ตอนที่ 13
1190 คำ
“ปุ๊บปั๊บฝันว่า...ปุ๊บปั๊บอยู่คนเดียว มีคนอยากอยู่เป็นเพื่อน แต่...”
“แต่อะไรคะ?”
“ปุ๊บปั๊บไม่รู้จักนิคะ...มี๊ขาสอนว่า...อย่าให้ปุ๊บปั๊บ...อยู่กับคนแปลกหน้า”
“แค่นั้นเหรอคะ แค่มีคนอยากอยู่เป็นเพื่อน”
“แต่ปุ๊บปั๊บไม่เห็นมี๊ขา...ปุ๊บปั๊บวิ่ง...จะหามี๊ขา...แต่ไม่เห็น...และก็...มี๊ขา...”
“อะไรเหรอคะ?”
“ปุนต์...ฝันเหมือนปั๊บเลย”
ลักษณ์นารานิ่งอึ้ง สำหรับผู้ใหญ่แล้วฝันนั้นอาจเป็นเรื่องเล็กน้อยหากสำรับเด็กเล็ก ๆ มันกลับเป็นเรื่องใหญ่เมื่อไม่เห็นใครอยู่ด้วยโดยเฉพาะคนที่ตัวเองรักและผูกพัน ฟังดูแล้วเป็นฝันที่แสนธรรมดาทว่ามันกลับเป็นสิ่งที่น่าสะเทือนใจสำหรับลักษณ์นาราเพราะมันหมายถึงความโดดเดี่ยวสำหรับหนูน้อยที่ยังอ่อนเดียงสานักและยิ่งรู้ว่าเด็กแฝดมีความฝันตรงกันก็ยิ่งทำให้เธอสะท้อนสะเทือนใจอย่างเหลือเกิน และเธอรู้ว่าที่ลูกแฝดทั้งสองเป็นแบบนี้บ่อยครั้งอาจเป็นเพราะโหยหาอ้อมกอดของ
พ่อ...
หญิงสาวทอดสายตามองลูกรักอย่างอ่อนโยน ทั้งลักษมีและลักษณ์ เด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มทั้งคู่ช่างน่ารักจนเธอไม่อาจละสายตาไปทางใดได้
“มี๊ขาอยู่นี่แล้วไงคะ...เห็นไหมคะว่ามี๊ขาจูบและกอดลูก ทูนหัวของมี๊ทั้งสองคนเลย”
“มี๊ขา...เราจะไปกี๊ด...กี๊ด...เป็นยังไงคะ?”
“กรีซ”
“กี๊ด”
ลักษณ์นาราน้ำตาแห้งไปแทบจะในทันทีด้วยความไร้เดียงสาของเด็กน้อยที่พยายามพูดให้ชัดถ้อยอย่างผู้ใหญ่ เธอยิ้มอ่อนหวานและทำท่าคิด
“กรีซเป็นประเทศที่สวยงามมาก อยู่ใกล้ทะเลและเรื่องเล่ามากมาย”
“เรื่องเล่า...” ลักษมีเอียงคอ
“เรื่องเล่าของเทพปรกรณัม มนุษย์ โลก เทวดา สวรรค์”
“มีนางฟ้าเป่าคะ?”
“เยอะมาก”
“สวยเหมือนมี๊ขาไหมคะ”
“เหมือนมากค่ะ”
“มี๊ขาสวยที่สุด มี๊ขาเป็นนางฟ้า”
“หลับนะคะ นางฟ้า เทวดาตัวน้อยของมี๊ มี๊จะปลอบหนูให้นอนฝันดี ทูนหัวของมี๊ขา”
“อะเคคะ”
ลักษมีจีบนิ้วทำท่าโอเคแล้วหลับตาพร้อมรอยยิ้มน่าชัง ลักษณ์นาราอดที่จะยิ้มทั้งน้ำตาไม่ได้ เธอกางมือตัวเองออกแล้วใจหายก่อนลูบไล้บนใบหน้าเล็ก ปลายจมูกรั้นของลูกสาว เธอจะมีลักษมีและลักษณ์ในอ้อมแขนได้แค่บนเครื่องบินส่วนตัวของครอบครัวคอสแทนทิโน คิดแล้วน้ำตาหยดไหลออกมาอีกครั้ง เธอจะพยายามเข้มแข็งหลังจากนี้ทั้งที่รู้ว่ามันยากลำบากและเมื่อถึงเวลานั้น เวลาที่แมทเทียสบีบบังคับให้เธอกลับเมืองไทย ลักษณ์นารายังไม่รู้เลยว่าจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรและจะทำได้ไหมอย่างที่เขาต้องการ
บทที่ 5
ครอบครัวใหม่
ณ กรุงเอเธนส์... คฤหาสน์คอสแทนทิโน ใกล้ย่านอะโครโพลิส
“คุณผู้หญิงไม่ทานอะไรก่อนหรือคะ คุณแมทเทียสคงใกล้จะมาถึงแล้วล่ะค่ะ”
คาลิสต้าเอ่ยขึ้นขณะรินน้ำชาใส่ถ้วยบนโต๊ะภายในห้องอาหารอันหรูหราของคฤหาสน์ที่ได้ชื่อว่างดงามและตรึงตรามากที่สุดคฤหาสน์หนึ่งในย่านอะโครโพลิส กรุงเอเธนส์ แม่บ้านวัยเกือบห้าสิบเหลือบมองอาหารเช้าที่ยังไม่พร่องตรงหน้าแอเรียลล่า สตรีวัยไล่เลี่ยกันผู้เต็มไปด้วยความงามสง่าสมกับเป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังงามและอาณาจักรธุรกิจอันยิ่งใหญ่อย่างคอสแทนทิโน คอรฺปอเรชั่น กรุ๊ป
