รักร้ายนายป่าเถื่อน

เริ่มต้นชีวิตใหม่

@Lookpeachhouse

Lookpeach Talk

หลังจากกลับมาอยู่บ้านเดิมได้สองวันแม่บ้านที่เคยทำงานที่นี่สมัยพ่อกับแม่ยังมีชีวิตก็ขอกลับเข้ามาทำงานเหมือนเดิมโดยค่าจ้างที่ฉันให้กับพวกเขาก็มาจากเงินปันผลจากหุ้นที่พ่อแม่ถืออยู่และโอนมาให้ฉัน

"วันนี้คุณหนูจะรับอะไรดีคะ?"

"วันนี้พีชอยากกินข้าวผัดค่ะ รบกวนด้วยนะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณหนู เป็นหน้าที่ป้าอยู่แล้ว"

ฉันมองตามแผ่นหลังบางที่เดินหายเข้าไปในครัวก่อนจะยกยิ้มออกมาบางๆ บรรยากาศแบบนี้แหละที่ฉันคิดถึงและมีความสุขมากจริงๆ

"พีช ไทม์มาแล้ว"

ไทม์เดินเข้ามาพร้อมถุงอาหารพะรุงพะรังในมือก่อนจะวางลงบนโต๊ะให้แม่บ้านนำไปใส่จาน

"มาเร็วจัง"

"ไทม์เป็นห่วงพีชเลยรีบมา"

ฉันยิ้มและมองไทม์ที่นั่งลงข้างๆ ตั้งแต่วันแรกที่กลับมาอยู่บ้านไทม์ก็แวะเวียนมาหาแทบทุกวัน บางครั้งก็ช่วยแม่บ้านปัดกวาดเช็ดถูภายในบ้านให้ด้วย

"ไทม์กินข้าวหรือยัง?"

"มากินกับพีชนี่ไง วันนี้มีอะไรกิน"

"ข้าวผัดไข่แล้วก็อาหารที่ไทม์เอามานั่นแหละ"

ไทม์พยักหน้าก่อนจะหันมองซ้ายขวาหาอะไรสักอย่างก่อนจะหันมามองฉันตรงๆเลยยื่นหน้าเข้ามากดจูบลงบนปากฉันเบาๆ

"ทำอะไรน่ะเดี๋ยวคนก็เห็นหรอกไทม์!"

ฉันตีแขนเขาเบาๆแต่ดูเหมือนคนตัวสูงจะไม่สะทกสะท้านยังคงขโมยหอมแก้มฉันเป็นพักๆจนแม่บ้านยกอาหารเข้ามาจึงหยุด

หลังกินอาหารเสร็จไทม์ก็มาส่งฉันที่มหาลัยเพราะวันนี้มีเรียนเช้า อีกอย่างเขาก็ต้องไปทำงานด้วย

"เดี๋ยวตอนเย็นไทม์มารับนะ"

ฉันพยักหน้าก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยออก วันนี้ฉันรู้สึกสดใสมากเป็นพิเศษเหมือนกับว่าได้หลุดพ้นจากความทุกข์มาพักใหญ่ๆ

การไม่มีโรเล็กซ์ในชีวิตมันดีจริงๆ หลังจากวันที่ฉันตัดสินใจย้ายออกมาก็ไม่เคยเจอพี่โรเล็กซ์อีกเลยและเขาก็ไม่ได้มายุ่งวุ่นวายกับฉันนั้นมันเป็นเรื่องที่ดีมากจริงๆ

@lookpeacehouse

17:00 PM

1อาทิตย์ผ่านไปที่ลูกพีชกลับมาอยู่บ้านไทม์ก็คอยไปรับไปส่งที่มหาลัยตลอดไม่เคยเว้นวัน ชีวิตของลูกพีชกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง ตอนนี้เธอกำลังทำรายงานอยู่ในห้องรับแขกและได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน เพียงสักพักแม่บ้านก็เดินเข้ามาบอกว่ามีแขกมาหาเธอถึงได้ออกมาดูแต่ก็ต้องพบกับคนที่ไม่อยากพบหน้ามากที่สุด โรเล็กซ์ยืนพิงรถกอดอกสายตาเรียบนิ่งมองหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะเอ่ยขึ้น

"คุณแม่ให้มารับไปทานข้าวด้วย"

เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเปิดประตูด้านข้างทางเอาไว้เป็นการบังคับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ลูกพีชหน้าซีดก้าวลงบันไดช้าๆและพยายามทำใจให้สงบคิดแค่ว่าไปกินข้าวเพียงไม่นานก็กลับแล้วจึงสบายใจขึ้น

ร่างบางก้าวเข้ามานั่งในรถก่อนประตูจะถูกปิดลงโดยโรเล็กซ์ ลูกพีชขยับตัวนั่งชิดประตูตัวเกร็งและมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดทางโดยมีสายตาเรียบนิ่งเหลือบมองเป็นระยะ โรเล็กซ์สังเกตเห็นว่าลูกพีชดูสดใสมากขึ้นตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านเดิมตรงข้ามกับเขาอย่างสิ้นเชิง

ใช้เวลาไม่นานรถหรูก็จอดลงหน้าบ้าน ลูกพีชเปิดประตูรถและก้าวลงมาก่อนจะปิดเบาๆพร้อมเดินตามแม่บ้านเข้าไปด้านในโดยมีสายตาเรียบนิ่งมองตามไม่หยุด ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรมีเพียงตัวเขาเท่านั้นที่รู้ตัวเองดี

เกือบสองชั่วโมงที่ลูกพีชใช้เวลารับประทานอาหารกับคุณพ่อคุณแม่บุญธรรม น้ำเสียงสดใสเอ่ยพูดคุยกับพวกท่านใบหน้าสวยประดับรอยยิ้มตลอดเวลา

"ลูกพีชใกล้จะเรียนจบอีกอย่างลูกกับไทม์ก็คบกันมานานมากแล้ว คิดเรื่องแต่งงานไว้หรือยังลูก?"

ลูกพีชพยักหน้ายิ้มๆไม่ทันเห็นสายตาดุดันที่จ้องมองมาจากฝั่งตรงข้าม ดูเหมือนเธอจะลืมเลือนไปแล้วว่าคนตรงหน้าต้องการอะไรจากเธอ

"พีชอยากถามไทม์ก่อน พีชกลัวเขาไม่พร้อม"

"ไม่หรอกลูก ไทม์เคยเปรยๆกับแม่เรื่องนี้แล้วเขารัก..."

เพล้ง!

ทุกคนสะดุ้งมองจานที่หล่นแตกกระจายบนพื้นข้างๆโรเล็กซ์ เขาเงยหน้าขึ้นก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ขอโทษครับ พอดีจานมันลื่นหลุดมือ"

ลูกพีชชะงักเมื่อสบสายตาคมกริบ เธอก้มหน้าหัวใจเต้นถี่รู้สึกร้อนๆหนาวๆขึ้นมา เมื่อกี้เธอลืมตัวพูดเรื่องไทม์ไปต่อหน้าคนที่พยายามบังคับให้เธอกลับไปเลิกกับเขาอยู่ตลอดเวลา

...เป็นเรื่องที่ผิดพลาดจริงๆ!