วันถัดมาหลังจากพากัปตันไปทานเคเอฟซีตามคำเรียกร้องของคนเพิ่งสร่างไข้ เธอก็ต้องเอาเจ้าหนูไปฝากไว้กับธารธาราที่บ้านของอีกฝ่าย เพราะต้องรีบออกไปทำธุระด่วน เนื่องจากได้ข่าวคราวของวาโยผ่านทางกองทัพ บังเอิญอีกฝ่ายเป็นเพื่อนกับวาโย สนิทถึงขั้นหัวหกก้นขวิดมาด้วยกันตั้งแต่สมัยแตกเนื้อหนุ่ม แต่พวกมันสองคนเพิ่งจะมาบอกเธอ หลังจากปล่อยให้เธอห่วงวาโยเป็นบ้าเป็นหลังอยู่นาน น่าโมโหชะมัด!
ระยะทางที่ไกลออกไปเรื่อยๆ ทำเอาคนที่นั่งทำหน้านิ่ง ตัวเกร็ง กุมมือตัวเองอยู่ แทบหยุดหายใจ ได้แต่ภาวนาว่าวาโยจะไม่เป็นอะไรมาก แล้วความกังวลสารพัดของเธอก็หยุดลงในวินาทีที่กองทัพขับรถมาหยุดลงไม่ไกลจากกระท่อมไม้เก่าๆ หลังหนึ่ง ที่เบื้องหลังเต็มไปด้วยผืนป่ารกทึบ ส่วนเบื้องหน้าโอบล้อมไปด้วยผืนนาเขียวขจี
“แน่ใจนะว่าที่นี่”
หลังจากก้าวลงจากรถไปยืนเคียงข้างร่างของหมอหนุ่มรุ่นน้อง ปิยฉัตรก็มองซ้ายมองขวาสำรวจตรวจตรา แล้วเอ่ยถาม
