นายจะมานอนห้องฉันไม่ได้นะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย
1820 คำ
"ใครอยากเจอนายกัน ชิ ฉันไม่มีวันหลงกลนายหรอก" เเล้วลิตาก็เข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวจนเสร็จแล้วเดินกลับออกมาหาเพื่อน ก็เจอกับนเรศ ที่กำลังยืนคุยกับแพทตี้อยู่อย่างสนิทสนม ทั้งส่งยิ้มทั้งยักคิ้วให้บ้าง เล่นหูเล่นตากับเพื่อนเขา ยายแพทตี้ยิ่งชอบนเรศอยู่ด้วยแล้วเพื่อนเธอจะรอดไหมเนี่ย
"นายวายุ นายกลับไปนั่งโต๊ะนายเลยนะ"ลิตาไล่นเรศกลับไปโต๊ะตัวเอง แต่นเรศก็ยักไหล่ให้เธอ แถมยังยิ้มลอยหน้าลอยตาอีก
"ลิตาเมื่อกี้เธอเรียกผู้ชายคนนี้ว่าอะไรนะ" แพทตี้ถามลิตาเพราะเธองงมากตอนนี้
"ก็วายุไง นายไม่ได้บอกเพื่อนฉันไปหรอว่าชื่อวายุ"
"ก็เพื่อนเธอไม่ได้ถาม ฉันก็เลยไม่ได้บอก"
"ถ้านายชื่อวายุ นายก็คือคนที่มาจีบลิตาสิ แต่ทำไมนายดูเปลี่ยนแปลงไปมากขนาดนี้แล้วเด็กเนิร์ดคนนั้นหายไปไหน" แพทตี้ถามนเรศ
"ไอ้เด็กเนิร์ดคนนั้นมันได้ตายไปแล้ว เหลือแต่วายุผู้ชายทรงแบ้ดคนนี้ แถวนี้พอจะมีใครรักบ้างไหมน๊า" นเรศยิ้มละลายใจสาวอีกแล้ว โดยเฉพาะแพทตี้ที่หลงวายุในลุคนี้ ทำเอาเธอแทบคลั่งเมื่อได้ยินและนเรศถามออกมาแบบนั้น
"พูดแบบนี้จีบฉันหรือเปล่า" แพทตี้ถามนเรศกลับไป แต่นเรศก็ไม่ตอบมีแค่ยิ้มมุมปากให้กับเธอ แล้วมองหน้าลิตาก่อนจะยักคิ้วให้เธอ ก่อนจะขอแลกไลน์กับแพทตี้ แล้วก็พลอย เหลือแต่ลิตาที่เขายังไม่ได้ขอ เจมส์เพื่อนนเรศก็เดินเข้ามาทักซะก่อน
"ไงไอ้วายุ มาขอเบอร์สาวอีกแล้วหรอมึง"
"เออ " นเรศตอบเจมส์แล้วหันไปมองลิตา
"นายจะมองหน้าฉันทำไม จะขอเบอร์ฉันหรอฝันไปเถอะ" ลิตาแลบลิ้นให้กับนเรศ แล้วยกแก้วเหล้าดื่มก่อนจะออกไปโยกกับเสียงเพลง
"เมาแล้วรั่วชิบหาย" นเรศมองลิตาเต้นแล้วส่งเสียงร้องเพลงไปด้วย แล้วลิตาก็มาดึงเพื่อนไปเต้นด้วย แต่เพื่อนเธอไม่ไปเธอจึงมาดึงแขนนเรศให้ลุกขึ้นไปเต้นกับเธอ นเรศก็อาศัยจังหวะนี้เข้าไกล้เธอ คนตัวเล็กที่เริ่มเมาจนไม่รู้เรื่อง ก็โดนนเรศลูบไล้ไปตามร่างกาย พวกเขาเต้นนัวเนียกันจนเพลงจบ นเรศจึงพาลิตากลับมานั่งที่โต๊ะกับเพื่อนของเธอ
"ยัยแพทตี้ฉันว่านายวายุคงจะจีบลิตาเหมือนเดิมนั่นแหละดูนู่นสิ แทบจะสิงกันอยู่แล้ว"พลอยกันมาบอกแพทตี้
"เออ ฉันก็ว่างั้นแหละ ลิตาทำไมวันนี้แกเมาจังเลยวะ ปกติแกไม่ดื่มเยอะแบบนี้ไม่ใช่หรอ"
"ใครเมาไม่มี๊ ฉันยังเหมือนเดิม"
"เหมือนเดิมตรงไหนก่อน เมาจนจะนั่งไม่ไหวแล้วเนี่ย ฉันว่าเรากลับคอนโดกันดีไหม"
"ไม่เอา ฉันบอกแล้วไงว่าคลับไม่ปิดฉันไม่กลับ ถ้าพวกแกอยากกลับก็กลับไปก่อนเลย"
"กลับไปก่อนได้ไงเรามาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันสิ"
