“คุณติณณ์จะทำยังไง ต่อไปครับ” เสียงทุ้มถามขึ้นมา ทำให้ติณณ์ที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตากับดรัณย์ที่กำลังรอคำตอบ
“อืม...”
“ว่าไงล่ะครับ” ดรัณย์ถามขึ้นอีกครั้งก่อนจะสอดส่ายสายตาออกนอกรถไปดูที่ประตูทางเข้าโรงเรียนประจำ ซึ่งเจ้านายก็ให้เขาขับรถมาจอดที่นี่นานแล้ว แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะให้ทำเช่นไรต่อไป...นี่ก็ใกล้เวลาที่โรงเรียนแห่งนี้จะปิดประตูห้ามใครเข้า-ออก โดยไม่ได้รับอนุญาตอยู่แล้ว
หลังจากที่มีอาการละล้าละลังสักพัก ติณณ์จึงค่อยบอกดรัณย์เรียบ ๆ “ช่างเถอะดรัณย์ พาฉันกลับบ้านเถอะ”
ดรัณย์นิ่วหน้าอย่างขบคิดสักเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ถอยรถหรูออกมาอย่างไม่มีอิดออด ไม่ถามเซ้าซี้ และพาติณณ์กลับมาถึงบ้านของเขาในอีกไม่กี่อึดใจ
รถยนต์คันหรูสีดำจอดสนิทอยู่กับที่ ติณณ์ก็เดินลงจากรถด้วยท่าทางอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด เนื่องด้วยวันนี้เป็นอีกวันที่ติณณ์รู้สึกเหนื่อยล้าเหลือเกิน ชายหนุ่
