วิวาห์ไร้รัก

5 ปีที่แล้ว คฤหาสน์บดินเดชา "ไม่แต่งนะครับคุณย่าน้อย คุณแม่ครับผมไม่มีทางแต่งงานกับเด็กที่คุณย่ารับมาเลี้ยงเด็ดขาดนะครับ "  "ไม่ได้แกต้องแต่งงานกับหนูนิดให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นแกก็ออกจากบ้านของฉันไปและอย่าหวังว่าจะได้อะไรติดตัวไปแม้แต่ชิ้นเดียว" คุณหญิงสมรที่เป็นประมุขใหญ่ที่สุดในบ้านเอ่ยกับชายหนุ่มที่เป็นหลานชายวัย 23 ปีที่ตอนนี้โมโหอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยงกับเรื่องที่เกิดขึ้น "โธ่เว้ย!! เลิกร้องไห้เรียกคะแนนสงสารจากคุณย่าฉันสักที ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายโดนกระทำไม่ใช่เธอยัยเด็ดเก็บมาเลี้ยง"  "หยุดเดี๋ยวนี้นะตานนท์ แกห้ามไปว่าน้องอย่างนั้นเด็ดขาดเลยนะ แกเองไม่ใช่หรือไงที่เมาแล้วลากน้องเข้าห้องไปทำไม่ดีไม่ร้ายแกยังจะมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกงั้นเหรอ "  "แต่คุณย่าครับมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆนะครับไม่เชื่อถามเด็กนั้นดูก็ได้ จะมัวแต่ร้องไห้อยู่ทำไมว่ะ พูดออกมาสักทีสิว่าฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลย" "นนท์น้องอายุเพิ่งจะ 17 ปีเข้า 18 ยังไม่ดีเองนะอย่างน้อยแกก็บรรลุนิติภาวะแล้วสมควรที่จะมีความรับผิดชอบได้แล้วฉันไม่เคยเลี้ยงแกมาให้เป็นคนไม่มีความรับผิดชอบชั่วดีแบบนี้นะ " คุณหญิงสมรไม่พอใจเป็นอย่างมากที่หลานชายเพียงคนเดียวของเธอทำนิสัยที่แย่เกินที่เธอจะรับได้  ย้อนกลับไปเมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้วณนนท์เมาอย่างหนักหลังจากไปสังสรรค์กับเพื่อนเพื่อเลี้ยงส่งที่เขาจะไปเรียนโทต่อที่ต่างประเทศ  เขาเมามากจนแทบเดินขึ้นบันไดไม่ไหวเลยคิดว่าจะนอนที่ห้องนั่งเล่นมันนี่แหละแต่แล้วเดินเข้าบ้านมาก็เจอกับ หนูนิดหลานสาวคนโปรดของคุณย่าน้อยที่ยืนค่อยเสนอหน้ารอเขาอยู่ ไม่สิต้องบอกว่าคนโปรดของคนทั้งบ้านยกเว้นเขาคนเดียวที่เสน่ห์ของแม่นี่ทำอะไรเขาไม่ได้ เธอชอบทำตัวเป็นผู้ปกครองคอยตามดูแลเขาไม่ว่าจะเรื่องต่างๆที่เกี่ยวกับเขาคุณย่าน้อยและคุณแม่ของณนนท์จะสอนให้เธอทำทุกอย่าง เหมือนกับเตรียมมาเป็นเมียของเขาอย่างนั้นแหละ แล้วยัยคนนี้ก็ชอบทำตัวน่าสงสารหาเรื่องให้เขาโดนด่าประจำ เธอจะคอยมายืนรอต้อนรับเขาเวลากลับบ้านทุกครั้งด่าไปก็อ้างแต่ 