บรรยากาศของการทานอาหารค่ำดูจะกร่อยลงไปทันที ถ้าเทียบกับช่วงก่อนหน้านั้นไม่กี่นาที นั่นเป็นเพราะว่า หากตอนนี้ใครพูดอะไรขึ้นมา หญิงสาวที่เพิ่งตามมาสมทบก็มักจะพูดรวนหรือไม่ก็คอยเหน็บแนมคำพูดของคนอื่นเป็นระยะ ๆ หลายคนมองออกว่าเธอกำลังอยู่ในอาการกรึ่ม ๆ เพราะไวน์ที่เธอจิบกับรัสเซลนั่น จึงไม่อยากจะถือสาหาความกับเธอนัก แต่ในความจริงไม่ใช่ ทิพรดากำลังทำตัวเหมือนคนหมดความอดทนไปทุกขณะต่างหาก เธอกำลังหมดความอดทนที่ต้องเจอกับความเฉยเมยเย็นชาของติณณ์
“ทิพย์น่าจะโกรธพี่ติณณ์นะคะ ที่มาสร้างรีสอร์ทสวย ๆ ที่นี่โดยไม่บอกทิพย์สักคำ...” หญิงสาวเขยิบเข้าไปนั่งประชิดติณณ์พลางยื่นหน้าไปใกล้ใบหน้าเข้ม จนติณณ์ต้องเป็นฝ่ายขยับออกห่าง
และภาพเช่นนั้นก็ทำให้คนอื่น ๆ ต่างมองแล้วเบือนหน้าหนีกันไปคนละทิศละทาง นันท์นภัสยกมือแตะริมฝีปากแก้เก้อ แต่มินตรากลับทอดสายตามองด้วยความหมั่นไส้ พลางค่อนแคะอยู่ในใจไปด้วยว่า เคยเห็น
