ตู๊ด! ตู๊ด! ตู๊ด!
เสียงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะดังขึ้นเมื่อหทัยกานต์เดินไปเข้าห้องน้ำ เจตน์จึงกดรับสายทันที และกรอกเสียงถามว่าปลายสายมีอะไร พอรู้และทราบก็วางสายพร้อมกับประตูห้องทำงานเปิดกว้างพร้อมร่างเล็กเพรียวระหงในชุดเดรสเข้ารูปสีแดงเดินเข้ามาหาตัวเองที่โต๊ะทำงาน
“พี่เจตน์” ดารัณเดินสาวเท้าเข้ามาหาคนที่นั่งอยู่กลางห้อง ส่วนเจ้าของห้องได้แต่เม้มปากแน่นแสดงสีหน้าชัดเจนว่าไม่เต็มใจต้อนรับหล่อน
“ไม่ดีใจเหรอคะที่ดารัณมาหา” หล่อนเดินมาวางกระเป๋าบนโต๊ะทำงานพร้อมกอดเกาะแขนแข็งแรงของบุรุษ
“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมพี่ต้องดีใจเวลาดารัณมาหาด้วย และมาหาพี่มีธุระอะไร” เขาแกะมือของเจ้าหล่อนออกพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปนั่งยังโซฟาที่ใช้สำหรับรับแขก
‘ทำเป็นเล่นตัวไปเถอะพี่เจตน์’ หล่อนพึมพำกับตัวเองในใจแล้วยิ้มสู้ท่าทางเย็นชาของชายหนุ่มแล้วหยิบกระเป๋าเดินไปนั่งยังโซฟาตัวเดียวกับเจตน์ แต่เขาขยับถอยห่างแสดงท่าทางร
