“เฮ้อ...ซักเสื้อผ้าเสร็จเสียที แต่ทำไมวันนี้ลมแรงจัง” พริมาบ่นพึมพำกับตัวเองทั้งที่ก่อนหน้าซักผ้านอกจากลมที่พัดอื้ออึงอยู่ในขณะนี้ ยังมีแสงแดดแผดจ้าอยู่ด้วยแต่ตอนนี้เหลือแต่ลมเท่านั้น “หรือจะเป็นลมหนาวเพราะนี่ก็ย่างเข้าเดือนตุลาแล้วนี่นา”
แม้จะนึกแปลกใจกับสายลมที่พัดแรง แต่หญิงสาวก็จัดการซักเสื้อผ้าของคนเป็นสามีกำมะลอตามสัญญาจนเสร็จเรียบร้อย นับเป็นการซักผ้าที่ไม่ใช่ของตัวเองเป็นครั้งแรก ซึ่งไม่ได้เหนื่อยอย่างที่คิดไว้ล่วงหน้า แต่จะว่าไปแล้วซักด้วยเครื่องนี่แทบไม่ต้องใช้เรี่ยวแรงอะไรเลย ตอนเอาขึ้นตากที่ราวก็เช่นเดียวกัน เพราะผ้าที่เอาออกจากเครื่องก็แห้งหมาดๆ อยู่แล้ว
แถมเสื้อผ้าของพ่อนักเขียนบทรูปหล่อลากดิน แต่ปากร้ายเหลือคณานับก็ไม่ได้สกปรกเลยสักนิดเดียว ไม่รู้ว่าสวมใส่ภาษาอะไรจึงยังดูดีปานนั้น เมื่อหันไปมองเสื้อผ้าซึ่งส่วนใหญ่เป็นสีขาวกับเทาที่ตากอยู่บนราว พริมาก็อดคิดเลื่อนเปื้อนไม่ได
