เล่ห์ลวงบ่วงซาตาน

8

เล่ห์ลวงบ่วงซาตาน

บทที่ 8

ปกป้องหลาน

“ปู่จะไม่ยอมให้ใครมาทำอันตรายหลานได้เด็ดขาด” หลังจากนั้นเป็นต้นมา กำนันยศก็ดูแลดาวเหนือเป็นอย่างดี ทั้งรักทั้งเอ็นดู อาจเพราะดาวเหนือเป็นเด็กขยัน ช่วยทำโน่นทำนี่ให้ท่านตลอด คนแก่หูตาไม่ดี เด็กสาวก็ช่วยดูช่วยจดให้ เรียกใช้ได้ทุกเวลาอย่างไม่เกี่ยงงอน แถมยังเรียนเก่งสอบชิงทุนได้ทุกปี เกรดเฉลี่ยไม่ต้องพูดถึงได้เกรดสี่ทุกวิชา

ยิ่งโตก็ยิ่งสวย กำนันยศก็ยิ่งหวงดาวเหนือเป็นอันมาก แต่หวงในฐานะหลานสาวคนหนึ่ง ไปไหนมาไหนก็พาไปด้วย บอกทุกคนว่าเป็นหลานสาว สร้างความไม่พอใจให้แก่พิมพ์จันทร์และธนิดาเป็นอันมาก ที่ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมานี้ กำนันยศทั้งรักทั้งหลงดาวเหนือเสียยิ่งกว่าอะไร

กำนันยศไม่เคยอยากนึกเปรียบเทียบเด็กสองคนที่เติบโตอยู่ในรั้วบ้านเดียวกัน แต่ก็อดเสียไม่ได้

หลานในไส้ของท่านอีกคน เรียนไม่เอาไหนเอาเสียเลย ไม่เคยเห็นหยิบจับหนังสือหนังหาขึ้นมาอ่านน มีแต่ออกไปชอปปิงแต่งตัวสวยออกไปเที่ยว กว่าจะเลื่อนชั้นขึ้นไปถึงมัธยมศึกษาปีที่หกก็แทบจะเรียนไม่จบเสียด้วยซ้ำ ต้องให้พ่อแม่เอาเงินไปบริจาคยัดเงินให้ครูและโรงเรียนเพื่อขอเกรด คิดแล้วน่าละอายใจเสียยิ่งกว่าอะไร

ธนิดาไม่มีสัมมาคารวะ ทั้งเอาแต่ใจพูดจาไม่รู้จักกาลเทศะ เรียกว่าไม่เคารพผู้ใหญ่เลย ยอดชายกับพิมพ์จันทร์เลี้ยงลูกด้วยเงิน ทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง แตกต่างจากดาวเหนือที่ทำงานบ้านงานเรือนเป็นทุกอย่าง ทำอาหารอร่อย เย็บปักถักร้อย ตัดเสื้อผ้า ตัดผมก็ยังได้ เพราะเวลาว่างดาวเหนือจะขออนุญาตไปเรียนโน่นเรียนนี่อยู่ตลอด ไม่เคยหยุดว่าง วันหยุดไม่เคยมี ปิดเทอมก็ทำงาน เรียนเพิ่มเติมในหลักสูตรระยะสั้นๆ ทั้งหัดทำบัญชีพื้นฐาน ได้ใช้สมองอยู่ตลอดเพราะชอบตัวเลข หัดทำเสริมสวย ความรู้รอบด้านสารพัด ถึงไม่ได้มีทรัพย์สมบัติติดตัวหรือร่ำรวยแต่ดั้งเดิม แต่คนแบบดาวเหนือสามารถเอาตัวรอดได้ดีในสังคมที่ต้องแข่งขันกันสูงเช่นนี้

กำนันยศคิดว่าต่อไปไม่อดตายแน่ ๆ ยิ่งถ้าขยันรู้จักหาเงิน มีหัวคิด จะต้องได้ดิบได้ดีเป็นเศรษฐีตั้งแต่ยังเล็กแน่ ๆ

ผิดกับคนที่เกิดมาบนกองเงินกองทอง แต่ไม่รู้จักศึกษาหาความรู้ ไม่รู้จักทำมาหากิน ทรัพย์สมบัติที่มีแต่ดั้งเดิมก็ถูกใช้ไปจนหมด ผลาญสมบัติพ่อแม่ที่สร้างมาก็หมดตัวได้เหมือนกัน พอหมดตัวจะกลายเป็นคนมีหนี้สิน ชีวิตตกต่ำ ยิ่งถ้าจมไม่ลงอาจจะไปทำเรื่องไม่ดีเพราะทำใจยอมรับไม่ได้