"อื้อ เพราะฉะนั้นพวกแกก็ไม่ต้องชวนฉันกลับโอเคนะ มาชนแก้ว" แล้วก็หันไปมองโต๊ะข้างๆ เจอผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลาเอาการมากส่งยิ้มมาให้เธอ เเถมยังยกแก้วทักทายเธออีก ลิตาจึงยกแก้วเหล้าตอบกลับไป ทำให้นเรศมองตามลิตาไปก็เจอผู้ชายคนนึงกำลังส่งยิ้มให้เธอ นเรศจึงไปโอบไหล่ลิตาไว้แสดงความเป็นเจ้าของให้ผู้ชายคนนั้นเห็น เพราะเขาจะไม่ให้ใครได้เข้าใกล้เธอจนกว่าเขาจะแก้แค้นให้น้องชายได้สำเร็จ พอผู้ชายคนนั้นเห็นนเรศโอบไหล่ลิตาเขาจึงเลิกมอง
"หึ นึกว่าจะแน่" นเรศบ่นอุบอยู่คนเดียว
"วายุ นายจะมาโอบไหล่ฉันทำไมเนี่ย เดี๋ยวคนเขาก็คิดว่านายเป็นแฟนฉันหรอก"
"หรือไม่ใช่ ฉันตามจีบเธออยู่นะ"
"นายตามจีบฉันแต่ฉันไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกับนาย เพราะฉะนั้นอย่ามาแสดงความเป็นเจ้าของกับฉัน"
"หรอ แต่ฉันถือคติที่ว่าตื้อเท่านั้นที่จะครองโลก ฉันจะตื้อจนกว่าเธอจะยอมเป็นแฟนฉัน"
"นายนี่เป็นstalker โรคจิตจริงๆนะ"
"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ใช่ stalker "
"ถ้าไม่ใช่ stalker แล้วเวลาฉันไปที่ไหนทำไมฉันต้องเจอนายทุกที่"
"เป็นพรหมลิขิตต่างหาก" แล้วลิตาก็เริ่มซบลงไหล่นเรศด้วยความเมา ทำให้นเรศรีบกอดเธอไว้กลัวตกเก้าอี้
"ฉันว่าพวกเธอพาเพื่อนกลับจะดีกว่านะ สภาพเมาแบบนี้แล้วเจอผู้ชายที่คิดไม่ดีจะทำยังไง" นเรศหันไปบอกเพื่อนของลิตา
"แล้วลิตาจะกลับยังไงพวกเราขับรถมาคนละคัน ปกติมันก็ไม่ได้ดื่มเมาขนาดนี้ ดื่มจนคลับปิดก็ยังไม่เมาเลย แต่วันนี้ทำไมมันเมามากขนาดนี้ก็ไม่รู้" แพทตี้บอกนเรศไปเพราะพวกเธอขับรถมาคนละคัน ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นอะไรลิตาถึงได้เมาขนาดนี้ ปกติเธอเป็นคนดื่มเก่งจะตาย ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่กันแน่
"มาเที่ยวคลับแถมยังขับรถมาเอง เป็นผู้หญิงซะด้วย แล้วถ้ากลับไม่ไหวขึ้นแท็กซี่ไปแล้วไปเจอแท็กซี่หื่นจะทำยังไง" นเรศพูดแล้วมองหน้าลิตาที่ตอนนี้หลับไปแล้ว
"มึงก็ไปส่งลิตาสิวะไอ้วายุ" เจมส์หันมาบอกนเรศแล้วขยิบตาให้เขา เหมือนเป็นการให้สัญญาณนเรศว่าเป็นโอกาสที่ดีในตอนนี้
"แต่กูก็ขับรถกูมาเองนะเว้ย แล้วมึงจะให้กูทิ้งรถไว้นี่หรอ กูไม่เอาหรอกนะมึงก็รู้ว่ารถกูราคาแพงจะตาย " นเรศหันมาบอกเจมส์ ทำให้เพื่อนของลิตามองหน้ากัน
"อย่าบอกนะว่ารถมัสแตงสีเทาคันนั้นที่จอดอยู่หน้าคลับเป็นของนาย"
"อือรถเราเอง"
"โอ้โหนายมีรถมัสแตงขับตั้งแต่อายุเท่านี้เลยหรอ ที่บ้านคงรวยมากสิ"
"ไม่หรอกเป็นรถป๊าเราแค่ยืมเอามาขับเฉยๆ"นเรศตอบเพื่อนเพื่อนลิตากลับไป
"นายก็ขับรถนายไปส่งลิตาสิ แล้วก็เอารถลิตาไว้ที่นี่ พรุ่งนี้ค่อยมาเอาก็ได้ เพราะคอนโดของพวกฉันอยู่คนละทางกับลิตา"เพื่อนของลิตาบอกนเรศให้ไปส่งลิตา
"พวกเธอไว้ใจฉันขนาดให้ไปส่งเพื่อนเลยหรอ "
"ทำไมฉันก็เห็นนายดูไม่มีพิษมีภัยเลยนะ ยิ่งถ้าเป็นวายุเด็กเนิร์ดคนนั้นพวกเรายิ่งไว้ใจ"
