ใคร
1255 คำ
"ฉันจะให้โอกาสเธอลุกจากเตียงภายในเวลาหนึ่งนาที แค่หนึ่งนาทีเท่านั้น แต่ถ้าเธอยังชักช้า มัวแต่ลีลา ฉันจะคิดซะว่าเธอกำลังให้ท่าเพื่อที่จะอ้าขาให้ฉันเอาอีกรอบก็แล้วกัน" คนฟังกำหมัดแน่น ความโกรธถาโถมเข้าใส่แม้จะเฝ้าบอกตัวเองว่าเขาคงมีเหตุผลของเขาสักเท่าไหร่ก็ตาม
"แม้สภาพเธอมันจะไม่ได้น่าเอา แต่ของฟรี..."
"พอที อย่าบังคับให้ความไม่เข้าใจต้องกลายเป็นความเกลียดเลย!" เทวาชะงักไปแม้ในดวงตากลมโตจะมีหยาดน้ำตาหล่อเลี้ยงอยู่ในนั้น ทว่าเขายังเห็นความเด็ดเดี่ยวที่หญิงสาวหลุดมันออกมา
"ไสหัวออกไปจากบ้านของฉันซะ อยากเมื่อไหร่ไว้ฉันจะเรียกหาเอง" ความเจ็บปวดก่อตัวก่อนจะพร้อมใจโหมกระหน่ำเข้ามาใส่ ร่างแบบบางขยับตัวลุกจากเตียงด้วยความยากลำบาก ความเจ็บปวดที่ช่วงล่างทำให้น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะออกมาจากตาจนได้
เคยรับรู้ถึงรสชาติของการรอ เธอรู้ว่ามันทรมานมากแค่ไหน ถึงตอนนี้ ความรู้สึก เหล่านั้นมันก็ไม่ได้หายไป กลับกัน คำพูดที่ร้ายกาจ สายตาที่เย็นชา แวบหนึ่งที่เผลอคิดไปว่า เธอคิดผิดใช่ไหมที่เลือกรอ ตลอดสามปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เธอไม่รอ
แต่เหมือนว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเธอไม่ได้มีความหมายอะไรกับเขาเลย
"...อยากให้ผมช่วยแก้ปัญหาเรื่องที่คุณไม่กลับบ้านเมื่อคืนนี้หรือเปล่าครับ" อินทัชเอ่ยถามด้วยความห่วงใย ใบหน้าที่ซีดเซียว คราบน้ำตาที่เปื้อนแก้ม จริงอยู่ที่เขาอาจจะสามารถแก้ไขปัญหากับครอบครัวของเธอให้ได้ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าหากพ่อแม่ของเธอเห็นเธออยู่ในสภาพแบบนี้จะเข้าใจว่ายังไง
"เมื่อคืนคุณมีไข้ ดีขึ้นไหมครับ"
"พี่ทัชรู้?"
"เขาตามคนเข้าไปดูแลคุณ เช็ดตัวไปหลายรอบเหมือนกัน"
"...งั้นเหรอคะ" น้ำเสียงออกจะแผ่ว เป็นจังหวะเดียวกับที่ดวงตากลมโตมองเลยออกไปอีกทาง
ตัวเขานั่นแหละที่สร้างความเจ็บปวดให้เธอจนไข้ขึ้น เขาจะสั่งให้คนของเขาเข้ามาดูแลเธอมันก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก เธอแค่เผลอคาดหวังว่าเขาจะเป็นฝ่ายดูแลเธอ พึ่งรู้ว่าเธอคาดหวังมากเกินไป
"คุณอิทธิไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้วครับ ผมไม่อยากให้คุณครีมเสียเวลาตามหา"
"วะ ว่าไงนะคะ..." คีรติสนใจขึ้นมาทันที ดวงตากลมโตสั่นระริก มันมีหยาดน้ำตาหล่อเลี้ยงอยู่ในนั้นชัดเจน
"พี่ทัชว่ายังไงนะคะครีมฟังไม่ชัด ลุงอิทธิพ่อเฮียวา..."
"เขาตายไปนานแล้วครับ คุณอย่าเสียเวลาตามหาเขาเลย"
"..."
"นอกจากมันจะเหนื่อย ตัวคุณเองก็ต้องเดือดร้อนอีกต่างหาก"
"ป้าเวลา แล้วคุณป้าเวลาล่ะคะ"
"..."
