กตตน์แวะมาหาเพื่อนรักที่บริษัทแต่เช้า พอเตชัสบอกว่าเจตน์ยังไม่มา เขาก็ได้แต่เลิกคิ้วสงสัย ปกติเจตน์เป็นคนมาทำงานเช้า มาก่อนพนักงานเสียอีก แต่วันนี้แปลก เขาจึงถือวิสาสะเข้ามานั่งรอเจ้าของห้องทำงานในห้องทำงานอย่างคุ้นเคย
“ขอบคุณเตชัส” กตตน์ขอบคุณเตชัสที่นำกาแฟมาเสิร์ฟให้ตนเองระหว่างรอเพื่อน
“ไม่เป็นไรครับคุณกตตน์”
“แล้วไอ้เจตน์ได้โทรมาบอกไหม ทำไมมันมาทำงานสายวันนี้ ฉันโทรหามันเท่าไหร่ มันก็ไม่ยอมรับสาย”
“คุณเจตน์โทรมาสั่งงานผมแต่เช้าแล้วครับ ตอนนี้ก็คงใกล้จะมาถึงแล้วครับคุณกตตน์” เตชัสรายงาน
“อือ...งั้นนายไปทำงานของนายต่อเถอะ ฉันจะรอมันที่นี่” แล้วกตตน์ก็เอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายพร้อมยกถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบ ส่วนเตชัสมองคนที่นั่งเก้าอี้ทำงานของเจ้านายแล้วก็เดินออกจากห้องไปเงียบๆ ด้วยรู้ดีว่ากตตน์และเจ้านายของตนนั้นสนิทกันเหมือนหลุดออกมาจากท้องแม่เดียวกันก็มิปาน
ด้านนอกห้องทำงาน เตชัสเปิ
