“พินท์ทำเองได้”
“พี่จะทำให้เมีย”
“อย่าพูดแบบนั้นนะคะ”
“หรือเธอจะปฏิเสธว่ามันไม่ใช่” เขาถามย้ำ เธอกัดปากตัวเองหน้าแดงก่ำ
“พินท์...” พินท์สุดาอ้ำอึ้งกัดปากตัวเองเบาๆ
“ปฏิเสธสิ ยังไงก็หนีความจริงไม่พ้น จะเอาตัวเองใส่ตะกร้าล้างน้ำไปให้ ไอ้ปราชญ์มันก็คงไม่เอาหรอก”
“ก็ไม่แน่นะคะ ผู้ชายบางคนอาจจะไม่ถือสาเรื่องนี้ก็ได้” เธอกล้าเถียงเขาเพราะสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก
“หมายความว่ายังไง” เขาเอ่ยถามเสียงเข้ม ลมหึงพวยพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง
“โอ๊ย! เจ็บนะคะพี่พัทท์” เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเมื่อเขาบีบแขนด้วยความโกรธ
“เจ็บสิดี บอกไอ้หมอนั่นด้วยนะว่าของอะไรที่พี่ยังไม่ได้โละทิ้งก็อย่ามายุ่ง ถ้ายังไม่อยากตาย” ฟังประโยคของเขาแล้วเจ็บปวดหัวใจไม่น้อย เธอเหมือนสิ่งของที่เขาโละทิ้งได้เมื่อวันที่ไม่ต้องการ ไม่ใช่เพราะหวงแหนอยากให้เธออยู่กับเขาตลอดไป
เลิกฝันลมๆ แล้งๆ ได้แล้วพินท์สุดา หญิงสาวเบือนหน้าหนีด้วยควา
