รอยที่นายแพทย์หนุ่มว่านั่น เป็นรอยเก่าที่เขายังไม่ได้เอาไปเคลม จะเรียกว่าสวมรอยคงไม่ผิดนัก และช่างประจวบเหมาะเป็นข้างที่อีกฝ่ายเตะเข้าพอดี
“คุณอย่ามาพูดมั่วนะ” ปัทมนเถียงเสียงดังก่อนจะเดินไปดูตรงล้อที่ตัวเองถีบเมื่อกี้ แล้วก็เห็นรอยบุบลงไปเล็กน้อยอย่างที่เขาว่าจริงๆ
เอ...แต่จะเป็นไปได้ยังไง ตอนเธอถีบจำได้ว่าตั้งใจให้ถูกล้ออย่างเดียวนี่หว่าเพราะกลัวรถบุบ หรือเพราะความโมโหเลยลืมตัวถีบรถไปด้วย ปัทมนคิดในใจด้วยความสับสนระคนหวาดหวั่น
จะไม่ให้เธอหวาดหวั่นได้อย่างไร ถ้าเธอเผลอถีบรถเขาจริงๆ ล่ะก็คงเสียค่าซ่อมอานบานตะไทแน่
“ว่าไงครับเห็นไหมรอย”
คนมั่วจริงอย่างถูกกล่าวหาแกล้งถามเสียงเข้ม พลางมองสีหน้าของหญิงสาวที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาราวกับไม่แน่ใจตัวเอง มองแล้วคุณหมอหนุ่มก็ลอบยิ้มด้วยความสมใจ
“เห็นค่ะ” ปัทมนตอบเสียงแผ่วราวกับเสียงกระซิบก็ไม่ปาน
“คุณอาจมองว่ารอยแค่นี้เล็กน้อย แต่เวลาทำราคาไม่ไ