"เชื่อใจฉันขนาดนั้นเชียว ในเมื่อพวกเธอเชื่อใจฉันขนาดนี้ฉันก็จะไปส่งลิตาให้ เเต่พวกเธอสองคนต้องเป็นพยานให้ฉันนะว่า ฉันไม่ได้บังคับให้ลิตาไปกับฉัน เขายิ่งหาว่าฉันเป็น stalker อยู่ด้วย"
"ได้เดี๋ยวพวกฉันจะเป็นพยานให้เอง"
"ตกลงตามนั้น อ้อฉันลืมแนะนำไปนี่ไอ้เจมส์เพื่อนฉันเป็นเจ้าของคลับที่นี่ ถ้าพวกเธอมีอะไรก็บอกเขาได้นะ"
"นอกจากนายจะมีรถมัสแตงขับยังมีเพื่อนเป็นเจ้าของคลับอีกนะ นายเป็นใครกันแน่นายวายุ" แพทตี้สงสัย
"ฉันก็เป็นวายุ ธนาธิป กิตติไพศาล นักเรียนวิศวะปี 3 ไง เป็นคนธรรมดา" แต่เพราะเป็นนามสกุลกิตติไพศาล พวกเธอจึงไม่รู้จัก เพราะจริงๆแล้ว นามสกุล อมรศิริวัฒนกุล ของนเรศต่างหากที่พวกเธอรู้จัก เพราะเป็นนามสกุลของมหาเศรษฐีอันดับต้นๆของประเทศเลยก็ว่าได้
"เเล้วคอนโดลิตาอยู่ตรงไหนฉันยังไม่รู้จักเลย"นเรศถามเพื่อนของลิตา
"เอาโทรศัพท์นายมานี่สิ" แพทตี้ขอโทรศัพท์นเรศ ก่อนจะมากดอะไรสักอย่างแล้วยื่นให้กับเขา
"ฉันปักหมุดให้แล้วนายก็ไปตามเส้นทางนั้นแหละ"
"โอเค " แล้วทุกคนก็ช่วยกันพาลิตาไปขึ้นรถของนเรศที่จอดอยู่หน้าคลับสำเร็จ ก่อนที่แพทตี้กับพลอยจะกลับมาดื่มต่อในคลับของเจมส์
ด้านเนเรศ หลังจากที่ลิตาขึ้นรถแล้วเขาก็ขับรถไปตามหมุดที่แพทตี้ปักไว้ให้ แต่คนที่เมาอยู่ในรถตอนนี้เริ่มจะนั่งไม่อยู่กับที่ เธอดิ้นมือปัดป่ายไปเรื่อยไม่หยุดจนกระโปรงเปิดขึ้นมาจนเห็นขาอ่อนเธอ
"เมาแล้วยั่วผู้ชายแบบนี้บ่อยสินะ" แต่นเรศก็ไม่ได้สนใจ เขาขับรถไปจนถึงคอนโดของฟ้าใส แล้วพาเธอขึ้นไปบนห้องนอนอย่างทุลักทุเล เพราะลิตาไม่ยอมอยู่นิ่งๆ
"นี่นายวายุ จะพาฉันไปไหน"
"ก็พาเธอมาส่งห้องนี่ไง เมาจนไม่รู้ตัวอีกหรอว่าฉันพามาที่ไหน"
"ส่งเสร็จแล้วก็กลับไปสิ" ลิตาเดินเข้าไปดันนเรศให้ออกจากห้อง แต่แรงคนเมาหรอจะสู้คนปกติ เธอยิ่งออกแรงก็ยิ่งเหนื่อยหอบ
"ขอบคุณสักคำก็ไม่มียังจะมาไล่ฉันกลับอีก"นเรศจับแขนลิตาเอาไว้ที่เธอเอาแต่ดันเขาออกจากห้อง
"ฉันไม่ได้บอกให้นายมาส่งฉันหนิ ทำไมฉันต้องขอบคุณนายด้วย"
"ใช่เธอไม่ได้บอกฉัน แต่เพื่อนเธอฝากให้ฉันมาส่งเธอจะต้องขอบคุณฉันสิ ไม่ใช่มาไล่ฉันแบบนี้"
"ก็ได้ๆๆขอบคุณพอใจหรือยัง ถ้าพอใจแล้วก็กลับไปสิ ฉันง่วงแล้ว" ลิตารีบไล่นเรศให้ออกจากห้องไป
"ฉันนอนด้วยดิ ดึกแล้วขี้เกียจขับรถกลับคอนโด อันตรายด้วย" พูดแล้วนเรศก็เดินเข้าไปในห้องนอน
"นายจะมานอนห้องฉันไม่ได้นะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"ลิตาทำหน้าบึ้งใส่เขา
"ถ้างั้นก็เป็นตอนนี้เลยสิ " นเรศยิ้มกวนๆให้กับลิตา ก่อนจะเดินเข้าไปไกล้กับเธอ
"นายพูดอะไรของนาย ออกไปเลยนะไอ้วายุ" ลิตารีบดึงแขนนเรศออกมาจากห้องนอน
"ฉันหมายถึง เป็นเพื่อนกันก็ได้แค่นี้ก็นอนห้องเดียวกันได้ป่ะ"
- ผู้เขียน
