“นั่งคอยช่วยเหลือผมอยู่ในนี้ก็เป็นงานที่คุณจะต้องทำ ส่วนใครจะคิดยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องให้ความสนใจ”
“แต่...คุณอาจเสียหายได้”
“อย่าสนใจเรื่องของผมนักเลย คุณกลัวว่าไอ้ไมล์มันจะเข้าใจผิดก็บอกออกมาตรงๆ เถอะ น้องชายผมเป็นคนที่มีเหตุผลมากพอ ถ้าเราไม่ได้คิดอะไรอย่างที่ใครว่า ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องเเคร์คนอื่นให้เสียสุขภาพจิตเปล่าๆ” ป่วยการที่จะเถียงเพราะไม่ว่าจะอย่างไรเธอก็ต้องพ่ายแพ้ให้แก่เขาอยู่ดี คนแพ้จึงยอมนั่งอยู่ที่โซฟาอย่างเงียบๆ เฝ้ามองดูท่านประธานหนุ่มนั่งตรวจเอกสารงานต่อไป ไม่นานนักริมฝีปากหยักก็กระตุกขึ้นราวกับไปอ่านเจออะไรเข้าก่อนจะรีบยกโทรศัพท์ขึ้นต่อสายไปยังเลขาของตัวเอง...
“เข้ามาหาผมที่ห้องเดี๋ยวนี้ลีญ่า!” สิ้นคำสั่งโทรศัพท์ในมือก็ถูวางลงที่เดิมอย่างแรงทำเอาคนที่กำลังนั่งดูอยู่ตกใจ แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะถามอะไรออกไป จนเมื่อเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นในนาทีต่อมาก่อนที
