“พี่พัทท์!” ทางด้านพินท์สุดา พอเธอทำท่าจะรับโทรศัพท์ของปราชญ์แต่พัทท์กดตัดสายทิ้ง เขาแย่งโทรศัพท์ของเธอไปปิดเครื่องโยนไปยังเบาะรถทางด้านหลัง
“พี่พัทท์จะเอายังไงคะ” เธอถามอย่างอ่อนใจ
“พี่บอกว่าจะไปรับทำไมไม่รอ”
“บอกว่าจะมารับแต่ให้พินท์รอกี่ชั่วโมงคะ” คนพูดรู้สึกขมคออย่างบอกไม่ถูก เบือนหน้าหนีจากผู้ชายใจร้าย พัทท์ชะงักไป อัญชิตามีเรื่องเขาเลยต้องไปช่วย
“เรื่องคนอื่นช่างเถอะ” พัทท์ตัดบท
“มันไม่ใช่เรื่องคนอื่นหรอกค่ะ” พินท์สุดาพูดด้วยความเจ็บปวด
“พูดจาหาเรื่องแบบนี้ อยากกลับไปหานายปราชญ์ว่างั้น”
“พี่พัทท์!” พินท์สุดาเรียกชายหนุ่มอย่างอ่อนใจ
“เดี๋ยวนี้พูดจาขึ้นเสียง ท่าทีเมินเฉยก็ยอมรับมาเถอะว่ามีที่หมายใหม่”
“ถ้าใช่แล้วจะทำไมคะ” พินท์สุดาประชดกลับ เขาอยากให้เป็นแบบนั้น เธอก็ไม่อยากเถียงกับเขาให้มากความ
“อ้อ... ยอมรับมาแล้วสินะ”
“พี่ปราชญ์เขาเป็นคนดี”
“ไม่เหมือนพี่สินะที่เ
