“คุณร้อนเหรอ เหงื่อแตกเป็นเม็ดเชียว” แมทธิวเอ่ยถามก่อนจะเอื้อมมือไปปัดหยาดเหงื่อที่ขมับให้คนตรงหน้าอย่างอ่อนโยนทำเอาคนตัวเล็กถึงกลับผละ ตกใจกับสัมผัสจากมือร้อนที่กำลังเช็ดเหงื่อให้
“ปะ..เปล่าค่ะ ฉัน...”
“อะไร พูดมา!”
“ไม่มีอะไรค่ะ” เพียงตะวันตัดบทก่อนจะค่อยๆ สวมเสื้อคลุมให้ร่างสูงอย่างทุลักทุเล เธอตั้งสมาธิอยู่ที่กระดุมโดยไม่คิดเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังจ้องกันอยู่ไม่ยอมละสายตาไปไหน กระทั่งกระดุมเม็ดสุดท้ายถูกติดลงเรียบร้อย หญิงสาวถึงได้ยิ้มออกมาได้อย่างโล่งอก แต่ยังไม่ทันจะได้เงยหน้าขึ้นจมูกโด่งสันของคนตรงหน้าก็โน้มเข้าหาก่อนจะฝังลงข้างแก้มอย่างแรงๆ หนึ่งที พร้อมคำขอบคุณที่ดังขึ้นตามติด
“ขอบคุณครับ”
“ฉะ...ฉันไปได้หรือยังคะ”
“เชิญครับ” หญิงสาวรีบผละตัวออกห่างก่อนจะสาวเท้าเดินกลับมายังโซฟาตัวเดิมอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เธอยังตกใจไม่หายที่จู่ๆ เขาก็ก้มลงมาหอมแก้มกันแบบนี้ จะด่าก็ทำไม