กำนันยศคิดมากสารพัดตามประสาคนแก่ ไม่อยากคิดไปในทางที่ไม่ดี แต่เคยเห็นมานักต่อนักแล้วที่ลูกหลานคิดว่าพ่อแม่รวย ไม่รู้จักทำงานทำการ ผลาญสมบัติพ่อแม่จนหมด ท่านเองก็พยายามเตือนยอดชาย พยายามอบรมสั่งสอนธนิดา แต่ดูเหมือนกับว่าไม่มีใครสนใจคำพูดหวังดีของท่านเลย ธนิดาทำเป็นหูทวนลมทุกครั้งที่ได้ยินเสียงของปู่ แถมยังไม่เคารพท่านอีกด้วย

ความสวยของดาวเหนือ ทำให้ผู้ชายหลายคนหมางปองและปรารถนาที่จะได้เธอมาครอบครอง เธอมีทั้งชื่อเสียงและชื่อเสีย ชื่อเสียงเกิดจากความโดดเด่นในเรื่องการเรียนและเรื่องความสวย ความสามารถอันเปี่ยมล้นของเธอ แต่ชื่อเสียเกิดจากเพื่อนวัยเดียวกันที่อิจฉาในความสวยของเธอ ทำให้พูดจาใส่ร้ายต่างๆ นานา

ติณห์มองสาวน้อยในชุดนักเรียนที่กำลังเดินดูของอยู่ในตลาดสดอย่างสนใจ อาจเพราะหน้าตาสวยน่ารักที่ดูสะดุดตากว่าเด็กสาวคนอื่นก็เป็นได้ ถ้าใครเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้แล้วไม่มอง ถือว่าแปลกมาก ไม่ก็คงไม่ใช่ชายแท้

“ติณห์ดูอะไรอยู่น่ะลูก”

“เปล่าครับ” ติณห์ตอบปฏิเสธบิดา แต่สายตายังจดจ้องอยู่ที่เด็กสาวหน้าตาหมดจดงดงาม เพียงไม่นานมีชายหนุ่มมากหน้าหลายตาเข้ามาคุยกับเธอ ก็ทำให้เขาต้องเบือนหน้าหนีกลับมาสนใจกับการขับรถต่อ

“พ่อซื้อของเสร็จแล้วนะ ไปกันเถอะ” กรุณภพเอ่ยกับบุตรชาย ก่อนจะมองไปยังเด็กสาวที่อีกฝ่ายมองอยู่

“เด็กนั่นหน้าตาน่ารักเชียว”

“อายุแค่นี้มีผู้ชายมารุมจีบเป็นโขยง สงสัยจะสับรางรถไฟแทบไม่ทัน” ติณห์พูดอย่างรังเกียจ

“เราน่ะอคติ บางทีอาจจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ได้”

“คงไม่กระมังครับ จับมือถือแขนกันขนาดนั้น” เขายังเห็นว่าเด็กสาวคนนั้นจับมือถือแขนกับผู้ชายแบบไม่หวงเนื้อหวงตัวอีกด้วย

“เด็กเดี๋ยวนี้เขาก็อาจจะไม่ถือก็ได้”

“ก็คงอย่างนั้นมั้งครับ” เขาเหยียดปาก บิดาของเขานั้นช่างเป็นคนดีเสียเหลือเกิน จึงโดนมารดาสวมเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ท่านก็ยังให้อภัย

บิดาเป็นคนอ่อนโยน จริงใจ มารดาเป็นคนปากหวานเจ้าชู้ พอคลอดเขาก็ทิ้งเอาไว้ให้เลี้ยง ในขณะที่ตัวเองออกไปแรดกับผู้ชายคนอื่น พอไม่มีเงินหรือโดนทิ้งก็กลับมาขอเงิน เขายังจำได้ที่บิดาเคยถึงขนาดขอร้องให้มารดาอยู่บ้านกับเขา อยู่กับลูกบ้าง กอดลูกบ้าง แต่มารดากลับเมิน ได้เงินแล้วก็ตีจากหาผัวใหม่ไปเรื่อย ๆ

บิดาบอกเขาเสมอว่าอย่าไปโกรธเคืองมารดาเลย ให้อภัยได้ก็ให้อภัย ยังไงอีกฝ่ายก็คือแม่ แต่เขาช่างเกลียดประโยคนี้จับใจ เวลาไปโรงเรียนเขาก็จะโดนล้อว่าเป็นเด็กไม่มีแม่ โดนล้อว่าแม่เป็นกระหรี่ เป็นโสเภณี เพราะขนาดพ่อของเพื่อนที่โรงเรียนยังเป็นผัวของแม่เขาเลย

เขาไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากแม่ ความรักที่ไม่เคยมีแม้แต่ปลายก้อย ตอนเด็กๆ ท่านมักทำท่ารำคาญที่เห็นหน้าเขา ถ้าเขาร้องก็จะโดนตีโดนว่าโดนด่าว่าเป็นมารหัวขน ถ้าไม่ท้องคงได้ดีเป็นดารานางแบบชื่อดังไปแล้ว

เขาจะได้เจอมารดาก็ต่อเมื่อท่านถูกทิ้งและซมซานกลับมาหาบิดา

จุดที่พีคที่สุดในชีวิตก็คือ ตอนเขาประสบอุบัติเหตุ บิดาของเขาไม่สามารถให้เลือดเขาได้ เขาแอบได้ยินท่านคุยกับหมอ แท้ที่จริงเขาเป็นลูกติดท้องมารดามานั่นเอง ไม่ใช่ลูกของผู้ชายที่ชื่อกรุณภพ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อ เขาเป็นลูกของผู้ชายคนไหนก็ไม่รู้ ขนาดมารดาก็คงยังไม่รู้ว่านอนกับใครมาบ้าง แต่ไม่มีใครรับเป็นพ่อ เลยมายัดเยียดให้บิดา โดยที่ท่านไม่เคยรู้ว่านี่ไม่ใช่ลูกของตัวเอง

เขาปิดงำเรื่องนี้เอาไว้ ไม่ปริปากว่าตัวเองรู้ แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับมาจากคนที่เรียกว่าพ่อมาตลอดชีวิตคือความรักความห่วงใยที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง จิตใจของท่านช่างประเสริฐ เขาจึงรักกรุณภพประดุจดั่งบิดาบังเกิดเกล้า ไม่เคยบอกว่าตัวเองรู้ทุกอย่าง เพราะไม่อยากทำให้ท่านไม่สบายใจ

บิดาสอนให้เขาปล่อยวาง ผู้หญิงไม่ได้เหมือนกันไปหมดทุกคน เขาจึงเปิดใจกับนลินี นักศึกษาสาวดาวมหา’ลัย คนสวย เธอดูดี น่ารัก สดใส ทำให้เขาหลงใหลได้ไม่ยาก ทั้งรักทั้งหลง หวงเธอเสียยิ่งกว่าอะไร แต่เธอไม่ได้คิดจะหยุดแค่เขา เขาต้องคอยตามหึงหวงเหมือนคนบ้า ตีรันฟันแทง ต่อยกับผู้ชายพวกนั้นด้วยความหึงหวงเพราะอยากครอบครองเธอแต่เพียงผู้เดียว

นลินีชอบใจใหญ่ เพราะสิ่งที่เขาทำมันทำให้เธอดูฮอตขึ้นกว่าเดิม เมื่อมีผู้ชายต่อยตีกันแย่งเธอ สิ่งที่เขาทำมันไร้ค่าสำหรับเธอ เธอเห็นเขาเหมือนตัวอะไรสักอย่างที่ริหมายจะปีนป่ายขึ้นไปเด็ดดอกฟ้าผู้สูงส่งอย่างไม่เจียมกะลาหัว

เธอฮอต เธอดัง โผบินไปเป็นดารานางแบบมีชื่อเสียง ทิ้งให้เขาต้องอกหักช้ำรัก เขาเอ่ยถามความรู้สึกที่แท้จริงจากเธอ จนได้รู้แน่ชัดว่าทุกอย่างที่เขาทำให้เธอมันมีความหมายกับเธอแค่ไหน เธอบอกว่านับถือเขาแค่พี่ชาย บอกให้เขาตัดใจ ทำใจเสียเถอะ เธอเดินหนีและบล็อกทุกทางที่จะติดต่อกันได้

เขาจำได้ว่าเสียใจจนแทบสิ้นสติ นี่คือความรักที่แสนเจ็บปวด มันไม่มีอยู่จริง เธอหลอกให้เขาทำทุกอย่างเพื่อเธอ ทั้งหลอกเงินทอง ทั้งหลอกให้รัก และเธอก็ยังหลอกเงินจากผู้ชายคนอื่นอีกหลายคน เขาให้เกียรติเธอไม่เคยแตะต้องเธอ ในขณะที่คนอื่นได้เธอกันแทบทั้งมหา’ลัย เขาเหมือนคนโง่ งี่เง่า อ่อนต่อโลก

บิดากอดปลอบ ลูบหลังลูบไหล่ ท่านบอกว่าไม่เป็นไร เป็นประโยคง่ายๆ ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ประสบการณ์ชีวิตที่เขาไม่มีวันลืม