“ในชามนั่นอะไร”
เสียงที่ว่าทำเอาคนกำลังกระหยิ่มยิ้มย่องว่าจะได้เบิ้ลก๋วยเตี๋ยวถึงกับสะดุ้งโหยง นึกก่นด่าเจ้าของคำถามอยู่ในใจ
คนอะไรช่างตายยากเสียจริงเพิ่งนึกถึงไปหยกๆ ดันโผล่มาซะแล้ว เหลือเวลาอีกตั้งหลายนาทีกว่าจะถึงเวลาอาหาร แถมโผล่มาได้เงียบเชียบไม่ให้สุ้มเสียงอีกต่างหาก
แล้วของกลางอยู่ตรงหน้าจะให้ตอบว่าอะไรนอกจาก
“เอ้อ...บะหมี่เกี๊ยวหมูแดงค่ะ”
นรภัทรชะโงกหน้ามองหมูแดงที่หลงเหลือในชามของหญิงสาว แล้วลอบกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก กลิ่นหอมที่ยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ เรียกพยาธิในกระเพาะของเขาให้พากันร้องระงม
“มีอีกชามไหม ผม...อยากกินบ้าง”
คำพูดดังกล่าวทำเอาคนที่คิดหมายมั่นปั้นมือว่าจะได้เบิ้ลบะหมี่เบิ้ลสองชาม ตกอยู่ในอาการอึ้งเล็กน้อยตามด้วยความเสียดาย แต่เธอจะปฏิเสธได้ไหมล่ะ
ผู้ชายคนนี้นับเป็นมารคอหอยของแท้จริงๆ
“มี...ค่ะ ฉันซื้อเผื่อไว้ให้คุณแล้ว” พูดออกไปแล้วก็แอบนึกละอายแก่ใจอยู่บ้าง
