“ที่นี่ที่ไหน แล้วนี่ฉัน...” ผู้เป็นพี่ย้อนถามกับกลับก่อนจะก้มมองดูสภาพของตัวเอง ก่อนจะพบว่ามือขวาของตัวเองดูเหมือนจะหัก
“โรงพยาบาลครับ พี่กับตะวันไปดูงานที่โรงแรมก่อนจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น พี่จำไม่ได้เหรอครับ หรือว่าสมองได้รับการกระทบกระเทือน ไปตามหมอให้ผมทีครับคุณพยาบาล” ไมล์คิดเองเออเองเสร็จ ก่อนจะรีบหันไปขอร้องความช่วยเหลือจากอีกคนในทันที
“ไม่ต้อง! ฉันจำเรื่องทั้งหมดได้แล้ว”
“ถ้าไม่ได้คุณช่วยฉันก็คงตายไปแล้ว ขอบคุณนะคะคุณแมท ถ้ามีเรื่องอะไรที่คุณอยากให้ฉันช่วยก็ขอให้บอกมาได้เลยนะคะ ฉันยินดีทำให้ค่ะ” เพียงตะวันเอ่ยสมทบก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาคนเจ็บ
“แล้วผมจะจำไว้ หวังว่าคุณจะไม่ปฏิเสธถ้าถึงวันนั้นขึ้นมา แขนหนักขนาดนี้พี่คงเดินทางไปโรมด้วยตัวเองไม่ได้ เป็นหน้าที่ของแกแล้วไมล์ที่ต้องบินไปประชุมใหญ่แทนพี่” นั่นเป็นสิ่งที่คิดเอาไว้อยู่แล้วไมล์จึงไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไรมากนัก ต่อคำส
