“เสร็จแล้วค่ะ” เพียงตะวันหันมาบอกคนที่นั่งอยู่ด้านหลังด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ อย่างภาคภูมิใจและดีใจที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักท่ามกลางขุนเขาที่ถูกโอบล้อมไว้ด้วยธรรมชาติที่สวยงามและแสนจะพิสุทธิ์เช่นนี้ เธอค่อย ๆ วางพู่กันลงบนจานสี
“โหย ตะวันเก่งจัง ของมิ้นต์วาดได้ไม่ถึงไหนเลย ขอดูของตะวันหน่อยสิ” ว่าแล้วเธอก็ยื่นหน้าเข้าไปขอดูใกล้ ๆ ก่อนจะอุทานพร้อมเบิกตากว้าง “โอ้โฮ สวยจังเลยตะวัน ภาพนี้สวยจัง ดูสิคะอาจารย์”
นันท์นภัสที่กลับมานั่งที่โต๊ะเดินเข้าไปชะโงกหน้ามองผลงานของเพียงตะวัน ก่อนจะคลี่รอยยิ้มพลางมองภาพวาดอย่างชื่นชม “สวย สวยมากเลยตะวัน ทุ่งทานตะวัน...สวยจ้ะ”
“ขอบคุณค่ะอาจารย์ ตะวันก็วาดได้เท่านี้แหละค่ะ...สู้มืออาชีพไม่ได้หรอก” เธอถ่อมตัว
ชายหนุ่มสองคนก็ลุกขึ้นจากโต๊ะตามเข้าไปดูผลของเด็กสาวด้วยเช่นกัน
“สวย สวยมาก...” ถ้อยคำชมที่ออกมาจากปากของผู้ชายดวงตาสีฟ้า ทำให้เพียงตะวันเงยหน้าขึ้นไ
