ตอนที่ 3 ได้แต่คิดถึง
1346 คำ
ปัจจุบัน...
ปีนี้เป็นปีสุดท้ายของชีวิตมหาลัยของเธอเวลาช่างผ่านมาเร็วเสียเหลือเกิน เธอยังคงอยู่ที่เดิมแต่ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง สามีในนามของเธอแทบไม่ติดต่อมาหาเธอเลย เขาโทรหาแต่คุณย่าน้อยและคุณสุดารัตน์
ผ่านมาแล้ว 5 ปีที่เขาจากเธอไปไกลแสนไกลตอนนี้หนูนิดได้เติบโตเป็นสาวเต็มตัวมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่แวะเวียนมาขายขนมจีบไม่ขาดสาย แต่เธอก็ได้แต่บอกคนพวกนั้นไปว่าเธอมีแฟนแล้วไม่กล้าบอกใครว่าเธอแต่งงานแล้วด้วยกลัวว่าทุกคนจะไม่เชื่อ
เขาเรียนจบนานหลายปีแล้วแต่ที่ยังไม่กลับไทยเห็นคุณย่าน้อยบอกว่าต้องการหาความรู้เรื่องงานบริหารต่ออีกหน่อยเลย เข้าทำงานที่บริษัทเพื่อนที่ฝรั่งเศสยังไม่มีกำหนดกลับมาไทยเลย
"หนูนิดคิดอะไรอยู่จ๊ะ จ๋าเรียกตั้งนานก็ไม่หัน" จ๊ะจ๋าถามขึ้นเมื่อเรียกผู้เป็นเพื่อนรักอยู่นานแต่ก็ไม่หันเสียที
"จ๋ามาตั้งแต่เมื่อไหร่หนูนิดไม่ทันมองเลย"
"โหจ๋าเรียกหนูนิดคอแทบแตกแน่ะ คิดอะไรอยู่เหรอจ๊ะ"
จ๊ะจ๋าถามเพื่อนด้วยความสงสัยปกติหนูนิดไม่ใช่คนเหม่อลอยแบบนี้
"เปล่าๆ เราคิดว่าใกล้จบแล้วต่อไปคงจะเจอกันยากขึ้นเนอะ"
"แหมจ๋าก็คิดว่าหนูนิดคิดถึงสามีอยู่"
จ๊ะจ๋าเป็นเพื่อนคนเดียวที่รู้ว่าหนูนิดแต่งงานแล้วเพราะวันงานเธอก็ไปร่วมด้วยเนื่องจากแม่ของจ๊ะจ๋าเป็นเพื่อนสนิทของคุณสุดารัตน์ เธอเลยเป็นคนช่วยกันหนุ่มๆที่เข้ามาจีบหนูนิดอีกแรงเพราะรู้ว่าเพื่อนรักเป็นคนดีและสุขภาพเกินกว่าจะปฏิเสธไปตรงๆ
"หนูนิดจะคิดถึงเขาทำไม วันนี้เขาคงจะมีคนที่รักไปแล้วมั้ง"
หนูนิดพูดด้วยแววตาเศร้าสร้อย จนคนเป็นเพื่อนไม่กล้าที่จะทำต่อเพราะรู้ว่าดันไปพูดจี้จุดเข้าให้แล้ว
"เอ่อ...วันนี้ศุกร์นี้ส่งงานวันสุดท้ายทุกคนนัดกันไปฉลองที่ผับน่ะ หนูนิดไปกันนะๆ"
"หนูนิดต้องถามคุณย่าน้อยก่อนนะ หนูนิดกลัวท่านจะเป็นห่วง"
ปกติแล้วหนูนิดไม่เคยออกเที่ยวกลางคืนเลยหรือแม้แต่จะกลับบ้านเกิน 6 โมงเย็นก็ไม่เคย เธอทำตัวอยู่ในกรอบและปฏิบัติตัวให้เป็นกุลสตรีดังที่คุณย่าน้อยสั่งสอนมาเป็นอย่างดี ครั้งนี้เลยไม่รู้ว่าคุณย่าน้อยจะว่ายังไงหากเธอไปขอเที่ยวกลางคืนแบบนี้
