ไมเคิลเรียกอีกครั้งแล้วลุกขึ้นบิดตัวไปมาแก้เมื่อยกับการที่ต้องนั่งคอยใครเป็นเวลานานๆ เสียงประตูเปิดขึ้น ชายหนุ่มหันไปมองตามเสียงนั้นก็ต้องคล้ายตกอยู่ในมนต์สะกดของนางฟ้ากับภาพที่เห็นตรงหน้า
ผู้หญิงผมยาวสลวยปล่อยสยายแบบที่เขาไม่เคยเห็น เพราะทุกครั้งเธอจะรวบเป็นมวยหรือถกเปีย เธออยู่ในชุดเสื้อลายลูกไม่สีฟ้าอ่อนแขนกุดอวดเรียวแขนขาวนวลนุ่งโสร่งผ้าบาติกพื้นสีเดียวกับเสื้อที่เธอสวม รองเท้าสานที่เขาเป็นคนซื้อให้และคิดว่าชาตินี้เธอคงไม่มีวันใส่ ใบหน้าเรียวรูปไข่ ถึงจะไม่มีเครื่องสำอางแต่งแต้มสีสันอะไรยกเว้นเพียงแต่แป้งบางๆ กับริมฝีปากแดงๆอย่างธรรมชาติ ดวงตาฉายแววประหลาดใจที่ชายหนุ่มมองเธอเนินนานอย่างไม่วางสายตา
“มีอะไรเหรอคะ” จงกลนีเอ่ยถามอย่างสงสัย “ก็คุณบอกว่ามีดินเนอร์ ฉันก็เลยเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาเลย”
“เปล่าครับ” ไมเคิลยิ้มกว้าง ดีใจที่รู้สึกหญิงสาวใส่ใจกับคำเชิญของเขา แต่เขาไม่รู้ว่าจะยิ้มแ
