“แหม...ยายบัว รอแค่นี้ทำเป็นขี้โมโหไปได้”
คนในสายนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะตามมาด้วยเสียงโวยวายดังลั่น จนพริมาต้องยกสมาร์ตโฟนออกห่างเพราะแสบแก้วหู
“พริม นั่นแกใช่ไหม แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน รู้ไหมว่าแม่แกน่ะมาหาฉันแต่เช้า บอกว่าแกหนีออกจากบ้าน แล้วนึกว่าแกมาค้างอยู่กับฉัน จะไปแจ้งความที่โรงพักเลยนะ แต่ฉันพูดยับยั้งไว้บอกจะตามหาแกเอง”
คำพูดยาวเหยียดของเพื่อนทำให้พริมาฟังแล้วอดขำไม่ได้ ขำกับคำว่าหนีออกจากบ้านจนต้องหัวเราะคิกออกมา
“คำว่าหนีออกจากบ้านนั่นไม่น่าจะใช้กับฉันได้นะแก เพราะฉันไม่ได้หนีแต่ออกมาเฉยๆ ”
“แกไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลยนะ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน แล้วแกเอาเบอร์ใครโทร.มา ฉันเกือบจะกดวางสายอยู่แล้วเพราะเห็นเบอร์ไม่คุ้น”
พริมาไม่ตอบคำถามของผู้เป็นเพื่อนแต่ย้อนถามกลับไปว่า
“แม่ฉันบอกแกว่าฉันหนีออกจากบ้าน แล้วพูดอะไรให้แกฟังอีกหรือเปล่าล่ะ”
“พูดอะไรให้ฟังอีก แก...หมายคว
