รัศมีกลั้นความรู้สึกอึดอัดหลังสิ้นคำถาม แก้มของบุตรสาวบวมช้ำ น้ำตาคลอเบ้า เวรกรรมกำลังมาตกอยู่ที่ลูกสาวของเธอ ซึ่งความจริงแล้วคีรติไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ไม่ได้รู้อะไรเลยสักอย่าง
"ครีม..."
"มันเกลียดเพราะมันอิจฉาไงล่ะ" คันศรแทรกขึ้นมาพลางตวัดตาจ้องหน้าภรรยาเขม็ง เกลียดความใจอ่อนของรัศมี และโกรธไม่น้อยที่ยัยลูกสาวตัวดียังสนใจเรื่องนี้ไม่เลิก
สามปีที่คนพวกนั้นหายไป ทุกอย่างมันควรตายออกไปจากความรู้สึก แต่สุดท้ายแล้วสิ่งที่คิดก็ผิดคาด ไอ้เด็กข้างบ้านมันกลับมาแล้ว กลับมาเพื่อจุดประกายความรู้สึกบางอย่างของเขาให้ลุกขึ้นมาอีกครั้ง
"คุณพ่อ"
"ทำไมไม่หายามาทาแก้มให้ลูกล่ะรัศมี ไม่เห็นรึไงว่าแก้มยัยครีมบวมแค่ไหน"
มันก็เป็นเพราะคุณไม่ใช่เหรอที่ทำให้ลูกเจ็บตัว"
"รัศมี!"
"พอเถอะค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่อย่าทะเลาะกันเลยนะคะครีมขอร้อง คุณแม่ประคบเย็นให้แล้ว ครีมแค่อยากถามในเรื่องที่มันค้างคาใจให้
