รักนะคะคนเถื่อนของฉัน

ตอนที่ 1 ตะกอนความรัก (1)

“หาจอม...หาจอมๆ”

หนูน้อยในวัยสามขวบเอ่ยเจื้อยแจ้ว ก่อนที่ร่างเล็กๆ จะวิ่งตัวกลมมาหาเด็กชายวัยเริ่มเข้าเนื้อหนุ่ม ดูได้จากเสียงที่เริ่มแตกของเขา

“คุณดาต้าอย่าวิ่ง เดี๋ยวหกล้มค่ะ” เสียงสาวใช้ประจำตัวดังแว่วมา ขณะเดินกึ่งวิ่งตามมาเร็วๆ

ยังไม่ทันขาดคำ ร่างเล็กก็สะดุดกิ่งไม้นั่งจุมปุก ก่อนจะเบ้หน้า ใบหน้าเล็กๆ บิดเบี้ยวพร้อมกับที่ตาแดงๆ เหมือนอยากจะร้องไห้ แต่จนแล้วจนรอดหนูน้อยก็ไม่ได้ร้องไห้ออกมา

ก่อนที่เด็กหนุ่มนามจอมจะได้ขยับเข้าไปหา คนเป็นมารดาของเขาก็ก้าวออกจากเรือนมาเห็นพอดี

“น้าจูนขา ฮือๆ” หนูน้อยร้องไห้จ้าทันทีที่เจอหน้าคนที่แกคิดว่าไว้วางใจได้ ก่อนเท้าเล็กๆ จะเดินเข้าไปหา

“คุณดาต้า! เกิดอะไรขึ้นจ๊ะเหมียว” หญิงสาวหันไปถามสาวใช้วัยรุ่นที่มีหน้าที่ดูแลคุณดาต้า สาวน้อยตัวเล็กขวัญใจคนทั้งบ้าน ขณะสวมกอดแกแนบแน่นคล้ายปลอบประโลม

“คุณดาต้าวิ่งมาแล้วสะดุดกิ่งไม้ล้มค่ะคุณจูน” สาวใช้ประจำตัวเด็กน้อยตอบนอบน้อม ด้วยรู้ดีว่าคนตรงหน้าสำคัญในฐานะเมียเก็บของเจ้านายคนเล็กของบ้าน แม้ไม่ได้ออกหน้าออกตาว่าเป็นเมีย แต่คนงานในบ้านทุกคนก็จำเป็นต้องให้เกียรติเมียคนนี้ของคุณเล็ก มีหลายคนที่ไม่จริงใจ แต่สำหรับเหมียว สาวใช้ที่มาอยู่นับตั้งแต่คุณดาต้าเกิด กลับรู้สึกตรงข้าม ด้วยมองเห็นความใจดีเอื้อเฟื้อที่มีอยู่ในตัวของผู้หญิงตรงหน้า ดูได้จากการที่คุณจูนต้องดูแลคุณดาต้าเหมือนลูกสาวตัวเอง แม้จะเป็นคำสั่งจากคุณเล็ก แต่เหมียวรู้สึกได้ว่าคุณจูนเธอเต็มใจที่จะทำแบบนี้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนใจดีเลี้ยงลูกให้สามีตัวเองได้หรอก แถมยังเป็นลูกที่เกิดจากเมียแต่งของเขาเสียด้วย

“โธ่เอ๊ย! โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะคะคนเก่งของน้าจูน ไม่เจ็บนะคะ ไม่ร้องลูก ไม่ร้อง” ว่าพลางโยกตัวเด็กน้อยไปพลางๆ ก่อนจะหันไปมองลูกชายตัวเองที่ยืนหน้าขรึมดูเหตุการณ์เงียบๆ ไม่พูดไม่จา

ครั้นพอสาวน้อยสงบจากความเจ็บและความตกใจจนหยุดร้องไห้แล้ว เธอก็ผละออกจากอ้อมอกอันอบอุ่นของน้าจูน ก่อนจะหันมาทางคนที่ตัวเองตั้งใจมาหาตั้งแต่แรก

“หาจอมๆ” ว่าพลางชูมือให้เขา

“อุ้มๆ จอมอุ้ม”

หนุ่มน้อยยืนนิ่งอยู่นาน ก่อนจะค่อยๆ ตัดสินใจเดินเข้ามาหาช้าๆ จากนั้นก็ยกร่างหนูน้อยขึ้นอุ้มจนเธอหัวเราะเอิ้กอ้ากด้วยความชอบใจ

ไม่มีใครรู้ว่าความคิดของเขาเป็นเช่นไร เอ็นดู รักใคร่ ใส่ใจ โกรธแค้น หรือเกลียดชัง...

