รักร้ายนายป่าเถื่อน

กลับบ้าน

@Rolexhouse

ตกเย็นหลังคุณพ่อและคุณแม่ออกจากบ้านไปแล้ว แม่บ้านก็กลับไปพักผ่อนที่ห้องซึ่งอยู่นอกตัวบ้านจึงเหลือแค่ลูกพีชอยู่ในบ้านเพียงคนเดียว

หลังกินข้าวเสร็จสักพัก ลูกพีชก็เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำเพราะรู้สึกว่าไข้ลดแล้วอีกอย่างก็รู้สึกเหนียวๆตัวด้วย

"ครีมอาบน้ำหมดเหรอเนี่ย?"

ร่างเปลือยเปล่าเดินออกมาจากหลังม่านก่อนจะคว้าผ้าขนหนูมาพันตัวและเปิดประตูห้องน้ำออก แต่เธอไม่ได้อยู่คนเดียวในห้องนี้ทันทีที่สบสายตาคมกริบเท้าเล็กก็หยุดชะงักและก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

โรเล็กซ์ลุกขึ้นมากระชากร่างบางเหวี่ยงลงบนเตียงก่อนจะตามมาคล่อมเอาไว้ สายตาคมกริบมองคนใต้ร่างนิ่ง ลูกพีชตัวสั่นน้ำตาคลอเธอหลบสายตาพี่ชายบุญธรรมด้วยความกลัว

"พะ พี่โร อื้อ!"

มือหนาล็อคคางแน่นและบดจูบลงมาอย่างหนักหน่วง โรเล็กซ์ใช้เข่าแยกขาเรียวออกจากกันก่อนแทรกตัวลงไปตรงกลางทำให้กางเกงยีนส์สัมผัสเนื้อส่วนอ่อนไหว

กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนคละคลุ้งในปากทำให้ลูกพีชรู้สึกมึนๆไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน มีแค่น้ำตาที่ยังไหลลงมากับร่างบางอ่อนปวกเปียกไม่มีแรง โรเล็กซ์ซุกใบหน้าลงบนซอกคอขาว ฝากรอยแดงเต็มผิวเนียนมือหนาดึงผ้าขนหนูออกก่อนครอบครองยอดอกด้วยปากและดูดดุนอย่างหื่นกระหาย

"ฮึก!"

ร่างสูงชะงักเงยหน้ามองลูกพีชที่นอนนิ่งสะอึกสะอื้น มือบางยกขึ้นเป็นใบหน้าเหมือนไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไป โรเล็กซ์ดันตัวขึ้นนั่งหันหลังให้น้องสาวบุญธรรม แววตาเรียบนิ่ง มองไปบนพื้นห้องนิ่ง ในความเงียบมีแค่เสียงสะอึกสะอื้นของคนด้านหลัง

โรเล็กซ์นั่งนิ่งอยู่นานเกือบชั่วโมงเสียงสะอื้นก็เงียบหายไปพอหันไปมองอีกทีก็เห็นว่าลูกพีชหลับไปทั้งน้ำตา มีแค่ผ้าขนหนูปิดส่วนบนและล่างเอาไว้ มือหนาเอื้อมดึงผ้าห่มมาคลุมร่างบางอย่างลวกๆก่อนจะลุกเดินออกไปเงียบๆโดยไม่ลืมปิดไฟและประตูห้องให้

Lookpeach Talk

เมื่อคืนพี่โรเล็กซ์ไม่ได้ทำอะไรฉันไปมากกว่าจูบ เขานั่งหันหลังให้ฉันนานเกือบชั่วโมงหลังจากนั้นฉันก็หลับไปตื่นมาอีกทีก็มีผ้าห่มอยู่บนตัว ฉันไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะคิดว่ากลางคืนอากาศคงหนาวและฉันก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มเองเพราะคนอย่างพี่โรเล็กซ์คงไม่มีทางมาห่มผ้าให้ฉันแน่ๆ

ฉันก้มมองรอยแดงบนเนินอกก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกที่รอดพ้นจากพี่โรเล็กซ์มาได้เมื่อคืน แต่มันก็น่าแปลกจริงๆทำไมเขาถึงได้หยุดทำไปดื้อๆทั้งที่ปกติเขาไม่เคยสนใจความรู้สึกของฉันด้วยซ้ำ แม้ว่าฉันจะร้องไห้อ้อนวอนแค่ไหนเขาก็ไม่เคยหยุดทำมัน

ฉันสะบัดหัวไปมาไม่อยากคิดอะไรให้ฟุ้งซ่านก่อนจะลุกไปอาบน้ำโดยไม่ลืมหยิบครีมอาบน้ำสองสามขวดในตู้เสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำด้วย ฉันเปิดน้ำจนเต็มอ่างก่อนจะหย่อนตัวลงไปแช่และพักหลับตาให้ความเย็นช่วยคลายเครียดในหลายๆเรื่อง

ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว อีกไม่นานฉันก็เรียนจบแล้วสมบัติทุกอย่างของพ่อแม่ก็เป็นชื่อฉันแล้วมีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องทนอยู่ที่นี่ให้คนใจร้ายคอยรังแกด้วยล่ะ

ฉันลุกขึ้นจากอ่างน้ำก่อนจะออกมาแต่งตัวอย่างเร่งรีบและลงมาข้างล่างเพื่อพูดคุยกับคุณพ่อคุณแม่ซึ่งท่านก็นั่งอยู่ที่โซฟารับแขกพอดี

"คุณพ่อคุณแม่ขา ลูกพีชมีเรื่องอยากปรึกษา"

คุณพ่อคุณแม่หันมามองหน้าฉันด้วยสายตาสงสัยก่อนจะพยักหน้า ฉันจึงนั่งลงตรงโซฟาอีกตัวก่อนจะพูดขึ้น

"พีชอยากจะกลับไปอยู่บ้านหลังเดิมได้ไหมคะ?"

คุณพ่อคุณแม่มีสีหน้าไม่สบายใจเลยถามฉันขึ้นมา

"พีชมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าลูก ทำไมถึงไม่อยากอยู่ที่นี่?"

"ไม่ใช่นะคะพีชเห็นว่าบ้านหลังนั้นถูกทิ้งร้าง อีกอย่างตอนนี้พีชก็โตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้วก็เลยเกรงใจคุณพ่อกับคุณแม่"

คุณพ่อพยักหน้าและหันมามองคุณแม่คล้ายปรึกษากันสักพัก

"แน่ใจแล้วเหรอว่าจะกลับไปอยู่บ้านเดิม?"

ฉันพยักหน้า ยังไงที่นั่นก็คือบ้านของฉันบ้านแสนอบอุ่นที่เต็มไปด้วยความสุข

"พีชแน่ใจและพีชอยากกลับไปอยู่ภายในวันนี้ด้วยค่ะ"

คุณพ่อพยักหน้าก่อนจะสั่งแม่บ้านให้เรียกคนมาช่วยกันขนของฉันกลับไปบ้านเดิมตามที่ฉันต้องการ

"ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรหาพ่อกับแม่นะลูก"

"ค่ะ"

ฉันพยักหน้าก่อนจะมองไปทางแม่บ้านที่ช่วยกันขนข้าวของฉันใส่รถซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรมากมายแค่เสื้อผ้าและของใช้พอที่จะใส่รถได้