หยกสื่อรัก

ตอนที่ 5 พึ่งใบบุญ

นิตยสารด้านแฟชั่นถูกปล่อยออกมาได้เพียงข้ามคืนหนังสือก็ขายหมดสต๊อกอย่างรวดเร็ว แถมยอดจองยังพุ่งปรี๊ดอีกต่างหาก นักลงทุนต่างพออกพอใจกับการแคสตัวนางแบบนายแบบในครั้งนี้ จะว่าโชคยังดีก็ว่าได้ที่ประธานบริษัทคนใหม่ของ

เวิร์ล สตาร์อินเตอร์เทนเมนต์ ได้เข้ามาช่วยเหลือในการเป็นนายแบบให้ในครั้งนี้ ทำให้สาวๆต่างมาซื้อนิตยสารไปครอบครองและเพ้อถึงใบหน้าแสนหล่อเหลาของประธานค่ายคนใหม่ ทำให้หนังสือขาดตลาดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน โดยเฉพาะนางแบบในครั้งนี้ เป็น โซฟี่ อัญมณี เทียมใส ใครๆก็ต่างไม่คิดว่าเธอจะสามารถทำลายสถิติของบริษัทได้ บ้างก็บอกว่าพึ่งใบบุญของประธานบริษัท เหล่าแฟนคลับผู้หญิง ยังออกมาบอกว่าที่ออกมาซื้อนิตยสารในครั้งนี้เป็นเพราะการกลับมาของ พีช เจษฎา อภิมหากุล บุตรชายเพียงคนเดียวของประธานคนก่อนที่เข้ามารับตำแหน่งแทนบิดา ไม่ได้ปลื้มนางเเบบเลย

ใบหน้าสวยหวานมองยอดสั่งซื้อบนอินเทอร์เน็ตดวงตาเบิกกว้าง อยู่ดีๆตลาดน้ำหอมก็ปะทุขึ้นมาเดือดปุดๆ จนเธอไม่อยากจะเชื่อ รูปภาพนายแบบนางแบบที่ถือน้ำหอมอยู่นั้นมันเหมือนฝันจริงๆ มือเรียวสวยยกขึ้นมาปัดน้ำตาออกจากขอบตาด้วยความปลื้มปริ่ม

“โซ มาดูนี้สิทางแบร์นส่งน้ำหอมมาให้ใช้หลายเซ็ตเลย แถมตอนนี้น้ำหอมแบร์นนี้ยังขาดตลาดอีกด้วย”เสียงผู้จัดการสาวที่ดังแว่วเข้ามาจากด้านนอกทำให้ ร่างอรชรลุกขึ้นยืนเต็มความสวยพร้อมกับก้าวขาเดินออกไปยังต้นเสียงอย่างไม่ลีรอ

“โห ทำไมเขาให้มาใช้เยอะจังเนี้ย”ฉันตาเบิกกว้าง เพราะเซ็ตน้ำหอมที่วางอยู่ตรงหน้าใช้เป็นเดือนก็คงใช้ไม่หมดง่ายๆแน่นอน แถมตอนนี้ยังขาดตลาดอีกด้วย ดวงตากลมโตเป็นประกายทันที “พี่ว่าหนูสร้างแอคเค้าขึ้นมาเพื่อที่จะขายน้ำหอมพวกนี้ดีไหมนะ”

พูดจบฉันก็หยิบน้ำหอมแพ็คเก็ตสวยหรูขึ้นมาสัมผัสเบาๆ กลิ่นหอมอ่อนๆที่คลอเคล้าอยู่ติดกับขวดแก้วที่ปิดสนิททำให้ฉันสูดดมเข้าไปทันที พอพิจารณาอยู่ได้สักพัก รอยยิ้มหวานก็ปรากฎขึ้นมาให้ผู้จัดการสาวได้เห็น

“บ้ารึไง พอดีตกเป็นข่าวอีก ห้ามทำและก็ห้ามไปแอบทำด้วย เข้าใจไหม”ผู้จัดการสาวเอ็ดเด็กในสังกัดอย่างไม่จริงจังนัก 3 ปีมาแล้วที่เธอผ่านทั้งทุกข์และสุขมากับเด็กคนนี้ เด็กที่มองโลกสวยงามเสมอแม้จะเจอเรื่องแย่ๆ เธอก็ยังคลี่ยิ้มหวานออกมาให้ผู้คนสบายใจตามไปด้วยได้ เด็กที่มีแต่ความกระตือรือร้น ไม่เบียดเบียนคนที่ทำร้ายเธอ บางทีเธอก็อยากให้เด็กสาวคนนี้หลุดพ้นจากวงการมายานี้เหมือนกัน บางทีเด็กมันก็โลกสวยจนโดนคนอื่นทำร้ายจนบาดเจ็บทางใจกลับห้องมาเสมอ

