ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลประกายทองนั่งจิบกาแฟดำอยู่ที่เก้าอี้หวายหน้าบ้านพักริมทะเล ถ้าใครก็ตามอยู่ตรงที่เขานั่งอยู่ก็จะเห็นทะเลสีครามอยู่ตรงหน้า นกนงนวลโผบินอย่างเสรีริ้วคลื่นแตกกระจายยามเมื่อจูบหาดทรายที่ทอดตัวยาวไปไกลสุดสายตา
ไมเคิล บิลล์ ขยับตัวมองนาฬิกาที่ข้อมือหลายครั้งแล้ว คนที่รออยู่ก็ยังไม่ออกมาเสียที...จนเขาอดที่จะเอื้อมมือไปทุบประตูที่อยู่ไม่ห่างจากที่ผมนั่งเท่าไรนั่นแรงๆ 2-3 ทีเป็นสัญญาณเตือนให้รู้ว่าอารมณ์ของคนนั่งรอมันไม่เย็นเหมือนกาแฟของผมที่เริ่มหมดไอร้อนไปบ้างแล้ว
“เดี๋ยวซิ!จะเสร็จอยู่แล้ว”
“ไปช้าว่าผมไม่ได้น่ะนีน่า”
ไมเคิลว่าแล้วขยับจะลุกเข้าไปชงกาแฟแก้วใหม่ แต่ก็เปลี่ยนใจนั่งลงตรงที่เดิมกลัวว่าเสียงของคนที่อยู่ข้างในจะร้องโวยวายขึ้นมาวะลั่นบ้านพักริมทะเลหลังนี้ เขาได้รับการไหว้วานจากเพื่อนชาวเกาหลีชื่อ ‘กังจา’ ให้มาช่วยดูแลจัดการซ่อมแซมสภาพบ้านให้น่าอยู่ขึ้นหลังจากทิ้งร้า
