๒๕
น้ำตาเม็ดโตหลุดร่วงออกมาจากดวงตาคู่สวยอัตโนมัติ มือที่ถือรูปนั้นสั่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น อิจฉาเมื่อเห็นความเหมาะสม โกรธตัวเองที่ไม่ระวัง มักง่าย เผลอไผล จนสุดท้ายมาน้ำตาพังเพราะความมักง่ายของตัวเอง
แกร๊ก~
"ทำไมยังไม่ออกไป ไม่รู้เหรอว่าคุณปู่กำลังรอ" น้ำเสียงไม่สบอารมณ์จากคนที่เพิ่งจะผลักประตูห้องเข้ามาส่งผลให้คนที่หันหลังให้ประตูบานนั้นอยู่ยกหลังมือเช็ดน้ำตาออกจากตา ลามมาปาดเช็ดแก้มที่เปื้อนออกด้วยความเร็ว
"มัวทำอะไรอยู่เม"
หมับ~
มือหนาเลื่อนเข้ามารั้งที่แขนเรียวจนคนตัวเล็กหมุนตัวกลับ กระดาษรูปถ่ายใบเล็กๆ ที่อยู่ในมือของเธอทำคนที่พบเจอดันลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้มด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ
"เท่าที่ฉันรู้จักเธอ เธอก็เป็นคนหนึ่งที่วางตัวดีมากนะ แต่ไม่คิดว่าเธอจะเสียมารยาทด้วยการมายืนมองภาพของคนอื่นแล้วร้องไห้"
"ผู้หญิงในรูปคือแม่ของมีนาเหรอ..." คนฟังเพีย