"พี่ทัช ป้าเวลาล่ะคะ" อินทัชปรายตามองออกไปทางอื่นอย่างหนักใจ
"พี่ทัช ครีมถามว่าป้าเวลาอยู่ไหน ทำไมลุงอิทธิถึงตาย ตายตั้งแต่เมื่อไหร่ มันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขากันแน่"
"คุณรับปากผมไหมว่าถ้าผมบอกในสิ่งที่คุณอยากรู้แล้วคุณจะหยุดตามหาและหยุดทุกอย่างไว้แค่เท่านั้น" คีรติกลั้นน้ำตา ความอยากรู้ส่งผลให้เธอพยักหน้าออกมารัวๆ
"พี่ทัชบอกครีมเถอะครีมขอร้อง ครีมกำลังรอฟัง" รถยนต์ส่วนตัวของผู้เป็นนายที่อินทัชใช้ประจำเลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน แวบหนึ่งที่กวาดสายตามองเข้าไปในบ้าน ก่อนจะหันกลับมาหาคนที่กำลังรอคอยคำตอบจากเขาดังเดิม
"คุณอิทธิฆ่าตัวตายครับ"
"ว่าไงนะ" ใบหน้าสวยส่ายไปมารัวๆ ไม่อยากจะยอมรับความจริงว่าสิ่งที่ได้ยินมันจะคือเรื่องจริง มือเรียวยกขึ้นมาลูบหน้าตัวเองอย่างเสียขวัญ ปากอวบอิ่มสั่นระริก ภาพของอิทธิที่ใจดี อารมณ์ดี นึกถึงเสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่เขามีให้เธอตลอดมา แทบไม่อยากจะคิดว่านี่จะเป็นเรื่องจริง
"การที่เขาทำแบบนั้นมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา ผมไม่อยากให้คุณเข้าไปยุ่ง อย่าลืมว่าตอนนี้เขาที่คุณรักไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว"
"ลุงอิทธิตายแต่ป้าเวลายังอยู่ใช่ไหมคะ แล้วป้าเวลาอยู่ที่ไหนคะพี่ทัช ป้าเวลา..."
"ยัยครีม!" เสียงตะโกนจากหน้าบ้านส่งผลให้ดวงตากลมโตละออกจากคู่สนทนา เห็นว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นเสียงของพ่อเธอ
คันศร มองรถหรูด้วยความรู้สึกไม่พอใจ บุตรสาวเพียงคนเดียวหายไปทั้งคืน โทรหาไม่มีใครรับ ไม่คิดจะโทรกลับ ปล่อยให้พ่อกับแม่นั่งคอยจนไม่เป็นอันทำอะไร คิดไว้ว่าถ้าเช้าแล้วยังไม่โผล่มาคงต้องรีบไปแจ้งความ
"คุณพ่อ..."
"คุณลงไปเถอะครับ พ่อของคุณกำลังเป็นห่วงคุณมาก อย่ายุ่งเรื่องเขาคนนั้นอีกเลย คุณเห็นกับตาตัวเองแล้วว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายที่เคยรักคุณอีกต่อไป!"
"ยัยครีม!!" เสียงตะโกนซ้ำ เป็นสัญญาณเตือนว่าคีรติต้องลงจากรถ มือเรียวยกขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆ ท้ายที่สุดก็ยอมก้าวขาลงจากรถแต่โดยดี
ทันทีที่เจ้าของร่างแบบบางก้าวขาลงจากรถไป โทรศัพท์มือถือของอินทัชก็มีสายเรียกเข้าแทรกเข้ามาพอดี
คันศรโกรธจนหน้าดำหน้าแดงเมื่อเห็นสภาพของบุตรสาว
"คุณคะ..." รัศมี ตั้งท่าจะคว้าแขนของสามี ทว่าถูกปัดออกอย่างไม่ใยดีก่อนที่ขายาวมั่นคงจะก้าวฉับเข้าไปที่เบื้องหน้า
ชุดนักศึกษายับยู่ยี่ ผมเผ้ายุ่งเหยิง รอยขบเม้มตามลำคอ แทบไม่สละเวลาคิดสิ่งใดให้เสียเวลา ฝ่ามือหนาฟาดลงที่ใบหน้าของบุตรสาวจนเต็มแรง
เพี๊ยะ!
"คุณ!!"
"ฮึก..." ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นทันที อาการป่วยที่ยังไม่หาย สภาพจิตใจที่ยังไม่ได้ดีขึ้น ฝ่ามือของบิดาที่ฟาดลงมาบนใบหน้ายิ่งตอกย้ำความอ่อนแอให้มากไปกว่าเดิม
"ยัยครีมลูก" รัศมีเข้าประคองบุตรสาว ต่างจากผู้เป็นบิดาที่ชี้หน้าด้วยอารมณ์โกรธขั้นสุด
"นังลูกไม่รักดี แกไปนอนกับผู้ชายคนไหนมา!"
"คุณศร คุณใจเย็นๆ ก่อนได้ไหมคะ นี่มันหน้าบ้านนะ"
"ลูกคุณทำตัวสกปรกไม่รักดีแบบนี้คุณจะให้ผมเย็นอีกเหรอ มีลูกผู้หญิงไม่ต่างจากการมีส้วมไว้ที่หน้าบ้าน ฉันรักและเลี้ยงดูแกมาดีแค่ไหน ทำไมถึงทำตัวต่ำไปนอนกับผู้ชายทั้งคืน ปล่อยให้ไอ้แก่กับอีแก่นั่งรอทั้งคืน!!" เสียงตวาดดังก้อง ในขณะที่น้ำตาเม็ดโตไหลพราก ผู้เป็นพ่อตรงปรี่เข้ามากระชากแขนเรียวซ้ำ ฝ่ามือเงื้อมสูง ตั้งท่าจะฟาดลงที่ใบหน้างดงามของผู้เป็นลูก เป็นเวลาที่มือของใครอีกคนคว้าหมับที่ข้อมือของคันศรเพื่อเป็นการหยุดการกระทำนั้นไว้
"อย่าทำเธอ..."
"มึงเป็นใคร!"
"เจ้านายของผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ!!"
-------
อ่านจบตอน อย่าลืมกดถูกใจ และคอมเมนต์ เพื่อเป็นกำลังใจให้กันนะคะ
- ผู้เขียน
