“ถุงอะไรเหรอตะวันสวยจัง”
สายตาของเพียงตะวันเหลือบกระจกเงาที่สะท้อนภาพของถุงผ้าใบหนึ่งในมือมินตราที่ชูขึ้น เด็กสาววางหวีลงตรงหน้าช้า ๆ ก่อนจะตอบมินตราด้วยน้ำเสียงราบเรียบหัวใจไร้ ชีวิตชีวา “ของที่...คุณติณณ์ให้มา”
“อะไรเหรอ แล้วตะวันเปิดดูรึยัง...” มินตราถามอย่างตื่นเต้น แต่คนถูกถามกลับส่ายหน้า ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นดังที่มินตราแสดงออกมาเลยสักนิด เพราะเหตุผลหนึ่งที่เขาได้มอบของสิ่งนี้ให้เธอมานั้นคงไม่พ้น ‘หน้าที่’ ที่พึงกระทำ เขาแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น เธอรู้...
ใบหน้าเสียดายและแววตาซุกซนเหมือนเด็กที่อยากรู้อยากเห็นนั้น ทำให้เพียงตะวันเกิดนึกเอ็นดูเพื่อนสาวจึงอนุญาตให้เพื่อนเปิดดูของในถุงผ้าแทนเธอได้เลย เพราะเธอไม่เคยมีความลับกับมินตราอยู่แล้ว “มิ้นต์อยากรู้ก็เปิดดูสิ ตะวันอนุญาต”
“จะดีหรือ” มินตราถามกลับอย่างเกรงใจ แต่เมื่อเห็นเพื่อนพยักหน้ายืนยันอีกครั้ง เธอก็หยิบถุงในมือขึ้นมาเปิดดูอย่
