“ฮื่อ…กูรู้ แต่การเห็นคนตายไปต่อหน้าต่อตามันทำให้กูทำใจไม่ได้ ถึงแม้มันจะไม่ใช่ความผิดของกูเลยสักนิด แต่กูก็อยู่ตรงนั้นนะมึง…กูอยู่ตรงนั้น”
ปิยฉัตรละล่ำละลักด้วยท่าทางสติแตก ที่สุดคนที่ทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าผู้อื่นเสมอมาก็ร้องไห้แบบไม่มีเสียง จิตแพทย์หนุ่มปล่อยให้เธอร้องไห้เพื่อระบายความอึดอัดออกมา ไม่ขัดจังหวะ ไม่พูดอะไร ปล่อยให้เธอฟูมฟายจนพอใจ พงษ์สวัสดิ์ประเมินว่าเหตุการณ์เลวร้ายในครั้งนั้นคงฝังใจจนยากจะลบเลือนออกไปง่ายๆ บางทีความรู้สึกอันเปราะบางและซับซ้อนของคนไข้มันก็ยากจะหยั่งถึง ทุกอย่างคงต้องใช้เวลา
แต่หากจะวิเคราะห์ไปถึงว่าภาวะที่คนไข้เป็นมันส่งผลกระทบต่อการทำงานหรือไม่ เขาตอบได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่าไม่ ข้อดีของปิยฉัตรคือเธอสามารถแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานออกจากกันได้อย่างสิ้นเชิง มีสติรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ในเวลานั้นๆ และไม่เคยทำงานพลาดแม้แต่หนเดียว
แต่ก็ไม่แปลกห
