ครั้งแรก
1267 คำ
"ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมานั่งตอบคำถามของเธอ" เทวาดันตัวออกห่าง ในขณะที่คนบนเตียงเองก็เคลื่อนไหวร่างกายตาม
"งั้นก็อย่ามาห้ามครีมก็แล้วกัน"
"หมายความว่าไง" มือหนาคว้าหมับที่ข้อมือเล็ก ท่าทางอวดดีของเธอมันกำลังทำให้เขาหงุดหงิด
"ฉันถามว่าเธอจะทำอะไร"
"มันเป็นเรื่องส่วนตัวของครีม ในเมื่อพี่เลือกที่จะไม่พูด ครีมก็จะหาคำตอบเรื่องนี้ด้วยตัวของครีมเอง"
"อย่ามาอวดดีให้มาก บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ได้ใจดีกับเธอถึงขนาดนั้น"
"ใครอยู่ด้านบนเหรอคะ?" คำถามที่ตรงไปตรงมาทำเทวาบนกรามเข้าหากันแน่น สองมือกระชากร่างเล็กเข้ามาประชิดลำตัวสุดแรง
"อย่ามาวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของฉันและที่นี่ก็เป็นบ้านของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเดินไปไหนมาไหนตามอำเภอใจ"
"มีคนอยู่ด้านบนจริงๆ ด้วย"
"คีรติ!"
"ก็แล้วใครที่ทำให้ครีมกันเป็นแบบนี้ ตลอดเวลาที่เรารู้จักกันเราแทบไม่เคยทะเลาะกันและไม่เคยไม่เข้าใจกันด้วยซ้ำ ที่ผ่านมาเราเคยผิดใจกันเหรอ เราอยู่ข้างกันมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ ทุกอย่างที่เฮียวาเคยทำเอาไว้มันยังติดอยู่ในความทรงจำ ครีมไม่ใช่คนลืมง่าย ไม่สามารถลืมอะไรได้ง่ายๆ คนหนึ่งคนที่อยู่ในใจตลอดเวลาครีมลืมเขาไม่ได้เหมือนกัน"
"...ฉันจะให้โอกาสเธอเดินออกไปจากบ้านของฉัน ข้อตกลงคือห้ามกลับมาที่นี่อีก แล้วฉันจะปล่อยเธอไปโดยไม่ทำอะไรเธอเลย กลับกัน ถ้าเธอไม่ไป..."
"ไม่ไป!"
"..."
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นครีมก็ไม่ไป วันนี้เราจะคุยกันให้รู้เรื่อง"
"คีรติ!"
"แน่จริงก็ปล่อยให้ครีมเดินขึ้นไปชั้นสองสิ จากนั้นครีมจะเป็นคนสรุปด้วยตัวของครีมเองว่าครีมควรยุ่งหรือไม่ควรยุ่งกับชีวิตของเฮียวาอีกต่อไป"
"เป็นเมียฉันเหรอถึงกล้ามาออกคำสั่ง"
"ครีมมั่นใจว่าครีมเป็นผู้หญิงที่เฮียวาเคยรัก และเชื่อว่ายังรักเหมือนเดิม"
"หึ ฉันควรทำให้เธอตาสว่างสินะ จะได้แยกแยะได้สักทีว่าระหว่างของจริงกับของเล่นมันเป็นยังไง" มือหนาผลักร่างเล็กให้ราบลงไปกับที่นอนก่อนจะก้าวขาขึ้นเตียงตามไปคร่อมทับไว้ทันที
"ฮะ เฮียวา..."
"อยากเป็นผู้หญิงของฉันนักไม่ใช่เหรอ บางทีที่เธอตามตื๊อไม่หยุด มันอาจจะเป็นเพราะเธอต้องการแบบนี้ก็ได้"
"คนสองคนจะทำแบบนั้นได้ ตัวนำมันคือความรัก"
"ความอยากมันก็ทำให้ฉันเอาเธอได้เหมือนกัน"
"อื้ออออ~" ริมฝีปากหยักได้รูปประกบทาบทับบนเรียวปากอวบอิ่มอย่างรวดเร็ว
ความอ่อนโยนที่ควรจะเป็น ถูกแทนที่ด้วยความหยาบกระด้าง มือหนากระชากชุดนักศึกษาออกห่างจนกระทั่งรังดุมและเข็มกลัดสถาบันกระเด็นไปตกอยู่ที่พื้น เข่าแข็งแรงกดแทรกที่กลางหว่างขา กระโปรงนักศึกษาเลิกร่นขึ้นจนเผยให้เห็นต้นขาขาวเนียนและขอบกางเกงชั้นใน
"อย่าทำเพราะเหตุผลอื่นที่ไม่ใช่ความรักครีมขอร้อง"
"ช่วยไม่ได้ เธออยากท้าทายฉันเอง" เสียงปลดเข็มขัดส่งผลให้ใจดวงน้อยตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม คนตัวเล็กดันตัวลุก พยายามจะผลักแผงอกแกร่งออกห่าง เขากลับใช้ร่างกายตัวเองดันร่างของเธอจนจมเตียง
"อย่า อื้ออออ~"
คนตัวเล็กดิ้นพล่าน ความป่าเถื่อนของเขาทำให้เธอน้ำตาคลอ มือหนากระชากกางเกงชั้นในอย่างแรงจนมันขาดวิ่น เขาใช้ปากกระชากเสื้อชั้นในลายลูกไม้สีดำที่ปกปิดประทุมถันหลังจากที่แยกสาบเสื้อออกจากกัน แม้ทั้งเสื้อและกระโปรงนักศึกษาจะยังอยู่บนเรือนร่าง แต่สภาพของมันไม่สามารถปกปิดสิ่งใดได้เลย
"เข้ามาหาฉันเองถึงที่ ถือว่าฉันสนองในสิ่งที่เธอต้องการก็แล้วกัน"
เพี๊ยะ!