'คุณย่าน้อยสั่งหนูนิดค่ะ' เขาโดนคุณย่าบ่นอยู่ประจำว่าชอบสร้างเรื่องให้กับหนูนิดต้องคอยตามดูแลตลอด อย่าว่าหนูนิดอะไรๆก็หนูนิดเขาล่ะรำคาญชื่อนี้เอามากๆ ดีที่สอบติดโทที่ฝรั่งเศสจะได้หนีไปจากยัยเด็กนี่เสียที แต่แล้วเหมือนยิ่งหนีเรื่องมันก็ยิ่งวิ่งตาม ใครจะไปรู้พอพยุงมาถึงห้องเขาแล้วชายหญิงอยู่ในห้องเดียวกัน และด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์รึเปล่าไม่รู้ทำให้เขามองเด็กสาวในบ้านที่เขาเคยรังเกียจ แถมยังด่าทอเธออยู่ตลอดว่าเป็นเด็กที่เก็บมาเลี้ยง ณนนท์คิดว่าหนูนิดคนดีคนนี้ต้องตั้งใจอ่อยเขาแน่ๆ ทำไมยิ่งมองยิ่งสวยน่ารักอ่อนหวานท่าทีที่อ่อนแอแต่แววตาดื้อรั้นเวลามองมาที่เขานั้นมันช่างมีเสน่ห์เสียเหลือเกินมันให้เขาอยากปกป้องและอย่างปราบพยศเธอด้วยในที ไม่รู้อะไรโดนใจให้ณนนท์ก้มลงไปจูบเธออย่างดูดดื่มโดยที่เธอขัดขืนไม่ได้ด้วยแรงผู้ชายและเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กแต่ หน้าอกหน้าใจนั้นดันแก่แดดแก่ลมเกินสาวน้อยวัย 17 ปีไปเสียแล้ว เขามัวแต่มัวเมากับรสจูบที่หอมหวานดังน้ำผึ้งเดือน 5 ก็ไม่ปานอยู่นั้นเสียงเอะอะโวยวายตรงหน้าประตูก็ดังขึ้น เมื่ออยู่ดีๆผู้เป็นแม่ก็เดินเข้ามาในห้องเขาและเห็นฉากที่เขากำลังทำไม่ดีไม่ร้ายลูกสาวคนโปรดของท่านอยู่ นั่นแหละเรื่องมันเลยมาถึงตรงนี้  "แต่หลานสาวคนโปรดของคุณย่าเข้ามาอ่อยผมถึงในห้องเองนะครับ ทำไมผมถึงจะต้องรับผิดชอบเธอด้วยในเมื่อเรายังไม่ได้มีเพศสัมพันธ์กันเลยผมเอาเธอแล้วนะสิว่าไปอย่าง "  ชายหนุ่มเอ่ยอย่างหน้าตายโดยที่ไม่ได้หันไปสนใจสาวน้อยที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาอาบสองแก้มนุ่มนิ่มนั้นอย่างน่าสงสาร นั่งอยู่ข้างคุณหญิงสมรเลยแม้แต่นิดเดียว  "เอาเลยสิแกก็ไม่ต้องแต่งสิฉันจะได้ทำตามที่พูด แกจะได้รู้ว่าฉันเอาจริงไหม"  "โถ่คุณย่าครับจะให้อนาคตผมจบลงเพราะเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนี้จริงๆหรือครับคุณย่า"  "ทำไมจะไม่มีอนาคตแกแต่งแล้วแกก็ไปเรียนได้ จบแล้วก็กลับมาทำธุรกิจที่บ้านไม่ต้องไปตะลอนหางานที่ไหน แกไม่มีอนาคตตรงไหนแกบอกฉันมาสิ"  "นนท์แม่ว่าฟังคุณย่าน้อยเขาเถอะนะลูกคุณย่าน้อยท่านทำเพื่อลูกนะ "  "เหอะ!!ทำเพื่อผมงั้นเหรอ ได้!