เรือนร่างสูงใหญ่ของเดมอนยืนพิงอยู่กับระเบียงที่ยื่นยาวออกไปจากห้องพักหรู ดวงตาสีฟ้าเข้มทอดมองออกไปเบื้องหน้า แสงสีของเมืองหลวงงามจับตา แต่กลับไม่สามารถยึดเหนี่ยวความสนใจของหนุ่มรูปงามเอาไว้ได้แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว
สมองของเดมอนยังคงวนเวียนอยู่กับใบหน้าแป้นแล้นของเด็กผู้ชายคนนั้น อะไรบางอย่างที่สะท้อนออกมาจากตัวเด็กน้อย ทำให้เขาอดคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้
นางบำเรอสาวที่เขาย่ำยีจนย่อยยับ ก่อนจะขับไล่ไสส่งหล่อนออกจากชีวิต แม้กาลเวลาจะผ่านพ้นมาสี่ปีแล้วก็ตาม แต่ไม่มีชั่วขณะไหนในความคิดเลยที่เขาไม่นึกถึงหล่อน พะแพงแทรกซึมเข้ามาในเนื้อหัวใจโดยที่เขาไม่รู้ตัว กว่าจะมาสำนึกตัวได้ว่าหล่อนคือนางในดวงใจก็สายเกินไปเสียแล้ว
ลมหายใจอุ่นร้อนเป่าออกมาจากริมฝีปากกว้างหยักลึก กรามแกร่งที่มีเคราหนาครึ้มปกคลุมขบกัดกันแน่นจนขึ้นสันนูนเป่ง ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความกระหายที่จะทวงคืน
เสียงเคาะประตูแผ่วเบาด