“ฉันยังไม่หิวสักเท่าไหร่”
แอเรียลล่าเอ่ยขึ้นขณะสายตาคมวาวคู่นั้นจ้องมองไปยังประตูทางเข้าทรงโค้งตลอดเวลา
“คุณผู้หญิงคงตื่นเต้นสินะคะที่จะได้เจอหลานสาว”
“พูดอะไรน่ะคาลิสต้า!” แอเรียลล่าเอ็ดเสียงกระด้าง “ฉันเนี่ยเหรอจะตื่นเต้นกับอีแค่ได้เห็นลูกของ...ผู้หญิงที่ฉันคิดว่าเขี่ยทิ้งไปแล้วจากชีวิตลูกชายของฉันเมื่อห้าปีก่อน แมทเทียสก็ช่างกระไร ทำไมจะต้องผูกใจอยู่แต่กับลูกแม่บ้านต่ำต้อยคนนั้น ทำไมไม่ปล่อยให้หล่อนอยู่กับลูกของหล่อนที่เมืองไทยเพราะถึงยังไงฉันก็ให้เงินพอที่หล่อนจะใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างสุขสบายตลอดชีวิต นังผู้หญิงหน้าเงิน พอฉันเอาเงินฟาดหัวก็ตีปีกบินหนีไปจากลูกชายของฉันทันที”
“คุณผู้หญิงคะ คุณแมทเทียสเธอรักของเธอ”
“แต่ฉันไม่ชอบ! ทำยังไงฉันก็รับไม่ไหว ผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าคงดีใจตัวสั่นที่ลูกชายฉันดั้นด้นไปรับกลับมาจากเมืองไทย ดูซิคาลิสต้า...ฉันอุตส่าห์หาผู้หญิงดี ๆ ให้แมทเทียสตั้งเท่าไหร่แต่เขาไม่สนใจจะตกลงปลงใจกับใครสักคน”
“เธอคงรักลูกของเธอ”
“ฉันจะไม่ยอมรับเด็กเหลือขอคนนั้น! เด็กที่เป็นลูกของผู้หญิงต้อยต่ำอย่างลิลลี่”
“อย่ากังวลเลยนะคะ ทานอะไรก่อนดีกว่าค่ะคุณผู้หญิง”
คาลิสต้ากล่าวอย่างใจเย็นเพราะเธอเป็นแม่บ้านเพียงคนเดียวที่อยู่กับแอเรียลล่ามานานและรู้ดีว่านายหญิงของเธอเป็นคนเจ้าอารมณ์ขนาดไหน แอเรียลล่าเป็นคนถือตัวเพราะเธอเป็นลูกสาวของมหาเศรษฐีที่สืบทอดสายเลือดมาจากขุนนางเก่าแก่ เพียบพร้อมด้วยทรัพย์สมบัติแต่มีนิสัยเย่อหยิ่งแต่คาลิสต้ารู้ดีว่านายหญิงของเธอเป็นคนแข็งนอกอ่อนใน
เพราะตอนแรกที่รู้ว่าแมทเทียสเดินทางไปเมืองไทยเพื่อรับเมียและลูกของเขากลับก็สังเกตเห็นว่าแอเรียลล่ามีท่าทีร้อนรนกระวนกระวาย บอกให้แม่บ้านจัดห้องเด็กเอาไว้แต่ก็พูดปัดว่าทำเพราะตัดรำคาญขัดลูกชายคนเดียวไม่ได้ทั้งที่ไม่อยากต้อนรับเมียกับลูกของแมทเทียสสักเท่าไหร่ และวันนี้ก็เหมือนกัน แอเรียลล่าตื่นแต่เช้าและนั่งรอในห้องอาหารเมื่อรู้ว่าแมทเทียสจะเดินทางมาถึงในอีกไม่นาน
“คุณผู้หญิงคะ…คุณแมทเทียสคงมาถึงแล้วล่ะค่ะ”
คาลิสต้าชะเง้อมองเมื่อได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน แอเรียลล่านั่งคอแข็งแสร้งเหลือบมองไปที่ประตูและถอนหายใจ
“จริง ๆ แล้วฉันน่ะไม่ชอบเด็กสักเท่าไหร่ เสียงเล็ก ๆ เจี๊ยวจ๊าวน่ารำคาญ...”
เสียงนั้นขาดหายไปโดยที่พูดไม่ทันจบประโยคเมื่อร่างสูงใหญ่ของลูกชายคนเดียวก้าวผ่านประตูเข้ามา แมทเทียสในชุดลำลองห่อหุ้มเรือนร่างสูงสง่าหยุดยืนที่ประตู ประกายแห่งความตื่นเต้นฉายขึ้นในดวงตาของแอเรียลล่าก่อนที่สายตาคู่นั้นจะเลื่อนไปหยุดที่ร่างเล็กของเด็กหญิงตัวน้อยผิวขาวผมสีน้ำตาลประกายทองในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายลายดอกไม้เล็ก ๆ และมองมายังเธอด้วยดวงตาเป็นประกายสุกใส
- ผู้เขียน
