“ลูกที่เกิดจากความรักของพ่อกับแม่มันคงดี…ว่าไหม?”
น้ำคำที่ได้สดับตรับฟังทำให้คุณหมอสาวเหมือนหูดับไปชั่วขณะ หัวใจเหมือนถูกจ้วงแทงด้วยหอกแหลมๆ จนนับครั้งไม่ถ้วน พื้นที่ยืนอยู่เหมือนจะโคลงเคลงอย่างไรชอบกล ภาวนาให้มีใครสักคนมาพาเธอออกไปจากเหตุการณ์แย่ๆ หรือไม่ก็มีหมอสักคนมาขอให้ไปอยู่เวรแทน แล้วทันใดนั้นร่างบางก็โงนเงนเจียนจะล้มลงไปกองกับพื้น ในจังหวะที่จอมพลเหมือนจะขยับเข้าหา ก็มีใครบางคนปราดเข้ามาประคองไว้จากทางด้านหลัง
“ถ้ารู้ว่าพี่จะทำให้พี่ปี่เสียใจแบบนี้ ผมจะไม่มีวันยอมแพ้พี่ และจะไม่มีวันยกพี่ปี่ให้พี่เด็ดขาด” ผู้มาใหม่เอ่ยเสียงกระด้างขณะสาดนัยน์ตาแข็งกร้าวเจือผิดหวังไปยังจอมพลเขม็ง
หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กะพริบตาสองสามทีเพื่อเรียกสติ ปิยฉัตรก็ดันตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งของคนที่เข้ามาช่วยเธอเอาไว้ จ้องใบหน้าหล่อใส แล้วกวาดตามองการแต่งกายของอีกฝ่ายอย่างงงๆ อีกทั้งไม่อยากจะเชื่อสายต