"โถ่ครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายไม่รู้เราจะกลับมารวมตัวครบอีกเมื่อไหร่ไปเถอะนะๆๆ "
"จ๊ะหนูนิดจะพยายามนะ "
หญิงสาวเองก็ตอบรับอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ ไม่รู้จะปฏิเสธเพื่อนได้ยังไงไม่ใช่ว่าเธอโดนบังคับให้อยู่แต่ในกรอบแต่เธอเต็มใจที่จะปฏิบัติตามคำสั่งสอนของคุณหญิงย่าและคุณสุดารัตน์ที่มีพระคุณเลี้ยงดูเธอมาเป็นอย่างดีจนถึงทุกวันนี้
แค่ตอบแทนพระคุณเล็กๆ น้อยๆ เธอคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรจึงไม่เคยมีข้อโต้แย้งหรือมีข้อกังขาในคำสั่งสอนอะไรเธอพร้อมทำทุกอย่างเพื่อผู้มีพระคุณ
คฤหาสน์บดินทร์เดชา
"คุณย่าน้อยขา..หนูนิดกลับมาแล้วค่ะ "
หนูนิดที่กลับจากมหาลัยแล้วเข้าไปกราบคุณย่าน้อยที่ตักอย่างนอบน้อม เป็นประจำเสมอมาไม่เคยขาด ทำให้คุณย่าน้อยที่เธอเรียกถึงทั้งรักและเอ็นดูเธอเป็นอย่างมาก
สายตาที่เริ่มฝ้าฟางตามอายุแต่ใบหน้ายังคงเค้าความงดงามตั้งแต่เป็นสาวอยู่เหมือนเดิม มองเด็กสาวที่เธอเลี้ยงดูมากับมือเติบโตมาเป็นหญิงสาวที่สวยสะพรั่งจนใครเห็นต้องเหลียวมอง ทั้งหน้าตาและกิริยามารยาทเพียบพร้อมตามที่เธอสั่งสอนมาอย่างไม่มีผิด
"กลับมาแล้วเหรอลูก ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วลงมาหาย่านะ"
"ค่ะคุณย่า แล้วคุณแม่ท่านไปไหนคะหนูนิดไม่เจอท่านเลยตั้งแต่กลับมา"
"เห็นบอกไปงานสมาคมอะไรนี่แหละย่าก็จำไม่ค่อยได้บอกจะกลับมืดหน่อย "
"อ่อค่ะงั้นหนูนิดขอตัวนะคะ เดี๋ยวหนูนิดลงมาค่ะ"
ว่าเสร็จเธอก็เดินออกไปทิ้งให้คนแก่นั่งมองหลานสาวสุดที่รักด้วยความสงสารปนเห็นใจ เหตุเพราะพ่อหลานชายตัวดีของเธอยังไม่มีวี่แววจะกลับมาเลยหลังเรียนจบแล้ว อ้างจะขอฝึกอันที่ต่างประเทศเพื่อกลับไปพัฒนาบริษัทของตัวเองเธอเองก็โต้แย้งอะไรไม่ได้เพราะมองว่ามันก็เป็นผลดีกับตัวณนนท์และบริษัทเองด้วย
หวังว่าสักวันหลานชายคนเดียวของเธอจะมองเห็นความดีที่อยู่ในตัวของหนูนิด และรักเธอเหมือนกับที่ผู้เป็นย่ารักเช่นเดียวกัน
"วันนี้หนูนิดทำลูกตาลลอยแก้วเป็นของหวานด้วยนะคะคุณย่าน้อย"