“ก็อยากได้เงินนี่น่า ห้ามได้ด้วยหรอ”ปากกระจับสีชมพูยู่ปากให้ผู้จัดการอย่างน่ารัก

ฉันขอแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการนะคะ ทุกคนอาจจะรู้จักเรื่องราวในชีวิตฉันไม่มากก็น้อยไปแล้ว ฉันชื่อ โซ อัญมณี เทียมใส ชื่อในวงการก็ โซฟี่ ปีนี้ฉันอายุ 22 ปีแล้ว จบปริญญาตรี นิเทศ การแสดง จากม.หนึ่งในกรุงเทพ ที่ฉันภูมิใจที่สุดก็คงเป็นเกียรตินิยมอันดับ 2 ที่คว้ามาได้อย่างยากลำบาก เพราะทั้งเรียนและก็ทำงานในวงการบันเทิงไปด้วย แต่ความดีใจของฉันนั้นไม่มีใครในครอบครัวยินดีกับฉันสักคนเลย ฉันโตมาในครอบครัวของน้าแก้ว แม่ของพี่เดชานั้นแหละค่ะ เรื่องราวที่ฉันได้มาอยู่ที่นี้เพราะ แม่กาเป็นคนไปอุปการะฉันมาจากบ้านแสนสุข บ้านเด็กกำพร้า แรกๆฉันเป็นเด็กที่มีความสุขมากอยู่กับแม่กา 2 คน เพราะท่านไม่มีสามี แต่แล้ววันหนึ่งความสุขฉันก็พังลงเมื่อฉันกลับมาจากโรงเรียนก็ได้รับรู้ข่าวร้ายว่าแม่ฉันฆ่าตัวตายในห้องนอน ส่วนแรงจูงใจไม่มีอะไรที่แม่กาจะฆ่าตัวเองเลย และต่อมาญาติแม่กาก็คือน้าแก้วได้รับฉันมาเลี้ยงต่ออย่างเลี่ยงไม่ได้ ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ไม่มีวันไหนที่น้าแก้วจะมองฉันด้วยสายตาเอ็นดูเลย ฉันต้องทำงานทุกอย่าง เพื่อเป็นการตอบแทนที่ท่านให้ข้าวให้น้ำให้ที่พักกับฉัน แต่ความเป็นจริงครอบครัวแม่หนึ่งลูกชายหนึ่งไม่เคยเห็นฉันเป็นคนในครอบครัวเลยด้วยซ้ำ...

“วันนี้ทางค่ายโอนเงินมาแล้วนะ”ผู้จัดการสาวโชว์ซองสีขาวโบกไปมาทันที คนที่กำลังสนใจน้ำหอมเกรดเอถึงกับรีบวางไว้แล้วตรงไปหาผู้จัดการส่วนตัวด้วยท่าทางออดอ้อน “ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้น ทางค่ายโอนมา 30,000 ฉันได้ซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่มาให้แกด้วย นี้อ่ะ”

พูดจบก็วางโทรศัพท์ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดลงต่อหน้าหญิงสาว ใบหน้างามเหยเกทันที ได้แค่ 30,000 ซื้อโทรศัพท์รุ่นนี้ไปก็สองหมื่นกว่าแล้ว ดวงตากลมโตช้อนตาขึ้นมองผู้จัดการด้วยท่าทีเง้างอน ไม่ได้ดีใจกับโทรศัพท์ราคาเกนตัวเครื่องนี้เลยด้วยซ้ำ เธอเคยบอกแล้วว่าแค่ต้องการสิ่งที่ติดต่อได้ต่างหาก ไม่ได้อยากได้อะไรที่แพงขนาดนี้สักหน่อย นางเอกสาวได้แต่ถอนหายใจเบาๆ

