เดมอนก้าวขึ้นมาจากสระน้ำ เดินไปสั่งเบนจามินทร์ให้มองลูกชายของตัวเองเอาไว้ไม่ให้คลาดสายตา ก่อนที่ตัวเองจะเดินเร็วๆ มุ่งหน้าไปหยุดข้างกายของพะแพง
“ลูกร้องหาน่ะแพตตี้”
เขาคว้าแขนเรียวและกระชากให้มาอยู่ข้างกายตัวเอง จากนั้นก็ส่งสายตาอำมหิตล้างผลาญให้กับผู้ชายที่กล้าใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้กับพะแพงอย่างโกรธจัด
“เอ่อ...” พะแพงเงยหน้าขึ้นไปแล้วเห็นสายตาดุดันของเดมอนก็หน้าซีดเผือด รีบหันไปบอกลาผู้ชายแปลกหน้าที่มีน้ำใจกับตัวเอง “ขอบคุณสำหรับผ้าเช็ดหน้านะคะ เดี๋ยวแพงเอาไปซักแล้วจะส่งคืนให้ค่ะ”
“ไม่จำเป็นหรอกแพตตี้” เดมอนกระชากผ้าเช็ดหน้าที่พะแพงเพิ่งรับมาจากมือของคู่สนทนาแปลกหน้ามาถือเอาไว้ ก่อนจะปล่อยทิ้งลงกับพื้นกระเบื้องอย่างไม่ไยดี จากนั้นก็ขยับเท้าขึ้นเหยียบ “เท่าไหร่ ค่าผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เท่าไหร่ ผมจะจ่ายให้”
“เอ่อ คือ ไม่เป็นไรครับ มันไม่แพงหรอกครับ”
“บอกมาว่าเท่าไหร่” เดมอนปล่อยมือจาก