"อืมย่ากำลังอยากกินเลย " ผู้เป็นย่าอดยิ้มให้กับความช่างเอาใจของเด็กสาวคนนี้ไม่ได้
"เอ่อ...คุณย่าน้อยขาพอดีวันศุกร์นี้หนูนิดสอบวันสุดท้ายก่อนจบแล้วเพื่อนๆเขานัดกันไปเลี้ยงที่ผับค่ะ หนูนิดเลยมาขออนุญาตคุณย่าน้อยค่ะ" หนูนิดเข้ามานั่งที่พื้นใกล้กับเก้าอี้ที่ผู้เป็นย่านั่งอยู่
"แล้วหนูอยากไปรึเปล่าลูก" ผู้เป็นญาติธรรมพร้อมกับเครื่องมือมาลูบหัวหลานสาวคนโปรดเบาๆอย่างเอ็นดู
"หนูนิดแล้วแต่คุณย่าน้อยเลยค่ะ หนูนิดยังไงก็ได้"
เธอไม่ได้พูดเพื่อเอาใจคุณย่าน้อยแต่เธอพูดตามความเป็นจริง ถึงแม้เธอจะไปหรือไม่ไปยังไงเพื่อนก็ยังมีงานเลี้ยงสังสรรค์กันได้ตามปกติ
"งั้นไปเถอะลูกย่าเชื่อว่าหนูนิดดูแลตัวเองได้ ย่าอยากให้หนูใช้เวลาในช่วงวัยรุ่นหนุ่มสาวให้เต็มที่เพราะอีกหน่อยเราทำงานช่วงเวลานั้นก็จะหายไป อย่ามาจมอยู่กับคนแก่ๆแบบย่าทุกวี่ทุกวันเลย "
"ไม่นะคะหนูนิดเต็มใจอยู่กับคุณย่าไปจนวันตายเลย ถ้าไม่มีคุณย่าน้อยหนูนิดคงไม่ได้มีชีวิตที่ดีแบบนี้ได้ "
หญิงสาวพูดด้วยน้ำตาคลอไม่ชอบให้คุณย่าน้อยที่เป็นเหมือนคนในครอบครัวของเธอพูดแบบนี้เลยมันทำให้เธอใจหาย
"ดูพูดเข้าเด็กคนนี้ หนูมีสามีแล้วนะและสามีหนูก็กำลังจะกลับมาด้วย เอ้...ย่าบอกเรารึยังนะว่าพี่เขาจะกลับมาวันสองวันนี้แล้ว"
"ยะ...ยังค่ะคุณย่าน้อยหนูนิดเพิ่งจะทราบค่ะ"
หนูนิดเองก็ตกใจพูดอะไรไม่ออกเพราะตนคิดว่าอีกสองสามปีนู้นมั้งเขาถึงจะกลับมาไม่คิดว่าจะกลับมาเร็วขนาดนี้ เท่าที่ฟังคุณสุดารัตน์พูดถึงตอนที่ไปเยี่ยมที่ฝรั่งเศสคราวที่แล้ว ตอนแรกคุณย่ากะจะให้หนูนิดไปด้วยแต่เธอติดสอบจึงไม่สามารถไปด้วยได้ทำให้คาดกันตลอดไม่ได้เจอกันเลยตลอด 5 ปีที่ผ่านมา
"โอ๊ย..ฉันนี่มันคนแก่ขี้หลงขี้ลืมเสียเลยจริง ยังไงก็เตรียมตัวต้อนรับพี่เขาแล้วกันนะ"
"ค่ะคุณย่าน้อย"
หญิงสาวรับคำพร้อมกับคิดว่าเขากลับมาคราวนี้จะเป็นแบบไหนนะ จะยังใจร้ายกับเธอแบบเดิมอยู่หรือเปล่า หรือเขาจะพาใครกลับมาด้วยไหม แต่ถ้าเกิดเขามีขายแล้วมันก็คงจะเป็นสิทธิ์ของเขาเพราะเขาได้บอกกับคุณย่าเอาไว้ก่อนแต่งงานแล้วว่าหลังจากกลับจากต่างประเทศจะหย่ากับเธอทันที
- ผู้เขียน