“ไอ้จอม! ไอ้เด็กเหลือขอ แกทำอะไรหลานฉัน”

เสียงคุณหนึ่งกร้าวขึ้นด้วยความโกรธเคือง เบื้องหลังคือคุณสองและบรรดาเมียๆ ที่นิสัยแย่คล้ายๆ กัน กำลังยืนมองมาที่สองแม่ลูกอย่างเหยียดหยัน

“ผมเปล่า” ว่าแค่นั้นก่อนจะกระชับกอดร่างเล็กที่รีบรัดคอเขาแน่นด้วยความกลัว

เขารู้ว่าเด็กน้อยกลัวกลุ่มคนพวกนี้ ที่เธออยู่ได้เพราะมีคุณพ่อ และแม่ของเขาที่รักและดูแลเธออย่างจริงใจ คนพวกนี้นั้นต่อหน้าดีทุกอย่าง แต่ลับหลังคุณท่านซึ่งเป็นปู่และย่าของเขา กลับกลั่นแกล้งรังแกสาวน้อยที่น่าสงสารคนนี้สารพัด

ตอนนี้เป็นจังหวะดี เพราะคนพวกนี้รู้ว่าคุณพ่อยังอยู่ที่ต่างประเทศ และแม่เขาก็คงไม่สามารถปกป้องอะไรสาวน้อยคนนี้ได้ เพราะลำพังแค่ปกป้องเขาและปกป้องตัวเองก็ยังทำได้ลำบาก

ยิ่งตอนนี้สิ้นบุญประมุขของคฤหาสน์ทั้งสองท่านไปกว่าสองปีแล้ว คนพวกนี้นำโดยคุณหนึ่งซึ่งเป็นลูกชายคนโตของบ้าน ยิ่งกำเริบเสิบสานได้ใจ วางตัวเป็นใหญ่ พาเมียผลาญเงินไปวันๆ ซึ่งคุณสองลูกชายคนรองและเมียก็ไม่ต่างกัน

คนที่เป็นหัวหน้าครอบครัวหลักตอนนี้จึงมีแต่คุณเล็ก พ่อของเขาซึ่งเป็นลูกชายคนเล็ก ที่ตอนนี้ไปติดต่องานที่ต่างประเทศนานนับเดือนแล้ว ทิ้งเขาและแม่ซึ่งเป็นเมียลับๆ ไว้ท่ามกลางพี่น้องที่จ้องแต่ผลประโยชน์ แถมยังทิ้งลูกสาวตัวน้อยอย่างคุณดาต้าไว้ และกำชับนักหนาว่าให้แม่เขาเลี้ยงดูคุณดาต้าให้ดี ไม่ให้ต่างจากลูกอีกคน

ดูเหมือนว่าตั้งแต่หนูน้อยคนนี้เกิดมา คุณพ่อก็เอาแต่ประคบประหงมคุณดาต้า จนลืมว่าเขาเองก็เป็นลูกของท่านเช่นกัน

เขาอยากจะโกรธและเกลียดคนที่กำลังกอดเขาแน่นตอนนี้ แต่ชะตาชีวิตที่น่าหดหู่ไม่แตกต่าง ทำให้เขาทำอย่างนั้นไม่ลง

“แกปล่อยหลานฉันเดี๋ยวนี้ ดาต้ามาหาลุง” คุณสองเอ่ยขึ้นบ้าง ก่อนจะชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจ เมื่อคนที่เขาเรียกเอาแต่ส่ายหน้าและกอดคอของเด็กหนุ่มแน่นขึ้นอีก

“ขอร้องเถอะนะคะ คุณหนึ่ง คุณสอง เดี๋ยวฉันจะพาคุณดาต้ากลับไปที่บ้านใหญ่เองนะคะ”

“อย่ามาเสนอหน้าออกความเห็น! เธอก็แค่คนอาศัย คิดว่าเป็นเมียไอ้เล็กแล้วพวกฉันจะกลัวหรือไง” คุณหนึ่งหันมาตวาดบ้าง

“มาหาลุงเดี๋ยวนี้ดาต้า ถ้าไม่อยากโดนทำโทษ” คุณสองบอก ก่อนจะพยักพเยิดไปทางเมียตัวเองประมาณว่าให้ไปอุ้มหลานมา

แต่ไม่ทันที่ใครจะได้ขยับ คนที่อายุน้อยสุดในบรรดาพี่น้องแต่กลับมีอำนาจมากที่สุดเพราะทำงานเลี้ยงทุกคนก็เอ่ยเสียงก้อง

“อย่าแตะต้องลูกผมเด็ดขาด!”

“คุณเล็ก/ ไอ้เล็ก/ คุณสาม/ คุณพ่อ”

หลากหลายเสียงร้องเรียกเขาตามอารมณ์ของตัวเอง และต่างก็แปลกใจไปตามๆ กันว่าคนที่ไปต่างประเทศเพื่อเจรจาธุรกิจกลับมาตั้งแต่ตอนไหน