“คุณลุงคับ...ผมอยากได้ลูกโป่ง”
เดมอนหยุดเดิน และหมุนตัวกลับไปมองเจ้าของเสียงเรียกตัวน้อยวัยกำลังซน ก่อนจะย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า จ้องใบหน้าขาวสะอาดของคู่สนทนาตัวจ้อยด้วยความเอ็นดู
“มาได้ยังไงน่ะเจ้าหนู”
เขาอมยิ้ม เอียงคอมองเด็กชายตรงหน้า และวูบหนึ่งก็รู้สึกคล้ายกับมีอะไรมาทิ่มแทงในอก ดวงตาของเด็กคนนี้ช่างเหมือนกับใครบางคนที่เขาลืมไม่ลง
“ผมเดินตามคุณลุงมาคับ ผมอยากได้ลูกโป่ง” เด็กน้อยมองลูกโป่งในมือของเดมอนไม่วางตา
เดมอนอมยิ้มน้อยๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงรู้สึกเอ็นดูเด็กผู้ชายคนนี้นัก
“ถ้าอยากได้ก็ตอบมาก่อนว่าคุณพ่ออยู่ที่ไหน ทำไมถึงปล่อยให้เรามาเดินคนเดียวแบบนี้”
สีหน้าสลดลงไปของคู่สนทนาวัยอนุบาลทำให้เขาอดสงสารไม่ได้
“พ่อผมทำงานยุ่งมากคับ ไม่มีเวลามาหาผมเลย”
เดมอนยกมือขึ้นขยี้ผมของเด็กชายตรงหน้าอย่างแสนจะเอ็นดู หมอนี่เป็นเด็กคนแรกที่เขายอมสนทนาด้วยเกินสองประโยค
“คุณพ่อก็ทำงาน
