หัวใจนำพาฟ้าลิขิตรัก

เมื่อเราได้รักใครสักคนหนึ่ง... เราก็อยากที่จะอยู่ใกล้ชิดเขาดูแลเขา ทำทุกอย่างเพื่อเขา  ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยมองเห็นมันเลยก็ตาม .....    ก็แค่หวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะมองเห็นมันบ้าง ......  "พี่ลดาวันนี้ผมไม่กลับบ้านนะ" "จะไปไหนอีกล่ะ นายเคยอยู่บ้านบ้างมั้ยนนท์พี่ไม่อยู่นายควรจะดูแลพ่อกับแม่ให้ดีๆสิ ถ้าเป็นแบบนี้พี่จะไม่ให้เงินรายเดือนแล้วนะ" "โธ่พี่สาวคนสวย เอาเป็นว่าขออีกวันหนึ่งนะพ่อกับแม่อยู่ได้สบายอยู่แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปผมจะอยู่ติดบ้านโอเคนะครับ" ฉันคือลดาผู้หญิงที่แบกรับทุกอย่างไว้บนบ่าของตัวเองทุกวันนี้ต้องทำงานหาเงินมาส่งเสียที่บ้านเนื่องด้วยครอบครัวที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร แม่กับพ่อช่วยกันขายข้าวแกงที่ตลาดส่วนน้องชายกำลังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยชั้นปีที่สอง "ให้มันจริงเถอะ" "ไปแล้วนะครับ" เธอถอยหายใจมองตามน้องชายที่ยิ้มกว้างรีบวิ่งออกจากบ้านไปขึ้นรถวันนี้เป็นวันหยุดของเธอก็เลยว่างมาช่วยพ่อกับแม่ขายข้าวแกงที่ตลาด "เหนื่อยมั้ยลูก" ลดาส่ายหน้ายิ้มๆ "ไม่ค่ะ" "วันหยุดทำไมลูกไม่อยู่กับสามีออกมาแบบนี้เดี๋ยวเขาก็พาลงอนลูกหรอก มีเวลาให้เขาบ้าง" "เขาไม่ว่างหรอกค่ะ" "อะไรกันงานที่บริษัทเขายุ่งขนาดนั้นเลยเหรอทำไมถึงไม่มีแม้แต่วันหยุดแล้วแบบนี้เมื่อไหร่แม่จะได้อุ้มหลานซักที" ลดายิ้มเฉยๆไม่พูดอะไรทุกคนคงกำลังตกใจว่าสามีที่แม่หมายถึงคือใคร เขาคือคุณเมฆหรือเรียกว่าเมฆเฉยๆก็ได้เพราะเขาคือเพื่อนสนิทของเธอเอง เราสองคนรู้จักกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยเพราะฉันเรียนเก่งจึงสอบได้เป็นนักเรียนทุนที่มหาวิทยาลัยดังจนได้รู้จักกับเขา เราสองคนแต่งงานกันด้วยเงื่อนไขหลายข้อและเพราะฉันรักเขาฉันถึงยอมแต่งงานกับเขาเพื่อช่วยเขา "เก็บของเลยมั้ยคะ " "ทุกทีเลยเราเวลาพูดเรื่องหลาน สามีเราเขาไม่อยากได้หรือยังไงกัน" "ยังไม่พร้อมค่ะแม่เก็บของกันเถอะนะ" "เห้อลูกคนนี้นี่ เอาเถอะไปป่ะๆเก็บของ" ลดาขยับตัวลุกขึ้นไปช่วยแม่เก็บโต๊ะเก็บของที่จำเป็น โดยมีพ่อช่วยยกขึ้นรถไป พอเสร็จทุกอย่างเธอก็มาขึ้นรถแล้วเดินทางกลับบ้านของสามีของตัวเอง "ลดาคุณกลับมาแล้วเหรอ" ลดาถอดรองเท้าเดินเข้ามาในบ้านก็เจอกับคุณเมฆที่นั่งอยู่เคาเตอร์บาร์มือขวาถือแก้วไวน์อยู่ เธอส่งรอยยิ้มให้กับเขาก่อนจะเดินไปยืนอยู่ข้างๆเขา "ดื่มแต่บ่ายเลยนะคะเครียดอะไรรึเปล่า" ลดาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใยเขาคนนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยมองเธอไปจากเพื่อนเลยก็ตามแต่ทุกวันนี้ลดาทำให้เขาทุกอย่างเพียงเพราะอยากให้เขาคนนี้หันมามองเธอบ้าง แต่ดูเหมือนว่ามันช่างยากลำบากเสียจริงเพราะคนในใจของเขานั้นไม่เคยถูกลบเลือนหายออกไปเลยแม้แต่น้อย "นิรินมาหาผมที่บริษัท " เขากุมขมับตัวเองด้วยสีหน้าที่อิดโรยความเป็นจริงไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเขาก็ยังคงรักแค่ผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่ชื่อนิริน หล่อนช่างโชคดีเหลือเกินที่มีผู้ชายที่เพรียบพร้อมทุกอย่างรักเธอหมดหัวใจเช่นเขาคนนี้ "เธอว่าอย่างไรบ้างคะ" "เธอมาหาผมถามว่าสบายดีมั้ย