๒๖
"...หวังว่าเรื่องแค่นี้เธอจะสามารถทำได้นะ หวังว่าเธอจะเลือกเดินเอาหนังสือขึ้นไปให้เขามากกว่าการหยิบออกมาจากชั้นแล้วเอามาวางไว้เฉยๆ จากนั้นก็เลือกที่จะเดินกลับออกไปเลย ฉันเชื่อนะว่าการทำแบบนั้น มันบ่งบอกว่าเธอไม่ได้เป็นมืออาชีพมากพอ ไม่สามารถแยกเรื่องมีสาระกับเรื่องที่ไม่มีสาระออกจากกันได้" รอยยิ้มเย้ยหยันผุดขึ้นที่มุมปากหนา ร่างสูงโปร่งเดินไปหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาหรู ขายาวมั่นคงตวัดขึ้นไขว้ห้าง ดวงตาคมกริบจ้องมองเธอไม่วางตา
"จะยืนมองหน้าฉันเฉยๆ ก็แล้วแต่นะ ถ้าเธอเลือกที่จะยืนมอง ฉันก็พร้อมที่จะนั่งให้เธอมอง"
"กวนประสาท ฉันไม่เคยคิดเลยว่าคนระดับอย่างคุณจะมาเล่นเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องแบบนี้" คนฟังไหวไหล่ เขาทำเหมือนไม่สะทกสะท้านหรือรู้สึกอะไรกับสิ่งที่เธอเพิ่งจะพูดออกไป
"ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ ชีวิตนี้ฉันไม่จำเป็นต้องแคร์ใครหรือแคร์อะไร เพราะคนอย่างฉันเลือกแคร์เฉพาะแค่บางคน"
คนฟังกอดห
