รักร้ายนายป่าเถื่อน

@Rolexhouse 01:00 AM "ฮึก! ปล่อยพีชไปเถอะนะคะ" หญิงสาวนั่งตัวสั่นอยู่ตรงมุมห้องพร้อมยกมือไหว้คนตรงหน้า น้ำตาเธอไหลไม่หยุดเสื้อผ้าหลุดลุ่ยเพราะถูกฉีกขาด "ลุกขึ้น!" เธอส่ายหน้าด้วยความกลัวและถอยหนีไปทางประตูระเบียงทำให้ชายหนุ่มรู้สึกโมโหและหงุดหงิด มือหนากระชากแขนเล็กขึ้นมาก่อนเรียงร่างบางลงบนเตียงอย่างแรง "โอ๊ย!" ลูกพีชกุมท้องที่กระแทกเตียงด้วยความเจ็บปวด "อย่ามาสำออย!" ร่างหนาโถมเข้าทับร่างบางที่สั่นเทาก่อนพลิกตัวเธอให้หงายขึ้นและก้มลงซุกไซร้ซอกคออย่างหื่นกระหาย สาเหตุที่ทำให้เขาโมโหแบบนี้เพราะว่าน้องสาวนอกไส้ดันไปเคาะประตูขัดจังหวะตอนที่เขากำลังมีอะไรกับนางแบบคนหนึ่งที่จ้างมานอนด้วยทำให้เธอต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ "ฮึก! พีชเจ็บนะคะพี่โร" โรเล็กซ์ล้วงมือเข้าไปใต้กระโปรงก่อนใช้นิ้วบดขยี้ส่วนอ่อนไหว ร่างบางสะดุ้งขยับสะโพกออกด้วยความตกใจ แม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอโดนอะไรแบบนี้แต่ก็ยังคงกลัวทุกครั้งเพราะโรเล็กซ์ไม่เคยทะนุถนอมเธอเลย และเขามักจะรุนแรงกับเธอราวกับโกรธแค้นอะไรสักอย่าง ชายหนุ่มดันตัวขึ้นก่อนถอดกางเกงยีนส์ออกและจับขาเรียวที่หนีบแน่นให้อ้าออกกว้าง "ฮึก! พีชขอโทษ อย่าทำกับพีชเเบบนี้เลยนะคะ ฮึก!" เขาไม่ฟังเสียงอ้อนวอนกระแทกแก่นกายเข้าไปจนมิดทำให้ลูกพีชร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด โรเล็กซ์ใช้มือล็อคสะโพกเล็กและกระแทกเข้าไปในส่วนอ่อนไหวอย่างไม่ปรานี "อ้าขากว้างๆ!" "ฮึก! พีชเจ็บ" เธอพยายามผลักเขาออกแต่แรงอันน้อยนิดและความรู้สึกเหนื่อยๆทำให้เธอได้แต่นอนร้องไห้เงียบๆโดยที่คนบนร่างยังไม่หยุดทำร้ายเธอ "เธอมันไร้ค่าจริงๆ!" เขาสบถด่าทอมกระแทกแก่นกายเข้าไปลึกและรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิมจนร่างบางสั่นคลอน น้ำรักมากมายพุ่งเข้าไปในส่วนอ่อนไหวโดยไร้สิ่งป้องกัน หลังเสร็จกิจโรเล็กซ์ก็สวมกางเกงแล้วเดินออกไปโดยไม่สนใจลูกพีชอีก ปล่อยให้น้องสาวไม่แท้คนนี้นอนร้องไห้อยู่บนเตียงอย่างเจ็บปวด "ฮึก! พ่อขาแม่ขา ทิ้งพีชไปทำไม" Lookpeach Talk 07:00 ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนเช้ารู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวพอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนน้ำตามันก็ไหลออกมาอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด ฉันนั่งร้องไห้เงียบๆจนได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นข้างหน้าห้อง ก็อกๆๆ "คุณหนูตื่นหรือยังคะ?" เสียงแม่บ้านที่ดังขึ้นทำให้ฉันต้องรีบตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "พีชตื่นแล้วค่ะ" "ถ้าคุณหนูตื่นแล้วก็ลงไปทานข้าวนะคะ" "ค่ะ" ฉันปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวและเดินลงมาข้างล่างเพื่อกินข้าวเช้า ถึงแม้ว่าจะกินไม่ค่อยลงแต่ถ้าหากไม่ลงมาคุณพ่อกับคุณแม่ก็จะสงสัย "นั่งสิพีช" คุณพ่อพูดขึ้นมาฉันจึงรีบเดินมานั่งโดยที่ไม่ได้มองพี่โรเล็กซ์ที่นั่งกินข้าวอยู่ตรงข้าม "วันนี้แม่เขาไปทำบุญแต่เช้าเดี๋ยวพ่อจะรีบเข้าบริษัทลูกพีชดูแลบ้านด้วยนะลูก" "ค่ะ" ฉันตักข้าวต้มเข้าปากช้าๆอย่างอึดอัดเพราะรู้สึกเหมือนคนตรงข้ามจะจับจ้องฉันอยู่ตลอดเวลา "โรเล็กซ์วันนี้จะเข้าบริษัทกับพ่อมั๊ย?" ฉันภาวนาขอให้เขาไปเพราะไม่อยากอยู่บ้านกับเขาแค่สองคน อีกอย่างตอนบ่ายแม่บ้านต้องออกไปจ่ายตลาดและคุณแม่จะกลับมาเมื่อไหร่ฉันก็ไม่รู้ อยู่กับเขาตามลำพังมันอันตรายเกินไป "วันนี้ผมไม่ไปครับ..." พี่โรเล็กซ์หยุดพูดเป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันเงยหน้าสบตาเขา "...เพราะวันนี้ผมจะอยู่บ้านเป็นเพื่อนน้อง"