มือเรียวตวัดตบที่ใบหน้าคมคายอย่างแรงจนกระทั่งมันหันตามแรงมือ เกลียดความปากร้ายที่เขาพยายามพูดมันขึ้นมาเพื่อทำให้เธอเจ็บใจ เกลียดความป่าเถื่อน เกลียดในความคิดที่มันอยู่ในหัวของคนตัวโต
"แรงเยอะดีนี่ เวลาฉันรุนแรงกับเธอบ้างอย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งก็แล้วกัน" เทวาหยัดตัวลุก ปลดกางเกงยีนส์ขายาวที่สวมใส่จนเผยให้เห็นแก่นกายใหญ่ที่ผงาดออกมาเป็นลำ
"ยะ อย่านะ เฮียวา..."
"คำขอของเธอมันไม่ได้มีความหมายอะไรกับฉันหรอกนะ!"
"อื้อออ~" คนตัวเล็กน้ำตาคลอ ใจหายวาบในตอนที่มือหนาดันเรียวขาขาวแยกออกจากกันจนกลีบกุหลาบอวบนูนบานแย้ม กายกำยำแทรกเข้ามาที่กลางหว่างขา มือใหญ่ชักรูดแก่นกายใหญ่สองสามครั้งก่อนจะใช้ส่วนหัวเห็ดแดงก่ำมาจ่อที่ช่องทางรัก ตามด้วยการอัดกระแทกความยิ่งใหญ่เข้าใส่จนสุดความยาวของมันในครั้งเดียว
ปึก!!
"กรี้ดดดดดดดดดด!!" คนตัวเล็กดิ้นพล่าน รู้สึกเหมือนร่างกายได้แตกเป็นเสี่ยงๆ เจ็บจนน้ำตาไหล ในขณะที่อีกคนหลุดเสียงคำรามด้วยความพอใจ
"อ๊าส์!"
"จะ เจ็บ ฮึก... เอามันออกไปเดี๋ยวนี้นะ"
"ผิดที่เธอท้าทายฉันเอง การที่เธอเสียตัวให้ฉันมันก็เป็นเพราะความอวดดีของเธอเอง!" คนฟังนิ่วหน้า มือเรียวพยายามผลักดันอกแกร่งออกห่าง ในขณะที่คนทางด้านบนขยับช่วงล่างเข้าออกอย่างไร้ความปราณี
ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!
"อึก...อื้ออออ~"
น้ำตาเม็ดโตไหลออกมาจากตาจนเปื้อนแก้ม เลือดบริสุทธิ์ชะโลมแก่นกายใหญ่จนวาบวับ ช่องทางรักฉีกขาด ความเจ็บเล่นงานจนคนตัวเล็กปลดปล่อยเสียงกรีดร้องออกมา
"กรี้ดดดดดดดด!"
"ห้องนี้เก็บเสียง เผื่อเธอไม่รู้ ต่อให้เธอจะตะโกนดังแค่ไหน สุดท้ายก็มีแค่ฉันที่ได้ยินเสียงของเธอ"
มือเรียวจิกเกร็งสร้างบาดแผลให้กับต้นแขนแกร่ง เขาปัดมือเธอออกด้วยความรำคาญตามด้วยการเกี่ยวขาสวยขึ้นมาพาดบ่า ลำรักที่ใหญ่เกินขนาดซึ่งถูกรายล้อมด้วยเส้นเลือดปูดปูนขยับเข้าออกในช่องรักต่อเนื่อง ความคับแคบของเธอมันทำให้เขาพอใจ
"อ๊าส์..." เอวสอบถาโถมแรงกายทั้งหมดที่มีเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง มือหนาจับยึดที่เอวคอดกิ่วเอาไว้มั่น ไม่สนแม้ว่าอีกคนกำลังต่อต้านและอดทนกับความเจ็บปวดขั้นหนัก ร่างหนาถาโถมเข้าไปทาบทับ ตวัดปลายลิ้นโลมเลียยอดถันที่ชูชันท้าทายสายตาอย่าตะกละตะกลาม
ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!
ความเจ็บปวดที่คนทางด้านบนมอบให้ส่งผลให้หญิงสาวหลับตาลงอย่างจนปัญญา เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ ทำทั้งที่เธอไม่ได้เต็มใจ
@วันต่อมา
"จะไปไหนคะ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง!" มือเรียวตวัดท่อนแขนแกร่งของคนที่หยัดตัวลุกจากเตียงที่หลับนอนด้วยกันเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา
"น่ารำคาญ!"
"พูดกับครีมให้มันดีๆ หน่อยสิคะ อย่าลืมสิว่าเราเป็นอะไรกัน"
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ"
"ที่นอนด้วยกันเมื่อคืนไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?"
"ไม่! ฉันไม่เคยรู้สึกอะไรกับเธอ!"
- ผู้เขียน