ฮึกๆ ยังคิดถึงกันอยู่หรือเปล่า เธอบอกว่าเธอคิดถึงผม ฮึก และเธอไม่เคยลืมผมเลยสักวัน" เขาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้าๆเป็นความเจ็บปวดที่เธอรับรู้มันได้โดยไม่ต้องเป็นเขา เพราะช่วงเวลานี้เธอเองก็รู้สึกแบบนี้ตลอดเวลาเขาเจ็บเธอก็เจ็บเช่นกัน ลดายื่นมือไปจับไหล่เขาไว่ก่อนจะค่อยลูบเบาๆ พอเห็นเขาเสียใจเธอก็ปวดหัวใจแทนเขา "คุณเมฆ คุณอยากกลับไปหาเธอมั้ยคะ" ลดาเอ่ยถามเสียงสั่น ตลอดสองปีมานี้เขาเอาแต่เพ้อถึงแต่ผู้หญิงคนนี้ตลอดเวลาไม่มีวันไหนที่เขาจะไม่พูดถึงผู้หญิงคนนี้ให้ฟัง การแต่งงานของเราสองคนเริ่มต้นจากที่เขากับผู้หญิงที่ชื่อนิรินเป็นแฟนกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย เขาสองคนรักกันมากและพร้อมที่จะแต่งงานกันทันทีที่เรียนจบ แต่โชคชะตากลั่นแกล้งต้องทำให้เขาสองคนพลัดพรากจากกัน ครอบครัวของผู้หญิงบังคับให้เธอแต่งงานกับเศรษฐีที่รวยระดับประเทศเพียงเพราะต่อยอดธุรกิจของตัวเองโดยไม่สนใจความรู้สึกของหญิงชายคู่นี้ เขาสองคนแอบหากันตลอดจนสามีของฝ่ายหญิงจับได้และส่งคนมาทำร้ายคุณเมฆจนครอบครัวเขาต้องสั่งให้เขาเลิกยุ่งและจับเขาแต่งงานจดทะเบียนเพียงเพื่อให้หลุดพ้นจากผู้ชายคนนั้น จนเวลาผ่านไปที่เขาแต่งงานกับฉันตลอดสองปีมานี้เขากำลังดีขึ้นอยู่แล้วแต่เธอก็กลับมาทำให้เขาเจ็บปวดอีก "ทำไมพูดแบบนั้นผมแต่งงานกับคุณแล้วนะลดา เธอมีเจ้าของแล้วผมไม่อยากทำลายครอบครัวของเธออีกแล้ว" ลดามองสบตากับเขาพลางคิดในใจขึ้นมา สองปีกับคำว่าสามีภรรยาเขาไม่เคยทำหน้าที่สามีเลยสักครั้งเดียว จะว่าเราสองคนไม่เคยนอนด้วยกันมันก็ใช่แหละก็แค่สามีภรรยาที่ถือทะเบียนสมรสเพียงเท่านั้น เพราะอะไรเธอเองถึงไม่ท้องก็คงไม่ต้องอธิบายกันอีก "ไปอาบน้ำเถอะค่ะ ไปนอนพักข้างบนนะคะเดี๋ยวลดานวดให้คุณนะ" ลดาหยิบแก้วไวน์จากมือของเขาออกแล้วค่อยๆประคองตัวเขาให้เดินขึ้นไปชั้นบนด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ เมื่อมาถึงในห้องนอนก็พาเขาไปนั่งลงบนเตียงนอนถอดถุงเท้าเนคไทให้เขาอย่างชำนาญ "เหมือนคุณจะไม่ไหวนะ ลดาว่าคุณนอนดีกว่าเดี๋ยวลดาเช็ดตัวให้ " เขาค่อยๆเลื่อนมือมาเกลี่ยแก้มฉันไว้ก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กน้อย "มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้นลดาที่ดีกับผมแบบนี้ ทำไมผมถึงไม่รักคุณนะ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ปวดหัวใจขนาดนี้" ลดาน้ำตาไหลออกมาช้าๆ ยิ่งฟังยิ่งเจ็บปวดในคำพูดของเขา เธอจะต้องอยู่ในสภาพที่รักเขาข้างเดียวแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่และเขาจะต้องจมอยู่กับรักที่เป็นไปไม่ได้ของเขาแบบนี้อีกนานแค่ไหน เมื่อไหร่ที่เขาจะหันมามองฉันคนนี้บ้าง "นอนพักเถอะค่ะคุณเมฆ" เขาค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ลดาลุกขึ้นไปหยิบกาละมังกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กบิดหมาดๆค่อยๆเช็ดตามตัวเขาจนเสร็จเรียบร้อย เธอห่มผ้าให้เขามองใบหน้าอันหล่อเหลาของคุณเมฆแล้วเอ่ยออกมาเสียงเบา "จะมีวันที่คุณจะมองลดาบ้างมั้ย" ลดาหลับตาลงเบือนหน้าหันหลังกลับมาก่อนจะปิดไฟและเดินออกไปจากห้องนอนของเขาและไปยังห้องนอนของฉัน เธอกับเขาเราไม่เคยนอนห้องเดียวกันตั้งแต่แต่งงานมาเราสองคนแยกกันอยู่ตลอด....