้เธอแค่ล้มลงบนพื้น รถคันดังกล่าวเสียหลักพุ่งชนเสาไฟส่องสว่าง ไม่นานทั้งรถตำรวจรถพยาบาลรวมถึงรถกู้ภัยก็มาถึงที่เกิดเหตุ
ขจีเนตรวิ่งกะเผลก ๆ ไปดูอาการคนเจ็บก่อนจะทรุดลงบนพื้นถนน สภาพคนขับอาการสาหัสมากโดยเฉพาะศีรษะแล้วสติก็ดับวูบลง มารู้ตัวอีกครั้งก็ตอนที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลซึ่งเป็นเช้าของวันถัดมา
“คุณพยาบาลคะ ฉันมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไง” คนเจ็บถามพี่พยาบาลเพราะยังรู้สึกมึนงง เจ้าหน้าที่ยิ้มก่อนจะตอบคำถามหลังเอาน้ำเกลือออกจากมือขจีเนตร เธอร่างกายอ่อนเพลียบวกกับได้รับบาดเจ็บทำให้หมดสติ
“คนไข้หมดสติค่ะ กู้ภัยนำตัวมาส่ง”
“อ้อ แล้วคนขับรถคันนั้นเป็นยังไงบ้างคะ ปลอดภัยไหม”
“เธอเสียชีวิตแล้วค่ะ ตอนนี้ทางโรงพยาบาลกำลังติดต่อญาติ”
“ตะ...ตายงั้นเหรอ เธอตายแล้ว”
หญิงสาวกอดเข่าร้องไห้เสียใจ คิดว่าที่ผู้หญิงคนนั้นต้องตายเป็นเพราะตัวเองที่วิ่งตัดหน้ารถ
คิรินบินมาจากเชียงใหม่ด้วยหัวใจแตกสลาย แยกกับคนรักได้ไม่กี่วันก็เกิดเรื่อง หลังจากงานศพของอันดาผ่านพ้นไปเขาก็ให้ลูกน้องตามสืบเรื่องราวทั้งหมด แววตาเต็มไปด้วยเปลวเพลิงเมื่อดูกล้องวงจรปิด อันดาคงไม่ต้องตายถ้าผู้หญิงที่ชื่อขจีเนตรไม่มักง่าย
คิรินคอยจับตาดูพฤติกรรมของขจีเนตรมาตลอดหนึ่งสัปดาห์ หญิงสาวจะไปเพียงที่เดียวเท่านั้นคือโรงพยาบาลจึงให้ลูกน้องไปสืบต่อ ถึงได้รู้ว่ามารดาของเธอกำลังพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล
วันนี้ขจีเนตรเยี่ยมมารดาเสร็จกำลังจะกลับ แต่มีผู้ชายสองคนมาล้อมหน้าล้อมหลัง บังคับให้เธอเดินไปทางลานจอดรถ
เธอจำได้ผู้ชายสองคนนี้เป็นลูกน้องของไอ้นักการเมืองชั่ว เมื่อสบโอกาสจึงวิ่งหนี บังเอิญมีรถคันหนึ่งจอดอยู่พอดีเธอจึงเปิดประตูเข้าไปนั่งแล้วขอความช่วยเหลือ
“คุณคะช่วยฉันด้วยค่ะ พวกมันจะทำร้ายฉัน”
เธอชี้ไปที่ผู้ชายสองคนด้วยความหวาดกลัว เม็ดเหงื่อเล็ก ๆ ผุดพรายขึ้นเต็มใบหน้า ตัวสั่นเทาราวกับลูกนกทว่าสายตาจับจ้องแต่ร่างกำยำของคนร้าย
“ได้ ผมจะช่วยคุณเอง” คิรินยิ้มมุมปากโชคเข้าข้างเหลือเกิน ยายฆาตกรที่เขาต้องการตัวเดินมาให้เชือดโดยไม่ต้องใช้ความพยายามเลยสักนิด
ขจีเนตรเงยหน้าขึ้นมาสบตาคมก่อนจะอึ้งไปชั่วขณะ ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีมากเหมือนพระเอกในซีรีส์ เวลานางเอกลำบากจะมีพระเอกเข้ามาช่วยไว้ได้ทันเสมอ
หญิงสาวยิ้มด้วยความดีใจชี้ไปทางคนร้ายแกมขอร้องให้ชายหนุ่มช่วย แต่หารู้ไม่ผู้ชายคนนี้ก็ร้ายไม่ต่างจากสองคนนั้น
“ขอบคุณมาก ขอบคุณจริง ๆ อย่าให้มันจับตัวฉันได้นะคะคุณ”
“แต่ผมไม่ได้ช่วยคุณฟรี ๆ นะยายฆาตกร”
“อะไรนะคะ คุณเป็นใคร!”
“คนรักของอันดา ผู้หญิงที่คุณทำให้เธอต้องตาย”
“คุณจะทำอะไรฉัน”
“ไม่ต้องกลัว ผมไม่ฆ่าคุณหรอก”
“หมายความว่ายังไง”
“ผมมีทางเลือกให้คุณ”
คิรินให้ทางเลือกกับขจีเนตรสองทาง หนึ่งยอมเป็นเชลยของเขาแล้วจะรอดจากชายชุดดำสองคนนั้น สองเดินลงจากรถแล้วปล่อยให้พวกคนร้ายจับตัวไป แต่ยังมีข้อเสนอพิเศษถ้าเธอยอมเป็นเชลยเขาจะจัดการเรื่องค่ารักษาทั้งหมดของคุณสายสมรให้เอง
ขจีเนตรรู้สึกมืดมนไปหมดเหมือนหนีเสือปะจระเข้
สุดท้ายเลือกที่จะเป็นเชลยของคิรินเพราะอย่างน้อยมารดาก็จะได้รับการรักษา
เธอไม่อยากเป็นนางบำเรอของนักการเมือง ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า ในเมื่อไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้ก็ต้องเลือกทางที่เจ็บน้อยสุด
“ฉันเลือกข้อเสนอของคุณ แล้วฉันต้องเป็นเชลยนานแค่ไหน”
“หนึ่งปี หรือจนกว่าผมจะพอใจ”
“หนึ่งปีเท่านั้น ฉันจะยอมเป็นเชลยของคุณเพียงหนึ่งปีเท่านั้น”
“ผมต่างหากที่เป็นคนกำหนด แล้วคุณจะได้รู้ ตายทั้งเป็นมันรู้สึกยังไง”
“โอ๊ยคุณฉันเจ็บ ปล่อยแขนฉันนะ”
“แค่นี้มันยังน้อยกว่าที่ผมรู้สึก จำเอาไว้”
- ผู้เขียน
