“แม่คับ” ทันทีที่เห็นมารดา วินเซนต์ก็รีบวิ่งเข้ามาสวมกอดอย่างดีใจ
พะแพงรีบอ้าแขนรับร่างตุ้ยนุ้ยของลูกชายเข้ามากอดแนบอก และจูบศีรษะเล็กด้วยความรักหมดหัวใจ
“แม่ขอโทษที่มาช้านะครับ”
“ไม่เป็นไรคับ ผมรอได้คับ”
หญิงสาวมือขึ้นยีเส้นผมของลูกชายอย่างเอ็นดู “ก็เพราะหมูวินเป็นคนเก่งไงครับ” หล่อนพูดกับลูกชาย ก่อนจะหันไปกล่าวขอบคุณคุณครูประจำชั้นที่อยู่กับวินเซนต์รอจนหล่อนมาถึง
“ขอบคุณครูนิดมากนะคะ วันนี้แพงมาช้าไปเกือบชั่วโมงเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ มันเป็นหน้าที่ของครูค่ะ”
“ยังไงก็ต้องขอบคุณค่ะ” พะแพงมองอย่างซาบซึ้งใจ ก่อนจะหันไปบอกวินเซนต์
“หมูวินครับ สวัสดีครูนิดสิครับ เราจะกลับบ้านกันแล้ว”
เด็กน้อยทำตามคำสั่งของมารดาอย่างว่านอนสอนง่าย “สวัสดีคับคุณครู”
“สวัสดีครับหมูวิน พรุ่งนี้เจอกันครับ