ผมจะแต่งงานกับหลายสาวสุดที่รักนอกคอกคนนี้ของคุณย่า แต่หลังจากที่ผมเรียนจบกลับมาผมจะหย่ากับเธอทันที และครั้งนี้คุณย่าเองก็ห้ามผมไม่ได้ด้วย"  พูดจบคนอารมณ์ร้อนก็เดินหนีขึ้นห้องไปเสียงดังตึ้งตั้งจนคนที่เป็นย่าเอามือมากุมหัวใจตัวเองกับความเอาแต่ใจของหลานชายคนเดียวคนนี้จริงๆ  "คุณย่าน้อยขา หนูนิดไม่แต่งไม่ได้เหรอคะคุณย่า " หนูนิดเอ่ยกับผู้มีพระคุณท่วมหัวเธอ "ทำเพื่อย่านะหนูนิดถือว่าทำเพื่อคนแก่ๆใกล้ตายให้ชื่นใจสักครั้งเถอะนะย่าขอ" คุณหญิงสมรจับมือของเธอและมองดูใบน่าจิ้มลิ้มนั้นอย่างเอ็นดูพลางคิดว่าไม่มีใครเหมาะสมจะเป็นภรรยาของณนนท์เท่าเธอคนนี้อีกแล้ว "ถ้าเป็นความต้องการของคุณย่าหนูนิดก็จะทำให้ค่ะ"  หนูนิดตอบรับคำคุณหญิงสมรด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เธอชอบณนนท์มานานแสนนานเพียงแค่คิดว่าได้ดูเขาอยู่ห่างๆ ก็เพียงพอแล้วแต่นี่เธอได้แต่งงานกับเขาแถมเขายังเกลียดเธอมากกว่าเดิมอีก เธอจะต้องดีใจหรือเสียใจดีที่ทุกสิ่งทุกอย่างออกมาแบบนี้  เช้าวันต่อมาคุณหญิงสมรและคุณสุดารัตน์แม่ของณนนท์ก็ไปหาฤกษ์แต่งกับพระอาจารย์ที่ครอบครัวนับถือกันแต่เช้าตรู่  "มาทำอะไรแต่เช้าล่ะโยมน้อย" พระอาจารย์ทักขึ้น  "อิฉันจะมาดูฤกษ์แต่งงานให้หลานชายและหลานสาวเจ้าค่ะ อยากได้แบบเร็ววันที่ดีที่ทั้งสองอยู่กันจนแก่เฒ่าเลยเจ้าค่ะ"  "ฤกษ์ดีคือฤกษ์สะดวกนะโยม มันไม่มีหรอกฤกษ์ที่โยมว่ามา ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแต่มีกรรมเป็นตัวกำหนด หมดกรรมก็เลิกกันถ้ายังมีกรรมต่อกันก็ยังอยู่ด้วยกันแค่นั้น " พระอาจารย์บอกกับทั้งสามแล้วกลับไปนั่งสมาธิเช่นเดิมไม่ได้พูดอะไรต่อ จนคุณหญิงสมรก็ไม่อยากกวนท่านแล้วคงต้องเอาฤกษ์สะดวกนั่นแหละ "งั้นเราก็แต่งหลังวันเกิดหนูนิดต้นเดือนเลยแล้วกัน คงเตรียมงานทันอีกอย่างหนูนิดอายุพอที่จะจดทะเบียนสมรสได้ด้วย"  คุณหญิงสมรหันมาพูดกับลูกสะใภ้ที่ค่อยดูแลท่านมาอย่างดีตั้งแต่พ่อของณนนท์เสียชีวิตไปด้วยโรคมะเร็ง เธอก็อยู่ดูแลแม่สามีตลอดมาตามที่ผู้เป็นสามีร้องขอก่อนสิ้นใจ "ค่ะคุณแม่ หนูนิดล่ะลูกเตรียมตัวทันไหมอีกแค่สองอาทิตย์เอง" คุณสุดารัตน์หันมาหาลูกสาวคนโปรดและกำลังจะเลื่อนขั้นมาเป็นลูกสะใภ้ของเธอ "หนูนิดยังไงก็ได้ค่ะแล้วแต่คุณย่าน้อยกับคุณแม่เลย"  "แม่ดาไม่ต้องกลัวจะเตรียมตัวไม่ทันหรอกเราก็จ้างทีมงานเก่งๆที่เขาสามารถทำงานได้ตามเวลาที่เรากำหนดมาทำสิ อีกอย่างงานเราก็ไม่ได้จัดอะไรใหญ่โตจัดแค่คนรู้จักและคนในครอบครัวเท่านั้น มันคงจะไม่ยุ่งยากจนเกินไปหรอกนะ"  "ค่ะคุณแม่"