“นี้ โทรศัพท์เครื่องนี้คือโบนัสที่ทางค่ายให้มาย่ะ ทำหน้าเหมือนจะเป็นลมไปได้”พอได้ยินดังนั้นนางเอกสาวก็ตาเบิกกว้างรอยยิ้มแห่งความดีใจพุดขึ้นมาทันที แสดงว่าเงินเธอยังอยู่เย้

“หืม ว่าแต่ทำไมทางค่ายใจดีจังละคะ ปกติไม่เคยเห็นให้โบนัสเยอะขนาดนี้เลย”ฉันเริ่มนึกเอ๊ะใจ เพราะทางค่ายไม่เคยให้โบนัสกับนักแสงดที่ไม่ดังอย่างเธอเยอะขนาดนี้ หรือเพราะว่า “ประธานคนใหม่หรอคะ?”

ผู้จัดการสาวยิ้มกริ่มนึกไปนึกใบหน้าหล่อเหลาของประธานค่ายคนใหม่หัวใจคนแก่อย่างเธอยังเต้นตุ้บๆเลย ท่าทางนิ่งๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยเสน่ห์นั้นทำให้เมื่อวานที่เข้าพบเกือบละลายไปกับอากาศตั้งหลายรอบแน่ะ! ผู้จัดการสาวได้แต่พยักหน้าให้คนตรงหน้าด้วยสายตากรุ่มกริ่ม จนคนโดนจ้องเริ่มทำตัวไม่ถูกกับสายตาแบบนั้นของผู้จัดการ

“อย่ามามองโซแบบนั้นนะ! โซไม่รู้จักเขาเป็นการส่วนตัว ไม่เลย”ร่างสูงเพรียวรีบยืนขึ้นยกแขนกากบาทส่งไปให้ผู้จัดการส่วนตัวที่จ้องมายังตัวเองอย่างจับผิดอยู่ ฉันจะไปรู้จักคนระดับนั้นได้ยังไง แค่คิดก็ไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว “หยุดมองได้แล้วน่า”มือเรียวตีที่แขนผู้จัดการตัวเองทันที เมือเธอยังไม่เลิกจ้องฉันอย่างจับผิดสักที

“ไม่รู้ก็ไม่รู้สิ จะแก้มแดงทำไมย่ะ”ผู้จัดการสาวยิ้มกรุ่มกริ่มกับท่าทางของนางเอกสาวในสังกัดตัวเองด้วยความเอ็นดูนาง

“ใครแก้มแดง ไม่มีหรอกค่ะ อ๋อ พี่เอ้รบกวนโอนเงินเข้าบัญชีน้าแก้วให้ด้วยนะคะ”ใบหน้าสวยยิ้มแป้นให้ผู้จัดการ เพราะฉันรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

“โซ”ผู้จัดการส่วนตัวถึงกับเบือนหน้าหนี หญิงสาวก็เป็นแบบนี้ตลอด เจ็บไม่เคยจำแล้วมักจะให้เหตุผลกับเธอว่าก็น้าเป็นผู้มีพระคุณ ยิ่งสายตาออดอ้อนตอนนี้ยิ่งทำให้ผู้จัดการอย่างเธอที่รู้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างได้แต่เบือนใบหน้าหนี แต่เพราะความน่าเอ็นดูของโซฟี่ก็ทำให้เธอใจอ่อนให้ทุกที เห้อ… “แค่หมื่นเดียว เท่านั้น โอเค๊?”

“โอเคค่ะ ที่เหลือเอาไปโบ๊ะค่าคอนโดได้เลย หนูไม่อยากเป็นหนี้”ฉันยิ้มให้ผู้จัดการอย่างขอบคุณที่เธอเข้าใจฉันมาตลอดเลย

“จ้ะๆ แม่คนมีเงินเยอะ”ผู้จัดการสาวว่าอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะขอตัวออกไปจัดการงานค้างที่เหลือ จะได้พานักแสดงสาวในสังกัดคนนี้ไปต่างจังหวัดต่อในงานเปิดตัวสินค้าใหม่ของเสื้อผ้าเด็กผู้หญิงวัยรุ่นที่จะจัดขึ้นที่ภูเก็ต ต้องขอบคุณงานที่แล้วที่ทำให้โซมีงานใหม่ๆเข้ามาบ้าง ผู้จัดการสาวสวมกอดเด็กสาวรุ่นน้องด้วยความเอ็นดูก่อนจะขอตัวออกไปจัดการงานต่อ