ลดามองนามบัตรของคุณณดลอยู่นาน ตั้งแต่ที่เจอจนเก็บของจัดห้องเสร็จหมดแล้วเธอก็ยังมองมันอยู่ เขาเป็นผู้ชายที่ใจดีมากและเข้าใจคนอื่นได้ดี เขาทำให้เธอรูัสึกว่าตัวเองมีคุณค่าถึงคนที่เรารักบางคนเขาไม่เห็นแต่คนที่เรารักอีกคนเขาเห็น เช่นพ่อแม่ของเธอ น้องชายของเธอ
ก๊อกๆๆๆๆๆ
"เข้ามาเลยค่ะ"
แอ๊ดดดดดดดดด
"พี่ลดาเป็นยังไงบ้าง"
น้องชายของเขาเดินเข้ามาพร้อมกับมองหน้าเธออย่างเป็นห่วง เรื่องนี้จริงๆไม่มีใครรู้ทั้งนั้นก็ไม่แปลกที่รู้แล้วทุกคนจะตกใจและเป็นห่วงความรู้สึกของเธอแบบนี้
"พี่โอเคดีไม่เป็นอะไร"
เธอยิ้มให้กับน้องชายของเธอ จริงๆสองปีที่ผ่านมาเธอก็พอทำใจไว้อยู่แล้วว่าเขาคงไม่รักเธอหรอกแต่ที่ร้องไห้เสียใจคือตอนนั้นถ้าผู้หญิงคนนั้นมาช้ากว้านี้ เธอคงจะเสียทั้งตัวเสียทั้งใจแน่นอนเพราะฉะนั้นเธอควรจะขอบคุณผู้หญิงคนนั้นที่มาทันเวลาพอดีอย่างกับมีใครขีดเส้นมันไว้
"ผมเป็นห่วงพี่นะแล้วเรื่องนั้น.."
"ช่าง
